เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 114

“ตายจริง ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”

ตกใจไม่น้อย เพราะลำพังที่ไรยากับพ่อรู้เห็นเป็นใจเรื่องยึดบ้าน หลานก็จะต้องใช้เวลาไถ่โทษและทำให้ไรยาหายขัดเคืองก็ไม่รู้จะใช้เวลาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมก็เข้าใจว่าเป็นกันทั้งบ้านนั่นล่ะครับ แถมยังไม่รู้ว่าไปรยาเป็นเมียคนที่สองของพ่อย้าด้วย”

“แล้วให้คนสืบยังไงล่ะฮั้นท์”

“ผมไม่ได้ให้สืบเรื่องนี้เลยครับ แค่เรื่องบริษัทกับความเป็นอยู่เท่านั้น ใครจะไปรู้ล่ะครับ ขนาดพีชกับเวย์ยังไม่รู้ แถมเคยเล่าว่าพวกเขารักกันมาก ผมเลยคิดไม่ถึงครับ”

“สงสารหนูย้าจังเลย”

“แล้วผมจะทำยังไงครับป้า ลำพังที่ผมคิดว่าย้ารู้เรื่องบ้าน ผมก็ไม่รู้ว่าย้าจะยอมยกโทษให้ผมหรือเปล่า นี่...” หรัญญ์เครียดมาหลายวันแล้ว และไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไง

“ใจเย็นๆ นะ ทุกปัญหาต้องมีทางออกสิ”

“แต่ผมไม่คิดว่าปัญหานี้จะมีทางออกหรอกครับ ถึงจะมี ผมก็ยังมองไม่เห็นเลย หลายเดือนแล้วที่ผมตามไปง้อย้า หน้าผมย้าก็ยังไม่อยากมอง”

“แต่อย่างน้อยๆ ย้าก็ให้ฮั้นท์ใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อนะ”

“เพราะย้าอยากแกล้งผมน่ะสิครับ อีกอย่างผมคิดว่าย้ากำลังรวบรวมเงิน เพื่อจะพาลูกหนีมากกว่า”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ย้าเกลียดผมนี่ครับ”

“ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ”

“แหม...ป้าก็รู้ว่าผมทำไม่ดีกับย้าตั้งหลายอย่าง”

“อะไรบ้างล่ะที่ว่าไม่ดี”

“ก็ด่าว่าสารพัดนั่นไงครับ”

“แล้วอะไรอีก”

“ผมมีส่วนทำให้พ่อย้าตาย”

“เอาอะไรมาพูดล่ะ หมอยังบอกอยู่เลยว่าคุณปิยะเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลัน”

“แต่มันก็มีปัญหาต่างๆ เป็นตัวเร้าให้เกิดโรคนี้ครับ แล้วก็มาจากผมแทบทั้งหมด”

“คิดมากไปแล้วนะ ปัญหาเงินๆ ทองๆ รุมเร้าเขามาตั้งนานแล้ว ไหนจะเรื่องกลายเป็นพิการอีก อย่าโทษตัวเองแบบนี้นะ มันไม่ดี จะทำให้หมดกำลังใจเปล่าๆ จำได้มั้ยว่าฮั้นท์จะต้องได้ลูกกับเมียกลับมาอยู่ด้วย เพื่อสร้างครอบครัวให้มีความสุขไง อย่าคิดมาก นอกจากที่ฮั้นท์ด่าว่าหนูย้าด้วยคำแรงๆ แล้ว ป้าก็ไม่เห็นว่าฮั้นท์จะทำอะไรไม่ดีอีก”

“ก็...เอ่อ...”

“ว่ามีอะไรที่ยังไม่บอกป้าอีก”

“เอ่อ...คือ เรื่องมันซับซ้อนแล้วก็ละเอียดอ่อนเกินกว่าผมจะบอกป้าได้ครับ”

“นั่นยิ่งควรจะบอกเลย ไม่งั้นป้าจะช่วยแนะนำถูกได้ยังไงกันล่ะ”

“คือ...บางทีผมก็...เอ่อ...”

