เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 107

“ฉันก็เหมือนกัน งั้นขอตรงๆ เลยนะ”

“ก็ว่ามาสิ”

“แกรู้แล้วนี่ ว่าฉันกับเวย์หย่ากันตั้งแต่แกหนีออกจากบ้านมา”

“ไม่รู้ ฉันไม่อยากใส่ใจด้วย”

“งั้นก็รู้ไว้ละกันว่าฉันโสด สนิท และที่ฉันหย่า ก็เพราะรักพี่ฮั้นท์”

“เหรอ แต่เมื่อก่อนเห็นรักเวย์จะเป็นจะตาย จนแย่งไปจากฉันนี่”

“นั่นเพราะฉันท้อง จริงๆ ฉันไม่ได้รักมันสักหน่อย แต่รักพี่ฮั้นท์ รักตั้งแต่เราเจอกันอีกครั้งที่อเมริกา พี่ฮั้นท์เทียวไปหาฉันตลอด ถ้าไม่เสียท่าจนท้อง ป่านนี้เราคงได้แต่งงานกันแล้วล่ะ”

“เร๊อ”

“ใช่ เรารักกัน ที่พี่ฮั้นท์แต่งกับเธอไล่เลี่ยกับฉัน ก็เพราะโกรธ ไม่อยากเสียหน้าไอ้เวย์ แต่สุดท้ายพี่ฮั้นท์ก็ทนคิดถึงฉันไม่ได้ จนต้องรับฉันกับไอ้เวย์ไปทำงานด้วย แถมยังชวนไปบ้านบ่อยๆ เวลาปลอดคนเราก็แอบไปหากัน ถ้าจะให้ฉันบอกตรงๆ ก็คือ ฉันกับพี่ฮั้นท์มีอะไรกันตั้งแต่ตอนแกยังไม่หนีมาด้วยซ้ำ”

“เร๊อ”

“ใช่ พอแกหนีมา เราก็มีอะไรกันมาตลอด พี่ฮั้นท์อยากมีลูก ฉันก็ไม่ได้กินยาคุม แต่ลูกก็ไม่ยอมมาเกิด ไปตรวจก็ไม่ได้เป็นหมัน แม่ฉันบอกว่า ถ้าแท้งไปรอบหนึ่งแล้ว จะมียาก เพราะลูกที่ตายไปจะคอยอิจฉา ฉันกับพี่ฮั้นท์เลยคุยกัน ว่าจะขอดูแลน้องยูเอง แกก็รู้นี่ว่าพี่ฮั้นท์มีเงิน ฉันเองก็รักเด็ก ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เราจะเลี้ยงอย่างดีเลย เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องมีภาระ พวกหนุ่มๆ ที่ตามจีบแกก็มีหลายคนนี่ รวมทั้งไอ้เวย์ด้วย แกจะเลือกใครก็ได้ หรือถ้ายังติดต่ออยู่กับคุณบินยามิน ก็น่าจะเลือกเขานะ เห็นเขาเครซี่แกจะตายไป ไม่มีลูกกวนใจสบายจะตาย เดี๋ยวฉันกับพี่ฮั้นท์จะเสียสละเลี้ยงให้เองนะ หรือถ้าแกกลัวไม่มีเงิน พี่ฮั้นท์ก็จะซื้อที่แกเอง จะได้มีเงินถุงเงินถังไว้ใช้แบบไม่ต้องทำอะไรไง ได้ข่าวว่าโก่งราคาหลายสิบล้านนี่นา”

“ไม่รู้หรือไง ว่าเขาไม่ซื้อ”

“แหม ก็อย่าโก่งเยอะนักสิแก๊ ที่แค่กระแบะมือเดียว จะเล่นตั้งร้อยล้าน”

“เธอรู้ได้ยังไง”

ก็เมื่อกี้คุยกันแค่สองคน

“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันกับพี่ฮั้นท์ไม่มีความลับต่อกันหรอก”

ขืนบอกออกไปว่าเมื่อกี้ตัวเองอ้อมไปแอบฟังอยู่ตรงหน้าต่างก็เสียเรื่องกันพอดีสิ อีนี่ฉลาดเป็นกรด ถ้าเล่นละครไม่เก่ง โค่นมันไม่ได้ง่ายๆ ร๊อก

“เหรอ”

ถึงไรยาจะไม่เชื่อทั้งหมด แต่มันก็น่าจะมีมูลนี่นา

“ใช่น่ะสิ ว่าแต่ใครจะไปจ่ายไหวกันล่ะ ก็รู้ๆ อยู่ว่าที่พี่ฮั้นท์จะซื้อ เพราะอยากให้แกมีเงินไว้ใช้แบบไม่ต้องลำบากไงล่ะ”

ไรยาเลื่อนข้าวหมูอบกับไข่ตุ๋นไปใกล้ๆ ลูก ตัวเองก็นั่งทำบัญชีไปด้วย สิบโมงลูกค้ายังไม่เยอะเท่าไหร่ เลยอยากใช้เวลาอยู่กับลูกให้มากกว่านี้ เพื่อชดเชยที่พ่อของลูกไม่มาหาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าติดธุระหรือลืมเลือนลูกไปแล้ว

‘พวกได้หน้าแล้วลืมหลัง’

เกลียดนัก เผลอๆ ตอนนี้ก็อาจจะกำลังนอนกกนอนกอดยัยสตอแลรี่อยู่ก็ได้

“เสียงอะไรคะคุณแม่”

เสียงของหนักๆ กระทบพื้นหรือเสียงอะไรสักอย่าง เลยรีบอุ้มลูกออกไปดู ก็เห็นบ้านแบบคอนเทนเนอร์ ถูกเครนยกมาตั้งไว้ติดกับบ้านเธอเรียบร้อยแล้ว

“คุณพ่อ”

ทันได้เห็นแต่ลูกวิ่งผมปลิวไปหาเขา ที่กำลังสะพายกระเป๋า อีกมือก็ลากกระเป๋าใบใหญ่เดินมาจากทางสวน

“ว่าไงคะลูก”

มองเขาทิ้งกระเป๋าลาก แล้วอุ้มลูกขึ้นไปหอมแก้ม ใบหน้าก็ยิ้มแย้มแจ่มใส มันเป็นอะไรที่บอกความรู้สึกได้ยากยิ่ง ทั้งดีใจที่ลูกได้เจอหน้าพ่อสักที

หลังจากบ่นหามาหลายวันแล้ว ทั้งกังวลใจ หากเขาจะใช้ความสนิทสนมมาแย่งลูกไป ทั้งกลัวลูกจะเสียใจ ถ้าวันหนึ่งเขามีลูกใหม่กับพชิรา แล้วไม่สนใจลูก