เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 130

“หรือไม่จริงล่ะ มึงเคยถูกกูคว่ำมาแล้วนี่”

“ไอ้ห่า ไม่ต้องมาย้ำ กูรู้ว่ามึงเก่ง แต่มึงจะตามหวงของได้เหรอ เรียนจบมึงก็ต้อง ไปต่อโทที่ตามที่มึงฝันไว้ เรียกว่าจะยังไงก็ต้องอยู่ห่างน้องแน่ๆ มึงไม่ใช่พวกลูกคนมีตังค์ที่เรียนจบแล้วจะได้นอนคอยหวงของนะเว้ย”

“กูทำได้แล้วกัน”

“ต่อให้มึงทำได้ แล้วมึงไม่คิดว่าน้องจะเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นที่รวยกว่า อยู่ใกล้กว่าบ้างเหรอวะ ลืมไปแล้วเหรอไอ้ลากไส้ ว่ารักแท้แพ้ความใกล้ชิด”

“ถ้ามันยุ่งยากขนาดนั้น ก็หาแฟนใหม่ไปเลยสิวะ ยากอะไร”

“เอ๊ยไอ้ห่า ง่ายๆ อย่างนั้นเลยนะมึง”

“จะทำให้ยากทำไมล่ะ ลืมไปแล้วหรือไงว่ากู...”

“เอ่อ ไอ้หล่อลากไส้” ห้อยสวนกลับแล้วกลอกตา

“แล้วใครจะกล้ามาใกล้ของกูวะ”

“มั่นหน้าจริงๆ นะไอ้เหี้ย เอาให้จีบน้องติดก่อนละกัน แต่กูพนันได้เลย ว่ามึงต้องคอยส่งส่วยอีกนานหลายเดือนแหละกว่าจะได้แดก”

“มึงจะพนันด้วยอะไรล่ะ ว่าอีกไม่เกินเดือน กูได้เป็นแฟนแน่ๆ”

“เอ่อ กูเลี้ยงใหญ่เลยก็ได้ ถ้ามึงจีบติดภายในหนึ่งเดือน”

“ดิว เลี้ยงแค่กูไม่เอานะ ต้องแก๊งของเราด้วย”

“ได้ๆ แต่ถ้ามึงแพ้นะ มึงต้องเลี้ยงพวกกูสามมื้อ ตกลงมั้ยล่ะ”

“สบายมาก มึงเตรียมเงินไว้เลย กูจะเล่นจนมึงไม่มีจ่ายค่าเทอมเลยล่ะ”

“มึงก็เตรียมเงินไว้ด้วยล่ะ สามมื้อนะมึง รวมดริ๊งด้วยนะเว้ย”

“เอ่อ”

“มั่นจริงๆ ไอ้เหี้ยเอ๊ย”

“ผู้หญิงจะมีอะไรมากมายวะไอ้ห่า ตามบ่อยๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อนเองแหละ เผลอๆ ตอนนี้อาจจะอ่อนในแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้ ระดับกูแล้ว ถ้าอยากได้ใครมีเหรอจะพลาด”

หรัญญ์หันไปหาเพื่อนสนิทแล้วต่างหัวเราะชอบใจ แต่ช่างผิดกับน้องปีหนึ่งที่ยืนเอาหลังพิงผนังห้องคนละเรื่อง ในมือมีชุดอาหารเช้าที่อุตส่าห์ตื่นเร็วกว่าทุกวัน แล้วให้เอียดช่วยสอน

มือบางสั่นน้อยๆ ตอนยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกจากแก้ม ด้วยไม่คิดไม่ฝันว่ารุ่นพี่ที่ตัวเองเผลอใจให้นั้น จะเอาเรื่องของหัวใจไปเป็นการพนันขันต่อ

ดีแค่ไหนแล้วที่มาได้ยิน จะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ ร่างผอมเพรียวในชุดนักศึกษาที่เกือบจะเรียกได้ว่ารัดรังรูปร่าง รีบพาตัวเองออกไปให้ห่างรุ่นพี่ใจร้ายทันที

