เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 133

“เดี๋ยวจะสั่งฮ่อยจ๊อปูไปฝากน้องยูกับคุณครูด้วยดีกว่าค่ะ”

เพราะเวลาเลิกเรียนลูกจะหิว เลยต้องหาของกินให้ตลอด หรัญญ์เลยรีบเรียกพนักงานในร้านให้เอาเมนูมา

“ขอเมนูของหวานด้วยครับ”

อีกครั้งที่เขาเรียกพนักงานเสียงนุ่ม ขณะที่พนักงานอีกคนเข็นรถเดินมาเก็บถ้วยจาน ไรยาอดแปลกใจไม่ได้

“อ้าว”

ไปรยาในชุดพนักงานล้างจานตกใจไม่น้อย

“นึกว่าใคร”

หรัญญ์มองพนักงานคนนั้นด้วยใบหน้าเจือยิ้ม ก่อนจะหันไปมองภรรยา ที่ดูเหมือนจะแปลกใจไม่น้อย เลยชี้มือไปยังชื่อร้านในเมนู

‘ทรงภพ โภชนา’

นั่นคือชื่อที่ไรยาไม่ได้ใส่ใจในตอนแรก และภาวนาขออย่าให้ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของร้านเลย เพราะเกลียดขี้หน้าจนไม่อยากเดินทับเงาด้วยซ้ำ จำได้ว่าเจอกันครั้งสุดท้ายตอนงานพ่อ และก็แค่แวบเดียวเท่านั้น

“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่” ไปรยาเหมือนจะลืมว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน เลยเผลอส่งเสียงห้วน

“นี่ร้านอาหาร ผมก็มาเป็นลูกค้าน่ะสิครับ ว่าแต่พนักงานล้างจาน พูดเสียงแข็งกับลูกค้าแบบนี้เหรอ เรียกผู้จัดการหรือไม่ก็เจ้าของร้านมาเคลียร์หน่อยดีมั้ย”

หรัญญ์ส่งเสียงห้วนและหน้าบึ้งใส่

“คุณทรงภพไปอเมริกาเป็นเดือนจ้างให้ก็เรียกไม่ได้ หรือถ้าอยู่นี่ เขาก็ไม่ออกมาหาพวกคุณหรอก เพราะเขาเกลียดพวกคุณจะตาย”

ไปรยายังคงส่งท่าทีเดิมๆ อยู่

เพล้ง

จานเปลที่มีซากปลากะพงนึ่งซีอิ๊วหลุดจากมือหรัญญ์ลงไปหาโต๊ะ แล้วกระเด็นลงพื้นอีกที คนในร้านที่ค่อนข้างมีเต็มทุกโต๊ะหันมามอง

“อุ๊ย ขอโทษครับป้า มันหลุดมือ”

เขาทำหน้ารู้สึกผิด แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวล พร้อมกับก้มศีรษะน้อยๆ ให้ไปรยาที่อยู่ในชุดพนักงานล้างจาน

“นี่จะแกล้งกันเหรอ”

แต่ไปรยาดันเสียงดัง กับท่าทีที่เท้าสะเอวใส่ลูกค้านั้นไม่ได้สังวรกับตำแหน่งอันต่ำต้อยของตัวเองสักนิด ผู้จัดการรีบเดินมาทันที

“มีปัญหาอะไรมั้ยครับ”

“ก็คุณคนนี้สิคะผู้จัดการ จงใจทำจานร่วงใส่จนเลอะเทอะไปหมดแล้วค่ะ”

ผู้จัดการมองหน้าไปรยาชนิดไม่คิดจะเชื่อ

“รีบเก็บเลยป้า ก่อนจะเลอะเทอะไปมากกว่านี้ จานร่วงสักพักแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมไม่รีบเก็บ”

“ก็พวกนี้แกล้งป้าอยู่นี่คะ”

“ผมบอกว่ามันหลุดมือ แล้วผมก็ขอโทษแล้วด้วย แต่คุณก็ยังเสียงดัง เสียงแข็งใส่ผมอยู่ ตกลงผมเป็นลูกค้าหรืออะไรกันแน่ครับ กิริยามารยาทแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนครับ”

“เอ่อๆ ต้องขอโทษแทนคุณป้าด้วยนะครับ แกเพิ่งมาทำงานไม่กี่วัน ไม่รู้กฎเท่าไหร่ครับ”

ผู้จัดการรีบแทรกแล้วยกมือขอโทษลูกค้าทันที

“จะไปขอโทษทำไมล่ะ ในเมื่อนายคนนี้ตั้งใจจะแกล้งฉันชัดๆ ฉัน...”

