เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 25

“ก็...วันนี้ฉันได้รถราคาหลายล้าน ทำแค่นี้ให้ สบายม๊าก”

คนประหม่าเอามากๆ พยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ ขณะแหงนมองหน้าเขา

“ใครว่าแค่นี้ล่ะ...”

สองวงแขนรวบเอาร่างบางๆ เข้ามาหาแผงอกอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากหนาก็ฉกลงไปหาริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน จนไรยาไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ ก็เห็นว่ามีเวลาน้อย สองกำปั้นทุบหลังเขาเท่าที่พอจะทำได้

แต่มันหยุดเขาไม่ได้ เธอหายใจแทบไม่ทันกับจุมพิตของเขา กลีบบุปผางามถูกดูดดื่มอย่างถือสิทธิ์ เธอรู้สึกเหมือนเท้าไม่อยู่กับพื้น กระทั่งแผ่นหลังทาบไปกับประตูตู้ ถึงรู้ว่าเป็นฝีมือเขาที่ยกเอาตัวเธอมาตรงนี้ ทั้งที่ยังคงครอบครองสองกระจับงามอยู่

คนเคยบอกไม่อยากกินเดนใคร ไล้อุ้งมือไปมาระหว่างภูเขาลูกขนาดพอเหมาะทั้งสองข้าง ด้วยความที่เดรสรัดรึงรูปร่างส่วนบนไว้พอดิบพอดี ไม่มีที่ให้เขาสอดใส่มือตรงไหนได้ เลยใช้อุ้งมือหนากอบกำเบาๆ แล้วสะกิดเกาตรงปลายยอด จนสัมผัสได้ว่าภายในกำลังเกิดตุ่มติ่งเพราะความแตกตื่น

ถึงจะรู้ว่าบุปผางามที่กำลังครอบครองอยู่ เคยผ่านใครมาก่อน แต่หรัญญ์ก็ยังเห็นว่าหวานล้ำไม่เปลี่ยนแปลง และผู้ชายหัวสมัยใหม่อย่างเขา หาได้สนใจกับเรื่องนี้ไม่ ในเมื่อคนก่อนๆ ไม่ได้เฉือนส่วนใดไปสักหน่อย ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมมาคือประสบการณ์ของภรรยา ที่สามีอย่างเขาไม่ต้องเสียเวลาสอน ก็มูฟออนเพื่อสร้างสุขทางกายได้แล้ว

แต่ตอนนี้เขาจำต้องหยุด ก่อนที่อะไรๆ ในกายจะเรียกร้องมากกว่านี้ จนงานใหญ่ที่รออยู่พังไม่เป็นท่า เลยต้องรีบผละออกจากคนที่ยังคงยืนแข็งทื่อตั้งแต่วินาทีแรกที่เขารวบร่างเอาไว้ เขาก้มมองสองกลีบบุปผาสีระเรื่อกำลังสั่นระริก นิ้วโป้งไล้เบาๆ ตรงปลายคางที่เปรอะเปื้อนเพราะปากเขา

“รีบไปทาใหม่นะ เดี๋ยวจะไม่ทัน เหลือเวลาไม่กี่นาที เสร็จแล้วรอลงไปพร้อมกัน”

ไรยาไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ได้แต่มองเขาหันหน้าไปหากระจก สองมือติดกระดุม แต่พอมาส่องกระจกในห้องตัวเอง ถึงได้เห็นว่าลิปสติกที่ฉาบริมฝีปากอยู่นั้น เปรอะเปื้อนไปหมด เลยต้องรีบจัดการให้มันเรียบร้อยอย่างลนลาน เพราะกลัวจะลงไปไม่ทัน

‘ลิปจูบไม่หลุด’

ในใจคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทันใด ก็ใครจะไปคิด ว่าจะมีโมเมนต์แบบนี้กับชาวบ้านบ้าง แต่งงานมาเป็นเดือนๆ ก็เหมือนไม่แต่ง ต่างคนต่างอยู่ แล้วจู่ๆ คุณสาก็มาเปลี่ยนปุบปับ ใครจะรับมือไหว

“เสร็จหรือยังครับ”

หันไปหาคนยืนอยู่ด้านหลัง แผงอกกระตุกนิดๆ เมื่อเห็นว่าชุดที่ตัวเองเลือก ทำให้เขาหล่อเหลาได้ปานนี้ สะกิดใจก็ตรงที่รองเท้ายังเป็นคู่แรกที่เลือกไว้ให้อยู่เลย

แล้วจะเรียกขึ้นมาเพื่อ?

“ค่ะ”

ถึงจะคาใจ แต่ก็ไม่มีเวลา เพราะเห็นหน้าเขาเหมือนเป็นกังวล มือบางถูกเขาคว้าพาเดินออกห้องอย่างเร่งรีบ อารมณ์หวามหวานเมื่อครู่ไม่ได้อยู่กับเขาเลย จนอดทึ่งในความตัดอะไรได้เฉียบขาด ส่วนเธอยังเก้อๆ เขินๆ อยู่เลยขณะเดินไปด้วยกัน

“ว้าว พี่ฮั้นท์หล่อมากเลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ เชิญด้านในดีกว่า ตรงนี้ร้อนไปหน่อย”

ถึงจะหวงของสักแค่ไหน แต่หรัญญ์มีความเป็นมืออาชีพสูง เลยรีบผายมือเชิญแขกด้วยรอยยิ้มที่มีความเป็นมิตรให้เช่นกัน

“เชิญครับ”

ห้อยเองก็หันไปเชิญคนในทีมที่ยืนอยู่ข้างหลังบินยามินเหมือนกัน

“เชิญค่ะ”

พชิรากับทุกคนก็เดินประกบแขกคนอื่นตามที่หรัญญ์ได้บรีของของไว้แล้ว หลังจากศึกษาข้อมูลว่าที่ลูกค้ามาพอสมควร ไรยาไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร เพราะไม่รู้จักและไม่รู้ว่าจะหยิบยกเอาเรื่องอะไรมาคุยด้วย เลยเดินตามสามีห่างๆ ฟังเขาคุยกับบินยามิน ขณะพาไปยังห้องอาหารใหญ่ มีโต๊ะยาวเฟื้อยกับเก้าอี้จัดไว้ตามจำนวนคน โทรทัศน์จอใหญ่ น่าจะถูกยกมาจากห้องประชุมตั้งอยู่

วิดีโอพรีเซ็นเทชั่นแบบมืออาชีพปิดลง หรัญญ์ขึ้นเสริมรายละเอียดเพิ่มเติมด้วยตัวเองอีกรอบจนจบ ทุกคนจิบเครื่องดื่มเย็นๆ กับคุยกันไป บินยามินจะถามเยอะกว่าใคร ถึงไรยาจะไม่ได้เป็นนักเรียนนอก แต่ทักษะการใช้ภาษาอังกฤษไม่ได้แย่

เพราะตอนครอบครัวยังฐานะมั่นคง ขณะเรียนมัธยมอยู่นั้น ในช่วงปิดเทอม พ่อแม่จะส่งไปอยู่กับเพื่อนชาวต่างชาติหลายที่ เพื่อให้ได้เรียนภาษา ยกเว้นก็ภาษาอารบิกนี่ล่ะ ที่ไม่เคยอยู่ในความคิดว่าจะเรียน ดีหน่อยคนในห้องจะใช้ภาษาอังกฤษคุยกันเป็นส่วนใหญ่