“เอ่อ...อะไรล่ะ รีบบอกมา”

“ผมเคยใช้กำลังกับย้าครับ”

“ห๊า...นี่ฮั้นท์ตบตีเมียด้วยเหรอ” วันดียกมือปิดปาก ดวงตาก็เบิกโพรง

“ไม่ใช่ครับ ผมแมนนะครับ” ทำเอาหลานถึงกับถอนหายใจหนักๆ ใส่

“แล้วใช้กำลังยังไงล่ะ”

“ก็คือประมาณว่า...ผมปล้ำย้าบ้างในบางครั้ง อะไรทำนองนี้ล่ะครับ”

“โล่งอกไปที นึกว่าตบตีเมีย จะได้ด่าให้เลย”

“ใครจะไปตีล่ะครับ แค่ฝืนใจนิดๆ หน่อยๆ ตอนมีปากเสียงกันแค่นั้นล่ะครับ”

“สุดท้ายก็มีความสุขด้วยกันมั้ยล่ะ”

“ผมน่ะมีครับ แต่ไม่รู้ย้าจะมีหรือเปล่า”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเริ่มใหม่ก็ได้ครับ”

“ดีมาก ส่งไปเรื่อยๆ ห้ามหยุด แล้วก็ตื๊อไปเรื่อยๆ ไปหาลูกเรื่อยๆ รับรองอีกไม่นานก็ใจอ่อน”

“โอเคครับ พรุ่งนี้ผมสั่งให้ร้านไปส่งแต่เช้าเลย”

“จะให้ร้านไปทำไมล่ะ เราต้องส่งเองสิ ตอนไปรับน้องยูนั่นล่ะ หอบดอกไม้ไปด้วยเลย ช่อใหญ่ๆ นะ ถ้าเป็นไปได้ ก็ให้หาโอกาสตอนลูกไม่อยู่ จะได้ส่งตาหวานๆ ให้เมียไง”

“ส่งทีไร ได้แต่ตาเขียวๆ เมียกลับมาตลอด”

ถึงจะเป็นวันหยุดของลูก ไรยาก็ไม่เคยปล่อยให้ตื่นสาย แต่มักจะสร้างความเคยชินให้ ด้วยการชวนมาเตรียมของไว้ตักบาตรให้คุณตายะ เพราะรู้ว่าพอตื่นสายจนเป็นนิสัยแล้ว จะทรมานตอนต้องปรับตัวให้ตื่นเช้าๆ

“เสร็จหรือยังคะลูก”

“เสร็จแล้วค่ะ”

“เรารีบไปกันค่ะ เดี๋ยวพระจะมาแล้วนะคะ”

“ค่ะ”

ไรยาใช้มือซ้ายจับแขนเล็กๆ ลูกไว้ ส่วนมืออีกข้างถือถาดพาเดินออกจากครัวไปหาท่าน้ำหน้าบ้าน อากาศยามเช้าตรู่ดีเมื่อสี่ปีก่อนยังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ดีใจที่ได้มาอยู่บ้านนี้ มีชีวิตเรียบง่าย แม้จะมีมารมาคอยผจญช่วงนี้บ้าง

“สวัสดีครับย้า”

ตกใจไม่น้อยกับคนที่ยืนรออยู่ตอนเธอเปิดประตูบ้านออก ถึงวายุสจะมาหาบ่อยๆ นับตั้งแต่ที่กบดานของเธอไม่เป็นความลับแล้ว แต่ก็ไม่เคยมาเช้าเหมือนวันนี้เลย

“สวัสดีค่ะ ทำไมมาเช้าจังคะ”

ตอนอยู่บ้านสามี มักจะอึดอัดเวลาเจอวายุส แต่ตอนนี้โล่งใจละ เพราะไม่มีใครมาคอยจับผิดว่า

‘มีชู้’

“เวย์รีบมาให้ทันตักบาตร”

ส่วนวายุสเองก็โล่งใจหายห่วงเช่นกัน เพราะไม่ได้มีพันธะใดๆ กับหรัญญ์แล้ว หรือถ้ามีก็แค่คนเคยทำงานร่วมกันเท่านั้น ถึงจะเสียดายงานที่เงินเดือนเยอะๆ แต่แลกกับความสบายใจ และได้สอนหนังสือที่เขารัก เป็นงานประจำ กับรับจ๊อบเป็นที่ปรึกษาให้บริษัทเอกชนบ้าง เขาชอบแบบนี้มากกว่า