และตั้งมั่นไว้แน่วแน่ ว่าจะไม่มีทางใจอ่อน ยอมเป็นเหยื่อการพนันให้ใครอีกต่อไป ไม่ว่าคนนั้นจะหล่อ จะฮอต หรือจีบหนักแค่ไหนก็ตาม

“ย้า...ทำไมมาเร็วจังเลยวันนี้”

ไรยาหันไปมองเจ้าของเสียง หลังจากเดินพ้นคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ได้ไม่กี่ก้าว

“จะดีเหรอ”

“ไม่ดีตรงไหนล่ะ ย้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง รีบโทรเลย เวย์เริ่มหิวแล้ว วันนี้พวกเรามีเรียนคาบแรกนะ”

“เค”

ไรยายิ้มบางๆ ให้ชายที่มีถุงมื้อเช้าในมือ กับกระเป๋าราคาหลายหมื่นสะพายอยู่บนบ่า ท่าทางก็ปกติแบบไม่แคร์ว่าจะมีใครมองด้วย จึงรู้สึกผ่อนคลายลงจากเมื่อครู่มาก ในใจก็บอกกับตัวเองว่า

นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ที่จะมาเยือนคณะนี้ หรือถ้าจะต้องมาครั้งต่อไป ก็จะมีแต่เรื่องเรียน ไม่ใช่มาหาใคร จากนั้นก็เดินไปยืนรอรถป๊อปเพื่อกลับคณะบริหารที่ตัวเองเรียนอยู่

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเวลาคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร มักจะมีน้ำตาไหลอาบแก้มเสมอ แต่วันนี้ไรยากลับแค่ถอนหายใจ รับรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน

เคราะห์ดีที่ตัวเองรู้ทัน เลยไม่ตกหลุมพราง แต่ไปรยากับพ่อไม่รู้ เลยกลายเป็นเหยื่อเขาง่ายๆ และต่อจากนี้ ถ้าไม่แน่ใจในตัวเขาจริงๆ เธอบอกกับตัวเองว่าห้ามพลาดเด็ดขาด

‘ฉันจะไม่เชื่อผู้ชายใจร้ายอย่างนายง่ายๆ หรอก นายต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นทุกมุมก่อน’

หลังจากส่งลูกไว้กับมือครูที่โรงเรียนแล้ว คนขับรถที่สามีจัดหาไว้ให้ ก็พาไรยาตรงไปยังออฟฟิศ ห้องทำงานเดิม เลขาคนเดิมและสภาพแววล้อมเดิมๆ ยังคงอยู่ และก็ยังคงเป็นตำแหน่ง Managing Director ดังเดิม ด้วยโครงสร้างของบริษัทมีหุ้นส่วน

และผู้บริหารหลายคน เธอไม่อาจจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงไปกว่านี้ได้ หรือถ้ามี ก็ต้องให้ประธานลาออก แล้วให้เธอขึ้นแทนเท่านั้น และเธอก็ไม่อยากทำสักนิด เพราะไม่ได้มีเวลามาทุ่มให้กับงานทั้งหมด

เธอยังมีลูกที่จะต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ร้านอาหารที่ไม่มีทางจะปล่อยมือมาได้ ก็ในเมื่อแต่ละเดือนทำเงินให้เป็นกอบเป็นกำพอสมควร แค่เปลี่ยนระบบงานนิดหน่อย คือจ้างผู้ช่วยแม่ครัวเพิ่ม

เพื่อให้ป้าเอียดกับลุงอ่อนไม่ต้องเหนื่อยมากนัก และมีเวลาดูแลเรื่องเงินแทนเธอในวันที่ไม่ได้ไปอยู่ร้าน เลื่อนให้แก้ว ขึ้นมาเป็นมือผัด ยำ แล้วก็ตกแต่งจานอาหารแทนเธอ รับเด็กเสิร์ฟเพิ่มอีกคน