เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 131

ส่วนจ่ายตลาด เธอเปลี่ยนจากต้องไปเอง เป็นให้ร้านในตลาด จัดมาส่งถึงมือเอียดแทน ส่งขนมก็ให้จีรับผิดชอบไปทั้งหมด จ้างรถประจำคอยรับส่ง ส่วนเธอจะเข้าออฟฟิศอาทิตย์ละสามวันคือ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสบดีจะเป็นวันหยุด ให้เวลากับลูกเต็มที่ไปจนถึงเช้าวันศุกร์

ส่งลูกเข้าโรงเรียนแล้ว ก็จะไปร้าน ใกล้เวลาลูกเลิกเรียน สามีไปรับให้ วันอื่นเป็นคิวของคุณย่าวันไปรับแทน เสาร์กับอาทิตย์ช่วงเที่ยงๆ ก็จะไปร้านพร้อมลูก และแน่นอนว่าจะมีคนหน้ามึนติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอด ตารางชีวิตเป็นแบบนี้มาสามเดือนกว่าๆ แล้ว

ตึ๊งๆ ตึ๊งๆ ตึ๊งๆ

NewMan: ย้าจ๋า ตกลงจะซื้ออะไรให้ป้าดี

NewMan: สติ๊กเกอร์หน้าหล่อยิ้มหวานๆ ให้

NewMan: สติ๊กเกอร์ ข้อความ ‘รักเมียม้าก’

นั่งยังไม่ทันถึงชั่วโมง คนหน้ามึนก็ส่งข้อความนี้ผ่านแอปพลิเคชันไลน์ก็ดังรัวขึ้น เลยแกล้งไม่ตอบ แล้วก้มหน้าลงไปหาเอกสาร ที่จะต้องตรวจแล้วอนุมัติต่อ

NewMan: เมียจ๋า ทำไรอยู่เอ่ย

NewMan: ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบครับ

NewMan: สติ๊กเกอร์หน้าหล่อ ข้อความ ‘น้อยใจนะ’

Rhyya: งานเยอะมากค่ะ แล้วก็ยังคิดไม่ออก ยกหน้าที่ให้คุณเลย

NewMan: ได้ครับ เดี๋ยวเราไปหาซื้อตอนรับลูกดีมั้ย

Rhyya: จะทันเหรอคะ ต้องรีบกลับไปดูอะไรที่บ้านอีก

NewMan: งั้นประชุมเสร็จแล้วออกไปซื้อก่อน ค่อยรับลูก แล้วกลับบ้านเลย

Rhyya: ก็ได้ค่ะ

NewMan: สติ๊กเกอร์หน้าหล่อยิ้มหวานๆ ให้

NewMan: สติ๊กเกอร์ ข้อความ ‘รักเมียม้าก’

ไรยามองหน้าจอแล้วยิ้มน้อยๆ และเป็นยิ้มที่รู้สึกว่าออกมาจากใจเกือบจะเต็มร้อยแล้ว ก็สามเดือนมานี้ เขาทำตัวเสมอต้นเสมอปลายทุกอย่าง รับปากคำไหนก็ทำตามนั้น ถึงบางคืนจะงอแงอยากนอนห้องเดียวกันอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเขาก็ยอมย้ายไปนอนอีกห้อง

สมบัติกับข้าวของมีค่าที่เขาเป็นเจ้าของ ก็โอนถ่ายมาให้เธอกับลูกจนเกือบจะหมดแล้ว นั่นคงจะประกันได้ว่า เขารักเธอจริงๆ และอยากสร้างครอบครัวเล็กๆ กับเธอจริงๆ แล้วกระมัง

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

เสียงอินเตอร์คอมเรียกให้ไรยาหันไปมอง ก่อนจะกดรับ

“คุณย้าคะ อีกห้านาทีประชุมฝ่ายขายนะคะ”

“ค่ะ”

ไรยารีบสลัดเรื่องส่วนตัวออกจากหัว แล้วก้มหน้าไปหางาน เพราะต้องอ่านวาระการประชุมก่อนเข้า แม้เวลาจะเหลือน้อยนิดก็ตาม สักพักก็มีเสียงเคาะตรงประตู จนต้องเงยขึ้นไปมอง

“พี่ย้าคะ”

“ว่า”

“ให้แป้งช่วยถืออะไรไปห้องประชุมหรือเปล่าคะ”

เสียงคนที่เคยนินทาเธอไว้เมื่อหลายปีก่อน ถ้อยคำเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหูไม่รู้ลืม แต่เธอเลือกที่จะเก็บพนักงานสามสี่คนเอาไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ ให้พี่แสงมาทำหน้าที่เองดีกว่า รีบไปเตรียมตัวรายงานในที่ประชุมเถอะ อย่าก้าวก่าวงานคนอื่น”

ไม่ใช่เพราะรัก หรือเพราะเสียดายแต่อย่างใด หากแต่เก็บไว้เชือดนิ่มๆ และทีละนิดๆ มากกว่า