เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 110

“น้องยูกินข้าวได้เองด้วย เก่งจังเลยค่ะ”

เขามองลูกกินข้าวเอง เหมือนตอนเที่ยงแล้วก็ยิ้มด้วยความอิ่มใจ

“ก็น้องยูเก่งนี่คะ”

ลูกตัวน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วขณะเคี้ยวข้าว

“อย่าพูดตอนมีข้าวอยู่ในปากนะคะลูก คุณแม่สอนว่ายังไงคะ”

“เดี๋ยวข้าวจะติดคอค่ะ”

“กินอิ่มแล้วต้องทำยังไงคะ”

“ช่วยคุณแม่ทำงานค่ะ”

“ดีมากค่ะ”

หรัญญ์ไม่รู้ว่างานที่ว่าคืออะไร แต่พออิ่มสักพักก็เห็นแก้วเดินยิ้มเข้ามา ในมือมีถุงหลายใบ พอแก้วยกถาดจานชามกลับไปแล้ว ถุงนั้นก็มาวางอยู่บนโต๊ะแทน

“น้องยูจะทำอะไรคะ ให้คุณพ่อช่วยมั้ยคะ” หรัญญ์มองถุงผักต่างๆ สลับกับมองหน้าลูกเมีย

“ได้ค่ะ”

มือน้อยๆ ของลูก เลื่อนถุงกะเพรามาหา

“ไม่ต้อง” แต่มือเรียวของแม่ ดันดึงคืน

“ให้คุณพ่อช่วยนะคะคุณแม่” ลูกก็เลื่อนมาหาพ่ออีก

“น้อลูกน้อ”

พอมองไปหาแม่ของลูก ก็เห็นส่งสายตาเขียวปัดมาให้ แต่เขาก็ยังส่งยิ้มหวานๆ กลับไปแทน

“จะได้เสร็จเร็วๆ ไงคะคุณแม่” ได้ยินแล้วก็หัวเราะ

“ทำไมลูกคุณพ่อพูดเก่งจังเลยคะเนี่ย รู้ไปหมดเลย ใครสอนคะ”

มือก็ช่วยเด็ดกะเพราถุงเบ้อเริ่มไปด้วย ปากก็คุยกับลูกไปด้วย ถึงแม้แม่ของลูกจะส่งตาเขียวปัดให้เป็นระยะๆ แต่เขาหน้ามึนคุยกับลูกต่อ

“คุณแม่ค่ะ”

“คุณแม่น้องยูเก่งจังเลยนะคะ แล้วก็น่ารักด้วย” ได้ส่งตาหวานไปหาเมียไปเด็ดผักไปก็เพลินใจไม่น้อย

“คุณแม่สวยด้วย”

“จริงค่ะ คุณแม่สวยม๊าก คุณพ่อถึงได้หลงรักไม่เลิกไงครับ”

คนคอยหยอดเมียยิ้มร่า แล้วมองลูกด้วยความเอ็นดู เมื่อลูกน้อยตั้งอกตั้งใจช่วยงานแม่ ทำให้คิดถึงตัวเองในวัยเด็ก กลับจากโรงเรียนต้องช่วยงานพ่อแม่และลุงป้าตลอด

เขาเจียวไข่กินเองได้ตั้งแต่เข้าประถมหนึ่ง เพราะกลับบ้านทุกคนยังอยู่ตลาด วันไหนการบ้านเยอะ ขี้เกียจตามไปกินที่นั่น ก็จะทำอะไรง่ายๆ กิน

เขามองแม่ของลูก กำลังฉีกใบมะกรูดใส่ถุงไว้อย่างคล่องแคล่ว ชีวิตในวัยเด็กของเธอคงไม่เคยต้องจับงานพวกนี้เลย เพราะฐานะการเงินมั่นคง บริวารคงห้อมล้อมพร้อมที่จะทำอะไรต่อมิอะไรให้ตลอดเวลา

แต่พอชีวิตพลิกผัน เธอกลับปรับตัวได้ดีเยี่ยม จากคุณหนูผู้มีอันจะกิน กลายมาเป็นเชฟประจำร้าน เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เพราะมีผัวปากหมาอย่างเขาทำให้ช้ำใจจนต้องหนีมา

คิดถึงคำพูดตัวเองที่ทำร้ายจิตใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ก็อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไข้อย่างล้นเหลือ ถ้าทำได้ เขาจะเมินการกระทำของเธอกับคนในบ้าน

แล้วตัดความแค้นทิ้งไปซะ เธอจะได้ไม่ต้องมาลำบากเพราะเขาแบบนี้ พ่อเธอก็อาจจะไม่ต้องจากไปเร็วขนาดนี้ ส่วนแม่เธอ ก็คงไม่ต้องติดการพนันงอมแงมขนาดนี้

“ง่วงค่ะ”

“ง่วงก็จะฟังเหรอคะ”

“ค่ะ”

“แล้วอยากฟังเรื่องอะไรคะ”

“อืม...”

มองลูกเอามือเท้าปลายคางคิดก็ยิ้มด้วยความขำ สามขวบจะครึ่งแต่รู้มากขนาดนี้ ไม่ใช่จะเกิดขึ้นกับเด็กทุกคน นี่ถือว่าเป็นบุญของเธอมาก ที่ลูกเลี้ยงง่าย รู้ความ ทำให้ไม่ต้องเหนื่อยมาคอยรบกับลูกเหมือนแม่คนอื่นๆ

“ลูกขา”

เล่านิทานไปได้ไม่เท่าไหร่ ลูกก็เงียบ มองไปก็เห็นว่าหลับแล้ว

“แม่รักลูกนะจ๊ะ รักมากที่สุด มากกว่าอะไรทั้งหมด”

จมูกแม่ กดลงไปกับแก้มลูกเบาๆ กลิ่นหอมๆ ทำให้หายเหนื่อยได้ไม่ยากเย็นเลย จากนั้นก็เอามือถือมาพิมพ์ๆ

Rhyya: ฉันให้คุณใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อแบบฟุ่มเฟือยได้แค่วันนี้เท่านั้น ต่อไปถ้าคุณจะอยู่กับลูกนานขนาดนี้ ต้องมีค่าสิทธิ์เพิ่มขึ้นอีก 10 ล้าน

Rhyya: เจอลูกจันทร์ – ศุกร์ วันละ 2 ชั่วโมง

Rhyya: เจอลูกเสาร์-อาทิตย์ เพิ่มวันละ 3 ชั่วโมง จ่ายเพิ่ม 2 ล้าน

Rhyya: เจอลูกจันทร์ – ศุกร์ วันละ 2 ชั่วโมง เสาร์-อาทิตย์ เพิ่มวันละ 3 ชั่วโมง จ่ายเพิ่ม 4 ล้าน

ต่อให้มันเป็นแค่เธออยากกันเขาไม่ให้มายุ่งกับลูกมากเกิดไปแค่ไหน แต่เขาคงจะตราหน้าว่าเธอหน้าเงินเหมือนเดิมอยู่ดี