ไปรยายังเถียง ทั้งที่รู้ๆ อยู่ ว่าเพิ่งมาทำงานได้ไม่ถึงเดือน เงินติดตัวมีไม่กี่บาท ค่าเช่าห้องเก่าๆ และเล็กเท่ารูหนูก็ยังไม่ได้ อีกไม่กี่วันก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอนอยู่แล้ว ยังไม่สังวรอีก

“ป้า ขอโทษลูกค้าเดี๋ยวนี้ แล้วก็รีบเก็บจานชามออกไปด้วยครับ”

“ทำไมจะต้องขอโทษด้วย ในเมื่อฉันไม่...”

“ป้า...ถ้าไม่ขอโทษ ผมไล่ออกตอนนี้เลย และจะโทรรายงานคุณทรงภพด้วย ว่าป้าเสียมารยาทกับลูกค้า จะเอายังไง”

เสียงผู้จัดการเข้ม สีหน้าก็ดุดัน บวกกับชื่อผู้มีอิทธิพลสุด และเป็นคนเดียวที่ช่วยไว้ในยามคับขัน และช่วยมาตลอด ทำเอาไปรยาหน้าถอดสี แล้วตัดใจยกมือไหว้หรัญญ์ด้วยท่าทีรู้สึกผิดทันที

ไรยาหันไปมองเขาด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ แต่หัวใจแอบฟูมากมาย

“ก็พี่ไม่อยากให้ใครมาทำให้ย้าเสียใจอีกครับ”

“ขอบคุณค่ะ แล้วร้านนี้เจ้าของคือ...” ไรยาไม่แน่ใจเลยมองหน้าสามี

“ใช่ เพิ่งเปิดไม่นาน”

“แล้วไปรยาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ”

“ย้าไม่รู้เหรอครับ”

“ไม่ค่ะ”

“ถามจริง”

“จะโกหกคุณทำไมล่ะคะ สรุปยังไงกันแน่คะ”

“ไปรยากับทรงภพมีอะไรกันตั้งแต่เลิกกับพ่อย้าแล้ว ที่พี่รู้เรื่องที่ย้าไปบางแสน ก็จากปากไปรยาเองแหละ”

“ยังไงคะ”

“พี่ให้คนตามไปรยาเป็นระยะๆ คนของพี่โทรบอก เพราะได้ยินตอนไปรยาคุยกับเพื่อนห้องเช่าแถวนั้นตอนนั่งกินส้มตำด้วยกันในร้าน”

“เมื่อไหร่คะ”

“ก็สักระยะแล้วล่ะ”

“ไม่คิดเลยนะคะว่าไปรยาจะเป็นถึงขนาดนี้ สงสารคุณพ่อจังเลย”

ไรยารู้สึกสะเทือนใจเอามากๆ ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าพ่อรู้เรื่องนี้ตอนยังมีชีวิตอยู่ จะเสียใจแค่ไหน ขนาดรู้ว่าตอนไปรยาหนีไป มีผู้ชายมารับ พ่อก็เศร้าถึงขนาดจะฆ่าตัวตายเลย ส่วนตัวเองก็เสียใจ ที่ครั้งหนึ่งเคยเชื่อละครที่ไปรยาแสดงออกมา แต่นั่นก็ตอนเธอยังเด็ก ประสบการณ์ชีวิตน้อยนิด ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ

‘แกจะไม่มีวันเล่นละครตบตาฉันได้แน่ๆ’