เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 112

“น้องยูจะไปหาคุณพ่อ”

แม่ไม่ทันได้ห้าม ลูกก็เผ่นไปแล้ว แม้ไม่ชอบที่จะต้องไปเหยียบบ้านเขา แต่เพราะไม่อยากให้ลูกไปขลุกอยู่กับเขานานๆ เลยต้องตามติดไป

“วันนี้น้องยูไปตลาดกับใครบ้างคะ”

ได้ยินคำนี้ ก็เดาได้แน่ๆ ว่าเขาคงตามไปเห็นเปี๊ยกอยู่ด้วย ริมฝีปากบางเบะน้อยๆ และไม่สนใจ ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ถึงเขาจะไม่ยอมหย่าก็ช่าง

“คุณลุงเปี๊ยกค่ะ”

“ได้อะไรบ้างคะ”

“คุณลุงเปี๊ยกซื้อขนมให้น้องยูเยอะแยะเลย”

“เหรอคะ”

“ค่ะ คุณพ่ออยากกินมั้ยคะ”

“อยากค่ะ”

“น้องยูไปเอามาให้นะคะ”

“ค่ะ” เพราะตอนนี้เขาอยากให้ลูกอยู่ห่างๆ ระหว่างจะลองถามแม่ของลูก

“วันนี้คุณคงไม่เหนื่อยมั้ง มีคนไปช่วยจ่ายตลาด”

ถึงท่าทีข้างนอกจะนิ่ง แต่ในใจนั้นเดือดปุดๆ ละ แต่ก็แสดงอาการหวงของออกมาเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ เพราะกลัวเมียจะเล่นใหญ่ และไม่คืนดีด้วย

“ไม่ใช่แค่วันนี้หรอก คุณเปี๊ยกไปช่วยฉันทุกวันนั่นล่ะ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ”

“ก็ตั้งแต่ฉันบอกว่าเซ็นใบหย่าไว้ให้คุณแล้วนั่นล่ะ” แต่สุดท้ายเธอก็กวนเขากลับแรงๆ อยู่ดี

“ว่าแต่เมื่อไหร่คุณจะเซ็นล่ะ”

“โนเวย์”

“ฉันไม่เดือดร้อนร๊อก เพราะยังไงๆ เราก็แยกกันอยู่แล้วนี่ สงสารก็แต่คนของคุณนั่นล่ะ คงจะกังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วล่ะมั้ง”

ไรยาคิดถึงตอนเขาไม่อยู่หลายวัน แล้วพชิราชวนเพื่อนๆ มากินข้าวที่ร้าน แล้วก็แอบดอดไปป่วนเธอถึงบ้าน ตอนเพื่อนๆ กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

“ที่พี่ฮั้นท์ไม่ยอมเซ็นใบหย่าหรือไม่ซื้อที่ อย่าคิดว่าอยากรั้งแกไว้นะ เขาแค่กลัวแกจะหอบลูกหนีไปก่อนที่เขาจะทันได้เอาชนะใจลูก แล้วชวนลูกไปอยู่ด้วยได้ต่างหากล่ะ ตอนนี้เขาไปเข้าดูไบหลายวัน กลัวแกจะปั่นหัวลูก จนลืมเขาแทบตาย เลยให้ฉันหอบของกินกับของเล่นมาให้นี่ไงล่ะ”

นี่ใช่มั้ยนะ!

คือเหตุผลที่เธอยอมให้เปี๊ยกตามไปตลาดด้วยทุกวัน ได้อุ้มลูกเธอ ได้ซื้อขนมกับของเล่นให้ลูกเธอ

“คนของผม หมายความว่ายังไงครับ”

“คิดว่าฉันโง่เหรอ ที่ตามแผนคุณไม่ทัน บอกไว้ก่อนนะ ว่าถ้าคิดจะแย่งลูกไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีตรงๆ หรือวิธีสกปรกๆ ฉันจะเล่นงานคุณอ่วมแน่”

“ผมไม่คิดจะแย่งลูกจากคุณไปทำไมครับ ในเมื่อตอนนี้ผมอยากได้ทั้งคุณทั้งลูกกลับมาอยู่ด้วยแทบตาย ว่าแต่เมื่อไหร่คุณจะยอมใจอ่อนกับผมสักทีล่ะครับ ผมตามมาหลายเดือนแล้วนะครับ”

“อะไรที่ทำให้คุณมีความหวังลมๆ แล้งๆ แบบนั้นเหรอ ฉันเคยแสดงท่าทีให้คุณเข้าใจผิดเหรอ”

“ไม่หรอกครับ ผมก็แค่หวัง ว่าเราจะหันหน้ามาคุยกัน ปรับความเข้าใจกัน แล้วจูงมือกันเดินไปด้วยกันเท่านั้นล่ะครับ”

“เลิกหวังไปเลย เพราะฉันจะไม่มีวันกลับไปอยู่ในสภาพเดิมๆ แน่ รู้แบบนี้แล้ว ก็เชิญย้ายบ้านไปที่อื่นซะ อย่ามาเกะกะฉันกับลูกอีก”

“คุณต้องการอะไร ถึงให้คนพาฉันมาที่นี่ ไกลจะตาย ไม่รู้หรือไงว่าฉันรีบ”

“จะรีบเข้าบ่อนหรือไงครับ”

เขาตีหน้านิ่งๆ ใส่ แล้วเดินไปนั่งเอาขาไขว้กัน ตาก็จ้องไปรยาด้วยท่าทีกังขา ว่าแม่ประเภทไหนกันที่ทิ้งลูกหนีเข้าบ่อนได้เป็นปีๆ โดยไม่สนใจว่าลูกจะเป็นยังไง

“ใช่ มีอะไรมั้ยล่ะ”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่สงสัยว่าคุณจะเข้าบ่อนไปทำไมในเมื่อไม่มีเงิน”

“ฉันมีทางหาก็แล้วกัน”

“ด้วยการเอาของเก่าไปเร่ขายถูกๆ น่ะเหรอ”

“มันเรื่องของฉัน บอกธุระของคุณมา”

“ได้ข่าวลูกสาวคุณหรือเปล่าช่วงนี้”

“ลูกสาว...” ไปรยานิ่งคิด

“อ้อ หมายถึงเมียที่ทิ้งคุณไปน่ะเหรอ”

“จะยังไงก็ช่าง ผมอยากรู้ว่าคุณติดต่อย้าหรือเปล่า”

“คำตอบของฉันมีค่านะ ก็อย่างว่าล่ะ ฉันเป็นนักพนัน ไม่มีเงินก็เข้าบ่อนไม่ได้ คุณจะจ่ายมั้ยล่ะ แล้วก็ไม่รวมกับค่าเสียเวลาที่คนของคุณบอกว่าจะให้ก่อนที่จะลากฉันมาที่นี่นะ”

“จ่ายเรื่องอะไรครับ”

“ก็จ่ายเรื่องข่าวของเมียคุณไง”