เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 19

“แก้วสองแก้วจะไปเมาอะไรกันจ๊ะ เอ๊า นิดหนึ่งนะ ดื่มไปคุยไป ความคิดจะได้ลื่นไหลไง พวกลุงจะคุยธุรกิจกันในวงเหล้าแบบนี้ล่ะ รู้มั้ยว่าเงินร้อยล้านพันล้าน ก็จบได้ในวงเหล้าวงเบียร์มานักต่อนักแล้ว นี่ถ้ายะไม่เป็นแบบนั้น ป่านนี้มันก็คงจะได้มานั่งชนแก้วกับลุงและเพื่อนๆ อยู่แน่ๆ ถือว่าหนูเป็นตัวแทนก็แล้วกันนะ”

แก้วไวน์ถูกทรงภพยัดใส่มือ ไรยาขัดไม่ได้จริงๆ เลยจำต้องรับมาถือไว้

“เอ๊า ดื่ม”

ทรงภพชนแก้วดังปิ๊ง เพื่อนอยู่ข้างเธอกับตรงข้ามก็ทำแบบเดียวกัน ทั้งสามยกขึ้นจิบแทบจะพร้อมกัน

“ดื่มสิจ๊ะน้อง เพื่อสุขภาพ ไม่เมาหรอก เสร็จแล้วเราจะได้คุยเรื่องลงทุนหรือซื้อหุ้นกันไงจ๊ะ”

เพื่อนทรงภพคนที่โอบเอวคอดเธอไว้ เอ่ยเสียงเบาๆ แล้วเอาแก้วของเขามาชนแก้วเธออีกรอบ

“ค่ะ”

เรื่องไวน์ไม่ได้กลัว พ่อสอนให้ดื่มตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้ว เลยตัดใจยกแก้วขึ้นจิบ เพื่อให้เป้าหมายบรรลุผล

“ดีมากจ้ะ ตกลงหนูมีปัญหาเรื่องเงินแบบไหนบ้าง ไหนลองเล่าให้ลุงฟังหน่อยสิจ๊ะ”

ทรงภพยังคงเอามือโอบไหล่เธอไว้ ขณะเอ่ยเสียงแผ่วเบา แววตาก็ออกจะหวานผิดปกติ นิ้วมือก็ไม่อยู่นิ่ง ไถไปมากับต้นแขนเรียว นิ้วของเพื่อนตรงเอว ก็ทำแบบเดียวกัน ไรยาบอกตัวเองในใจว่าทนคุยให้จบ

“ก็อย่างที่ย้าเคยบอกคุณลุงในไลน์ค่ะ ว่าอยากหาคนมาร่วมลงทุน”

“แล้วต้องจ่ายเท่าไหร่จ๊ะ สิบล้าน ยี่สิบล้าน หรือว่าร้อยล้าน”

มือขวาของทรงภพวางอยู่บนโต๊ะอาหาร ย้ายมาวางบนต้นขาขาวแทน ถึงแม้กระโปรงจะยาวระดับเข่า แต่พอนั่งลง มันก็ร่นขึ้นมาเป็นคืบ

“ถ้าจะให้หมดปัญหากวนใจ ก็ต้องร้อยล้านขึ้นหรือเกือบสองร้อยล้านเลยค่ะ”

พยายามข่มความไม่พอใจเอาไว้ แล้วตอบเสียงหนักกว่าปกติ เพราะมือของทรงภพที่วางตรงขาเริ่มเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ เท่านั้นยังไม่พอ มืออีกข้างของเพื่อนเขา ก็วางไว้บนต้นขาเธอเหมือนกัน

“โอ้ว ถ้าใช้เยอะขนาดนั้น พวกพี่คงต้องเช็กน้องแล้วนะจ๊ะ ว่าบริหารงานยังไง ถึงปล่อยให้เงินขาดเยอะขนาดนี้”

คนอยู่อีกฝั่งเอ่ยเสียงเบาๆ

“เช็กยังไงคะ”

