เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 106

“เป็นใครจะไม่อยากเอาล่ะครับ สวยขนาดนี้ ว่าแต่ที่ไหนดีครับ ตรงนี้จะลำบากนะ โต๊ะเยอะหน่อย แต่เพราะแรงรักและแรงคิดถึงเมียมีมาก ผัวไม่เกี่ยงอยู่แล้วครับ”

ไรยาจ้องหน้าหล่อที่กำลังยิ้มแปลกๆ

“อย่ามาทะลึ่ง”

“ตรงไหนครับที่ว่าทะลึ่ง ย้าถามว่าจะเอามั้ย ผมก็ตอบว่าอยากเอา ก็ในเมื่อที่สวยขนาดนี้ เป็นใครจะไม่อยากเอาล่ะครับ”

“งั้นก็จ่ายมาสิร้อยล้าน”

“จ่ายก็ได้ครับ แต่เราต้องทำสัญญาร่วมกันก่อน”

“สัญญาอะไร”

“ก็...”

ไรยามองเขาเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่ขอถอยไปตั้งหลักก่อน ก็นี่มันถิ่นเขา ถอยได้ไม่กี่ก้าว แผ่นหลังก็ติดผนังแล้ว

“ถอยไป”

“กลัวเมียไม่ได้ยินครับ”

เจ้าถิ่นยังคงส่งยิ้มหวานๆ สองมือก็ยกขึ้นค้ำผนังไว้ กันไม่ให้คนตรงหน้าหนีได้

“มีอะไรก็ว่ามา” ทั้งเกลียดขี้หน้าและทั้งประหม่า แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ

“ผมซื้อได้ ถ้าย้าสัญญาว่าจะพาลูกย้ายกลับไปอยู่บ้านของเราครับ”

“หลังไหนเหรอ เท่าที่จำได้ ฉันไม่เคยได้ยินคำว่าบ้านเราสักครั้ง มีแต่บ้านคุณคนเดียว ไม่ว่าจะหลังไหน ก็บ้านคุณคนเดียวหมด ถอยไป”

สองมือบางผลักอกกว้างอย่างแรง จนเซไปหลายก้าว เลยมีช่องว่างให้หนีได้

“จะรีบไปไหนครับย้า เรายังคุยกันไม่จบเลย”

คนไม่อยากจบรีบเข้ามารวบร่างผอมบางไว้ในวางแขน

“ปล่อย!”

คนถูกกอดโกรธไม่น้อย ไม่คิดว่าเขาจะกล้า

“ก็เรายังคุยกันไม่จบเลยนี่ครับ ตกลงจะย้ายกลับบ้านเราได้หรือยังครับย้า ผมให้คนจัดห้องใหม่รอแล้วนะ มีห้องลูกด้วยแหละครับ”

คนหน้ามึนไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

“จะปล่อยมั้ย”

“ไม่ครับ ก็ผมคิดถึงย้านี่นา คิดถึงทุกนาทีเลย คิดถึงจนใจจะขาดอยู่แล้ว กลับบ้านเรานะครับคนดี เราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกไง ผมรักย้านะครับ”

นอกจากจะอ้อนเสียงหวานๆ แล้ว จมูกโด่งฉกลงไปหาแก้มขาวของเมียอย่างรวดเร็วอีก

“โอ๊ย”

แต่ผิวขาวของเขาก็ถูกเล็บทั้งสิบจิงลงไปทันที จนต้องรีบปล่อยร่างเล็กๆ เพราะความเจ็บ

“อย่ามาเจ้าเล่ห์ และฉันไม่มีวันหลงกล เพราะคนอย่างฉันโง่แค่ครั้งเดียวแหละ ไอ้คนทุเรศ”

เท้าขวาเตะข้างสะโพกสอบของคนอยากกลับมาเป็นผัวดัง

ป้าบ

“โอ๊ย”

คนไม่คาดคิดว่าจะถูกเมียเตะถึงกับร้อนลั่น มันทั้งเจ็บทั้งขำ แล้วก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองเมียเดินหนีไปทันที

“เป็นเหี้ยอะไรมึง ร้องลั่นไปยันปากซอย” ห้อยกับอั้นเดินเข้ามา หลังจากเห็นไรยาหน้าบึ้งออกไป

“ไม่มีอะไร”

หรัญญ์เดินกะเผลกๆ ไปหาโต๊ะตัวเอง

“ไมเดินแบบนั้นวะมึง”

ห้อยเดินไปนั่งประจำที่มองเพื่อนอย่างสงสัย

“บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร”

“กูว่ามันถูกเมียเตะแหงๆ ว่ะ ไม่งั้นไม่เดินเดี้ยงๆ หรอก จริงมั้ยมึง”

แล้วสองเพื่อนปล่อยก๊ากแทบจะพร้อมกัน

“เควี้ยเอ้ย สรุปเมืองเป็นพวกใครวะ”

หนังสือบนโต๊ะปลิวไปหาอีก แต่ห้อยก็รับไว้ได้

“ถ้าไม่ซื้อแล้วมึงจะทำยังไงล่ะวะ” อั้นสีหน้าจริงจัง

“ใช่ๆ อย่าบอกนะว่ามึงจะปล่อยไว้แบบนี้ กูอุตส่าห์ออกแบบสวยๆ จะปล่อยให้มีร้านเมียมึงคั่นไว้กูไม่เอานะเว้ย เสียเครดิตหมด”

ห้อยก็กลับมาจริงจังเช่นกัน

“เอ่อน่า กูจัดการเอง เชื่อมือเหอะ”

หรัญญ์มองเพื่อนแล้วยิ้มน้อยๆ และอย่างมีเลศนัย

“ย้าๆ รอด้วย”

คนถูกขโมยหอมเดินหน้าบึ้งๆ มาได้แค่ครึ่งทาง ก็ต้องหันกลับไป เลยเห็นพชิราวิ่งหอบๆ มา ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไรกันแน่ เรื่องจะกลับมาผูกมิตรเหมือนเดิม สงสัยคงหาได้ยากจากคุณนายสตอแลรี่คนนี้

“มีอะไร”

“ฉันมาจองโต๊ะไว้น่ะ จะพาลูกค้ามาอุดหนุน จริงๆ พี่ฮั้นท์ให้ฉันพาไปร้านอื่นนะ เพราะเป็นชาวต่างชาติ กลัวจะกินอาหารไทยไม่ได้ แล้วคนก็เยอะด้วย กลัวจะแออัดเกินไป แต่ฉันไม่ยอม อยากช่วยแกมากกว่า”

“เหรอ”

“เออ”

“ที่ร้านคนเยอะจนทำกับข้าวแทบไม่ทัน เธอไม่พาใครมากินสักคน ก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็ไม่ต้องมาเฟคกับฉันให้เหมือนหนังหน้า ฉันรู้สันดานแกดี”

“อุ๊ย ทำไมว่าเพื่อนแบบนี้ล่ะจ๊ะ”

“บอกมาว่าแกต้องการอะไร”

“แหม แกนี่ไม่อ้อมค้อมเลยนะจ๊ะย้า”

“ฉันไม่อยากเสียเวลา”