เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 105

“นี่ลูกพี่ฮั้นท์กับย้าเหรอคะ”

พชิรานั้นโกรธสุดๆ เพราะวันก่อนห้อยกับอั้นไม่ได้บอกว่ามีเด็กหน้าผีโผล่มา แค่บอกว่าหรัญญ์เจอไรยาแล้ว ถึงได้รีบนัดเพื่อนมาดูน้ำหน้าแม่ค้าหน่อย นึกว่าจะยากจนข้นแค้น ขายอาหารได้วันละไม่กี่จาน ที่ไหนได้ แม่งคนแน่นร้าน และยังอยากให้คำตอบเด็กผีนี่เป็นลูกคนอื่นแทบตาย

“ครับ”

แต่หรัญญ์กลับชัดเจน

“นี่แปลว่าย้ากับพี่ฮั้นท์ไม่ได้เลิกกันเหรอครับ”

วายุสไม่อยากเก็บความสงสัยเอาไว้ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา พอหย่าแล้ว เขาก็ไม่ยอมคบใครเป็นตัวเป็นตน เพราะยังมีหวังว่าสักวันจะได้โคจรมาเจอไรยาอีก หลังจากเขาพยายามตามหาเธอจนสุดความสามารถมาแล้วเป็นปีๆ แต่ไม่เป็นผลใดๆ

“เซ็นใบหย่าทิ้งไว้ตั้งแต่มา แต่เขายังไม่ยอมเซ็นให้ ไม่ทราบว่าเพราะอะไรกันแน่”

ไรยารีบแทรกก่อนที่หรัญญ์จะทันได้ตอบ เพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด ถึงจะให้เขาเป็นพ่อ

‘แต่ความเป็นผัวจบไปนานละ’

และนั่นก็ทำให้สองหนุ่มอีกโต๊ะถึงกับหูผึ่งทีเดียว เพราะเหตุผลที่มานี่ก็คืออยากเห็นกับตาและเจอกับตัว ว่าไอ้บ้าที่ป่าวประกาศว่าเป็นพ่อเด็กไปทั่ว แท้จริงแล้วเป็นใคร

‘ที่แท้ก็พวกห่วยแตกที่เมียขอแยกทางแต่มันไม่ยอมนี่เอง’

“อาหารอร่อยใช่มั้ยคะพี่ ยิ้มกันใหญ่เลย หรือว่ามากินร้านเพื่อนพีชบ่อยๆ ค่ะ”

พชิราตาไวจับสังเกตของสองหนุ่มได้เลยรีบตีซี้ทันที

‘อย่าได้ผยอง กูจะเหยียบมึงให้มิดดินเลยอีย้า มีลูกกับเขาสักห้ากูก็ไม่แคร์’

ในเมื่อลงทุนหย่าตั้งนานละ เรื่องอะไรจะยอมแพ้ และปล่อยให้ของดีหลุดมือไปได้ ต่อให้สี่ปีที่พยายามมายังไม่เป็นผล แต่ถ้ามีความมุ่งมั่นซะอย่าง ย่อมได้ชัยชนะสักวัน ขนาดบ้านจนจะตาย ดูตอนนี้สิ มีอะไรเหนือเพื่อนรุ่นเดียวกันหลายคนแล้ว

‘มึงต้องชนะมันนะอีพีช ท่องเอาไว้ซะ ว่ามึงจะต้องชนะมันเท่านั้น’

เสียงจากไซต์งาน ดังแทบจะทั้งวันทั้งคืนมาหลายอาทิตย์ ทำเอาความอดทนของไรยาหมดไป เพราะเกรงใจลูกค้าที่มานั่งกินในร้านไม่น้อย เลยตัดสินใจเดินออกจากร้านตรงไปยังต้นเสียง

มีคอนเทนเนอร์ตั้งเรียงอยู่หลายตู้ บ้านหลังแรกที่เคยเห็นเขาเร่งสร้าง เพื่อใช้เป็นออฟฟิศนั้นกำลังปูกระเบื้อง ไม่เกินอาทิตย์หน้าคงได้ย้ายเข้ามาแน่ๆ

“ย้า มาทำอะไรที่นี่จ๊ะ”

ไรยาทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่อเห็นพชิราเดินออกมาจากห้องหนึ่งของบ้าน มีชาวต่างชาติเดินตามหลังสองคู่ ลูกน้องอีกสองคนของพชิราคอยคุยด้วยอย่างพินอบพิเทา เดาว่าน่าจะเป็นลูกค้ารายใหญ่ และคงจะเหมาบ้านหลายหลัง ไม่งั้นนักการตลาดใหญ่คงไม่มาดูแลด้วยตัวเองหรอก

“เจ้านายเธออยู่ไหนล่ะ” ไม่สนใจจะรักษามารยาท เพราะอยากรีบคุยแล้วรีบไป

“มีอะไรกับพี่ฮั้นท์เหรอจ๊ะ”

“ต้องมีสิ ไม่งั้นฉันจะมาทำไมล่ะ เขาอยู่ไหน ช่วยไปบอกที”

“ไม่รู้ว่าไปไหนแล้วหรือเปล่า แต่เมื่อกี้ยังอยู่ในห้องนั้นกับเราเลยนะจ๊ะ เราเพิ่งคุยกันว่าอยากมีบ้านพักตากอากาศไว้แถวนี้บ้างสักหลัง เบื่อกรุงเทพก็จะได้ขับรถมานอนพักไง” ไรยาไม่ต่ออะไร เพราะไม่อยากสนใจ

“เดี๋ยวเราไปตามให้ก็แล้วกันนะจ๊ะ รอตรงนี้นะ”

พชิรายิ้มสดใสให้ แล้วเดินเข้าไปในห้องที่เพิ่งออกมา หรัญญ์ยังคงยืนดูแบบกับห้อยอยู่ในนั้น

“พี่ฮั้นท์คะ ไปดูด้วยกันค่ะว่าใครมา”

พชิราเกาะแขนเขาแล้วรั้งให้ออกไปข้างนอกแบบไม่รอใดๆ หรัญญ์ก็ตามใจเพราะคุยเสร็จพอดี

“ย้าจ๋า เราพาพี่ฮั้นท์มาให้แล้วจ้า”