พยายามกัดฟันเอาไว้ ทั้งที่อยากหนีไปจากคนพวกนี้แทบแย่

“ก็เช็กหมดเลยจ้ะ ช่วงบน ช่วงล่าง โช๊กอัพ ว่าจะรับแรงกดดัน แรงกระแทกกระทั้นจากพวกพี่สามคนได้มากน้อยแค่ไหน แล้วน้องก็จะได้ร้อยหรือสองล้านไปบริหารงานต่อ โดยมีพวกพี่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ไงจ๊ะ”

เจ้าเดิมยังเอ่ยเสียงนุ่ม แต่มือสอดเข้าไปใต้กระโปรงแล้ว ทรงภพก็กำลังทำแบบเดียวกัน ชั่วขณะนั้น เธอคิดจะยอมเพื่อช่วยทุกชีวิตที่อยู่เบื้องหลัง แต่อีกความคิดก็ขัดแย้งกันอย่างสุดโต่ง

“ถ้าให้ได้หุ้นส่วนแล้วต้องแลกด้วยเซ็กส์หมู่อย่างนี้ คงไม่ดีหรอกมั้ง”

ไรยาลุกพรวดพราดอย่างรวดเร็ว จนเก้าอี้นั่งล้มเสียงดัง สองมือผลักไอ้หื่นกามทั้งสองออกไป แล้วรีบเดินหนี

และถ้าวันนั้นเธอไม่เจอเรื่องแย่ๆ มา รับรองว่า เธอไม่มีวันจะตอบตกลงแต่งงานกับผู้ชายปากร้ายใจทราม ตรงหน้านี้แน่

“คุณรู้ได้ยังไง”

“รู้ก็แล้วกัน ว่าแต่ตกลงคุณให้พวกมันรุมกินสุกี้หม้อไฟไปกี่รอบล่ะ”

“ไหนว่ารู้ แล้วจะมาถามฉันทำไม”

“ก็แค่อยากได้ยินกับหูเท่านั้นล่ะ ว่าไปปรุงหม้อไฟอีกท่าไหน พวกมันได้กินแล้วถึงกลับคำยอมหุ้นด้วย”

หรัญญ์ก้มลงมองตรงหม้อน้อยๆ ของเมีย แล้วยิ้มเยาะเย้ย

“เอ๊ะ หรือว่าหม้อจะเล็กไป ไม่หนำใจพวกมัน หรือว่ารสชาติหม้อนี้จะจืดชืด ไม่ดุเด็ดเผ็ดมันมากพอที่จะมัดใจพวกมัน ไว้ผมทำใจได้เมื่อไหร่ จะสอนให้ก็แล้วกันนะ ว่าต้องปรุงยังไง ให้ผู้ชายกินแล้วร้องซี้ดซ้าด หลงใหลในรสชาติจนลืมไม่ลง เผื่อหย่าแล้ว จะได้เอาไว้ล่าผู้ชายมาทำผัวแทนไง”

“หยุดหยาบคายกับฉันนะ...”

หรัญญ์ไม่ยอมให้อีกฝ่ายด่าไปมากกว่านี้ เพราะหูแว่วเสียงคนคุยกัน จำได้ว่าเป็นเสียงสองผัวเมียที่เพิ่งพากันไปสวีตอยู่ริมน้ำ เลยเกิดความคิดแผลงๆ ขึ้นทันที ริมฝีปากบางที่เขาเพิ่งลิ้มลองเมื่อครู่ จึงถูกประกบไปอีกรอบ สองแขนรัดร่างเล็กจนแน่น ดูดดื่มเรียวกระจับนุ่มอย่างรุนแรงและเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“ว๊าย!”

พอได้ยินเสียงพชิราเดินขึ้นบันไดมากับสามีแล้วเห็นเข้า ถึงยอมผละออกจากสองกระจับงาม ที่ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเคยถูกใครลิ้มลองมาแล้ว แต่ก็เถียงไม่ออกจริงๆ ว่ารสชาติมันไม่หอมหวาน ชวนให้อยากชิมอีก