เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 111

New-Ex-Men: คุมแม่ใจร้าย

New-Ex-Men: สติ๊กเกอร์เด็กชายจอมซนปลิ้นกระเป๋า ข้อความ ‘หมดตูด’

New-Ex-Men: สติ๊กเกอร์หมีขอทำหน้าเศร้า ข้อความ ‘ขอร้อง’

Rhyya: งั้นให้ได้แค่วันละ 2 ชั่วโมง

Rhyya: ห้ามเกิน ห้ามต่อรอง ห้ามกวนใจ

“คนใจร้าย”

ไรยาหันไปมองตรงผนังหัวเตียง เพราะเหมือนได้ยินเสียงเขาดังมาจากตรงนี้ แต่ไม่แน่ใจว่าผนังเหล็กของเขา เสียงจะดังทะลุมาได้

“ย้าครับ หลับหรือยัง”

ไม่ต้องสงสัยละ

“ทำไมเงียบครับย้า หลับแล้วเหรอ”

“มีอะไร ใช้ไลน์ไม่ได้หรือไง”

“ผมอยากได้ยินเสียงย้านี่ครับ”

“แต่ฉันอยากได้หลักฐานเก็บเอาไว้”

“เรื่องอะไรครับ”

“กำหนดเวลาว่าจะมาหาลูกตอนไหนให้ฉันด้วย ไลน์นะ”

“ผมกำหนดไม่ได้หรอก งานผมเยอะจะตาย ย้าก็รู้นี่ครับ ขอเป็นมาตอนไหนก็ได้เหมือนวันนี้ได้มั้ยครับ”

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าสิบล้าน”

“ใจร้าย ผมจ่ายมาตั้งเยอะแล้วนะครับย้า”

“ถ้าไม่จ่ายก็กำหนดมาว่าจะกี่โมง ไลน์ด้วยนะ”

ไม่มีเสียงตอบมา ไรยาเลยเหยียดยิ้มด้วยความสะใจ แต่ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เสียงข้อความว่ามีเงินโอนเข้ามาสิบล้านก็ดังขึ้น ริมฝีปากบางเบะใส่หน้าจอนิดๆ

“ชิ รวยนักนะ”

“ถึงไม่รวย แต่เพื่อเมียสวยๆ กับลูกสาวที่น่ารักของเรา ผัวคนนี้ยอมจ่ายได้ครับ”

“แล้วสรุปจะซื้อมั้ยที่ตรงนี้”

ถึงร้านกำลังจะไปด้วยดี แต่ถ้ามีเขามาเกาะแกะกับลูก แถมยังวางแผนจะฉกลูกไปให้ยัยพีชเลี้ยงอีก เธอก็จะหอบเงินร้อยล้านไปลงหลักปักฐานที่อื่น แบบไม่ให้เขาตามเจอได้ในชาตินี้เลย

“ตอนนี้เงินผมมีไม่พอครับ ไปกองอยู่กับโปรเจ็กต์หมดเลย”

อีกแล้วที่ริมฝีปากบางเบะออกมา คิดเหรอว่าจะเชื่อ คนอย่างเขานี่นะจะไม่มี ในเมื่อฟันกำไรจากโปรเจ็กต์ของบินยามินมาเท่าไหร่ แล้วสี่ปีที่เธอมาอยู่นี่ จะไม่มีโปรเจ็กต์อื่นเลยเหรอ คงกลัวเธอมีเงินแล้วจะหอบลูกหนีล่ะสิ

“ย้าครับ ทำไมเงียบครับ ย้าครับ”

“อะไร”

“ผมขอไปส่ง กับไปรับลูกพร้อมย้าได้มั้ยครับ จ่ายตั้งสิบล้านแล้วนะครับ แล้วเย็นๆ หรือค่ำๆ ผมขอเล่นกับลูกก่อนแกจะเข้านอนสักสอง ชั่วโมงนะครับ ส่วนเสาร์กับอาทิตย์ ผมขอเล่นกับแกแบบวันนี้นะครับ”

“ย้าครับ ยังอยู่มั้ยครับ”

“อืม”

“ตกลงตามนี้นะครับ”

“อืม”

อีกแล้วที่ริมฝีปากบางเบะ อยากอยู่กับลูกนัก เดี๋ยวจะได้รู้กัน ว่ากว่าจะเลี้ยงให้โตได้ขนาดนี้ต้องเจออะไรบ้าง

“แปลว่าตกลงใช่มั้ยครับ”

“น้องยูอยากกินลูกชิ้นค่ะคุณลุงเปี๊ยก”

เขากำลังจะเดินไปตะบันหน้าเจ้านั่นสักหน่อย แต่มือถือดันดังขึ้น

“ว่าไง”

“เจอตัวแล้วครับ ผมให้คนพามารอในออฟฟิศครับ”

“ให้รอไปก่อน”

“เด็กบอกว่าบ่นจนหูชาไปหมดแล้วครับ ว่าจะรีบไปเด็กจะรับมือไม่ไหวแล้วนะครับ”

“เอ่อๆ ไปตอนนี้ก็ได้วะ”

ในใจนั้นเคืองเมียมาก พอผัวไม่อยู่หน่อย ก็ปล่อยให้ชายอื่นมาอุ้มลูก เลยไม่อยากยืนดูอยู่ในตลาด แต่ขอไปรอที่บ้านแทน

“ไม่ไปตอนนี้เหรอครับ”

วันชนะมองเจ้านายหนุ่มเดินตัวปลิวเข้าบ้าน ขณะลากกระเป๋าตามไปให้

“ไปคุมตัวรอฉันก่อน เสร็จแล้วจะตามไป”

“ครับ”

เจ้านายเหมือนจะหัวเสีย เลยไม่คิดจะเซ้าซี้ แต่ขึ้นรถกลับไซต์งานแทน

“คุณฮั้นท์มานานหรือยังคะ ป้าไม่เห็นเลย”

“เพิ่งถึงครับ”

เอียดเห็นหน้าตึงๆ ของเขา เลยเดาว่าคงมีอะไรไม่ค่อยสบายใจ เลยเข้าครัวไปจัดแจงข้าวของต่อ ไม่กี่นาทีเจ้านายสาวก็มาถึง

“คุณพ่อมาแล้วนะคะคุณหนูยู” เอียดเห็นหลานบ่นทุกวัน เลยรีบชี้มือไปบ้านทรงแปลก