เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 132
KungKing: ใช่ๆ ไม่เสียใจเล๊ย ที่อุตส่าห์ลาพักร้อนมาเพื่อการนี้
Rhyya: ตามสบายเลยพวกมึง งานกูชุก
GifZy: อย่ามัวแต่ทำงานจนลืมให้อภัยผัวล่ะมึง พวกกูรออุ้มหลานคนที่สองอยู่
KungKing: ถูกต้อง สงสารเฮียเหอะน่ามึง นอนแห้งเหี่ยวในห้องคนเดียวมาสามเดือนละ ลืมๆ มันเหอะน่าเรื่องนั้น
เรื่องพนันขันต่อที่เธอได้ยินเขาคุยกับเพื่อนวันนั้น มีเพียงกุ้งกับกิ๊ฟซี่เท่านั้นที่รู้ แล้วก็เพิ่งเมื่อไม่นานนี่เอง เพราะเพื่อนรุมถามว่าทำไมถึงแยกห้องนอนกับสามี
ในกลุ่มไลน์นี้ที่แยกออกมาคุยกันต่างหากแค่สามคนเท่านั้น ไรยาสงสัยหนักว่าเพื่อนรู้ได้ยังไง เลยจี้กลับ สุดท้ายเลยได้ความว่า รู้จากห้อย เพราะตอนนี้ตามจีบกุ้งอยู่นั่นเอง
“เราเริ่มกันนะครับ เสร็จแล้วพี่ต้องรีบพาเมียไปธุระต่ออีก”
เสียงของท่านประธาน เรียกให้เอ็มดีที่ก้มดูหน้าจอต้องรีบปิด แล้วตั้งอกตั้งใจทำงาน เสร็จก็รีบเก็บของเพื่อไปข้างนอกต่อ
“ย้าๆ เราซื้อขนมมาฝากแน่ะ ร้านแถวบ้านเรานี่ล่ะ เห็นน่ากินดี เลยคิดถึงย้า”
ไรยาหันไปหาจอมสตอแลรี่ และแบบไม่แปลกใจใดๆ กับของฝากพวกนี้
“ขอบใจจ้ะ”
เพราะอีกฝ่ายขยันซื้อมาฝากบ่อยๆ และมักจะให้หลังประชุม ต่อหน้าหลายคน จุดประสงค์นั้นรู้ดีว่าอยากแสดงให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองมีน้ำใจ
“ไม่เป็นไรจ้ะ ที่เราซื้อมาฝาก ก็เผื่อย้าจะเอาไปพัฒนาสูตร แล้วทำขายในร้านต่อไงจ๊ะ จะได้มีขนมใหม่ๆ ดึงลูกค้าอีกทาง”
“ขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วง แต่ปกติเราก็คิดสูตรขนมใหม่ๆ เข้าร้านตลอดอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ร้านเราไปได้ดีเรื่อยๆ ลูกค้าแน่นร้านแทบทุกวัน”
“เราดีใจนะจ๊ะที่ได้ยินแบบนี้”
ไรยาไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากหอบของขึ้นจากโต๊ะ เตรียมจะออกจากห้องพร้อมสามีที่เกี่ยวมือบางไว้แล้ว แต่ก็คิดอะไรขึ้นได้ เลยหันกลับไปหา
“อ้อ เกือบลืมไปเลย”
“ย้ามีอะไรกับเราอีกจ๊ะ หรือว่าจะชวนเราไปงานวันเกิดคุณป้าวัน” พชิราแอบซ่อนความขุ่นเคืองเอาไว้แทบไม่มิด เพราะไม่มีใครชวนแม้แต่คนเดียว
“อยากไปเหรอจ๊ะ”
“แหม วันเกิดคุณป้าวัน ที่เรารักและเคารพ ก็ต้องอยากไปอวยพรบ้างสิจ๊ะ แต่ยังไม่เห็นใครชวน เราก็ไม่กล้า”
“ถ้าอยากไปก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“ขอบใจนะจ๊ะย้าเพื่อนรัก ย้าน่ารักกับเราเสมอเลย”
“จริงเหรอ”
“จริงสิจ๊ะ”
“แต่เพื่อนกันจริงๆ จะไม่แทงกันข้างหลังนะ เธอทำได้เหรอ”
“อุ๊ย เราไม่เคยทำแบบนั้นกับย้านะจ๊ะ สาบานได้”
หรัญญ์ถอนหายใจเมื่อได้ยิน เขาไม่เคยรู้มาก่อน ว่ารุ่นน้องจะสตอเก่งขนาดนี้ นี่ถ้าเมียไม่ห้าม ป่านนี้คงไล่ออกไปนานแล้วแน่ๆ
“อย่าสาบานเลยนะ เดี๋ยวจะตายเปล่า ฉันอยากจะบอกว่า เวลาอยู่ในที่ทำงาน ช่วยเรียกฉันอย่างอื่นได้มั้ย”
“ยังไงจ๊ะ”
ถึงจะหน้าถอดสีอยู่บ้าง เพราะมีคนอื่นมองมา แต่พชิราก็เก็บงำไว้อย่างมิดชิดดังเดิมได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife]