เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 113

“ถ้าผมไม่สนใจล่ะ คุณจะว่ายังไง”

“แล้วคุณให้คนพาฉันมาทำไม ถ้าไม่อยากได้ข่าว”

“คุณมีข่าวอะไรจะขายให้ผมล่ะครับ”

“ก็คุณอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่ายัยย้าอยู่ไหน”

“คุณรู้เหรอครับ”

“ฉันจะไม่บอกอะไร ถ้าคุณไม่จ่าย”

“เอาเป็นว่าผมไม่อยากรู้ดีกว่า จะได้ไม่เสียเงิน”

“งั้นก็จ่ายค่าเสียเวลามา แล้วให้คนของคุณไปส่งด้วย”

“ใจเย็นสิครับ ผมมีอีกคำถาม”

“อะไร”

“ผมสงสัยว่าทำไมคุณถึงไม่สนใจว่าลูกจะเป็นยังไง ไปอยู่ไหน สุขหรือทุกข์ยังไง เป็นแม่ประสาอะไรเหรอ”

“จ่ายมาสิ ไม่จ่ายก็ไม่บอก”

“เท่าไหร่ล่ะ”

“สองแสน ถ้าไม่จ่ายก็ให้คนไปส่งฉัน”

“ห้าหมื่น ถ้าไม่เอาก็เชิญกลับไปเร่ขายของเก่าให้คุณทรงภพแบบถูกเหมือนได้ฟรีเลย”

“สืบเก่งดีนี่”

“ผมเก่งหลายอย่างจนคุณคิดไม่ถึงเลยล่ะ”

“เหรอ” ไปรยาเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ เลยยื่นเลขที่บัญชีให้

“ห้าหมื่น โอนตอนนี้ แล้วฉันจะบอก”

“คนขี้โกงอย่างคุณ ผมจ่ายครึ่งเดียวก่อน ไว้ตอบแล้วจะโอนที่เหลือให้”

หรัญญ์เอามือถือมากดๆๆ ไม่กี่นาทีไปรยาก็ยิ้มร่าเมื่อเงินสองหมื่นห้าพันบาทเข้าบัญชีแล้ว

“ตอบมา ว่าทำไมคุณถึงไม่ใส่ใจลูกสาวนัก”

“ฉันจะใส่ใจมันทำไม ในเมื่อมันไม่ใช่ลูกฉัน” ไปรยายิ้มร่า

“หมายความว่ายังไง”

แต่หรัญญ์ยิ้มไม่ออก

“ก็หมายความว่า นังนั่นไม่ใช่ลูกฉัน แต่เป็นลูกเมียคนแรกของไอ้ยะหน้าโง่นั่นไงล่ะ”

“ทำไมชื่อคุณกับ...” หรัญญ์อึ้ง

“ชื่อฉันกับมันคล้องจองกันงั้นเหรอ”

“ใช่”

“ฉันก็เปลี่ยนตอนตามล่าพ่อมันมาทำผัวไงล่ะ”

“ทำไมผมไม่รู้เรื่องนี้”

“ไม่ต้องแปลกใจร๊อก มันก็แค่ฉันเล่นละครตบตาคนเก่ง รักพวกมันเหมือนครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่บอกใคร แล้วพวกมันไม่พูด ก็ไม่มีใครหน้าไหนรู้ ฉันตอบละ จ่ายมาสิที่เหลือ”

หรัญญ์กดมือถือไม่กี่ที ไปรยาก็ยิ้มร่าแล้วมอง

“ฉันมีความลับที่คุณควรรู้จะบอกด้วยล่ะ”

“อะไร”

“ต้องจ่ายก่อนสิคะ”

“ถ้าผมไม่จ่ายล่ะ”