เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 37

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

เป็นอะไรที่วันดีเองก็แปลกใจไม่น้อย เพราะปกติหลานสะใภ้กลับถึงบ้านก็จะขึ้นห้องเลย จะลงมาอีกทีก็ตอนตั้งโต๊ะเสร็จแล้วเท่านั้น

“ย้ากลัวคุณป้าวันจะยุ่งค่ะ เลยมาดูก่อน”

“แล้ววันนี้ไม่มีงานกลับมาทำด้วยเหรอ”

วันดีรู้จากเด็กในบ้าน ว่าหลานสะใภ้มักจะหอบงานมาทำต่อในห้อง วันหยุดก็ไม่ค่อยออกไปไหน นอกจากซื้อของใช้ส่วนตัว แล้วก็กลับมาทำงาน เลยเอาไปลบกับเรื่องไม่ดีในอดีตได้บ้างแล้ว

“เอามาค่ะ แต่ถ้าคุณป้าวันมีอะไรให้ช่วย ย้าค่อยทำงานทีหลังได้ค่ะ”

“แต่ไม่มีหรอก ขึ้นไปทำงานเถอะจ้ะ ตั้งโต๊ะทุ่มครึ่งนะ”

“ค่ะ”

ไรยายิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะออกจากครัวใหญ่มา เพราะกลัวว่าถ้าอยู่นานกว่านี้จะเสียเวลาทำงานคุณป้าวันเปล่าๆ

“เฮ้อ หมดแรง”

ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ไม่กี่นาทีก็หลับสนิท

กุกกัก

สะดุ้งตื่นอีกทีตอนได้ยินเสียงจากอีกห้อง ใกล้ทุ่มแล้ว เลยต้องรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เดรสผ้าลินินสีเบจแขนยาว ตัวกระโปรงก็ยาวเกือบถึงตาตุ่ม

“ผมดิวงานกับคนเคร่งเรื่องการแต่งตัวรัดกุม คุณจะต้องมีชุดพวกนี้เอาไว้บ้าง”

นั่นคือคำของสามีขี้สั่ง วันพาไปช้อปเสื้อผ้าเมื่อหลายเดือนก่อน

“บ้าง”

ไรยามองเขาหอบชุดยาวๆ มาเยอะ ไม่รู้ตรรกะอะไรของเขา หรือดิวงานกับต่างชาติมากไป จนลืมหลักการใช้ภาษาไทยไปแล้ว

“อย่าเยอะ ซื้อให้ก็ใส่ๆ ไป หรือชอบเดินแก้ผ้าให้ผมดูล่ะ เลือก”

ตอนนั้นเห็นหน้าสามีขี้สั่งออกจะดุไปหน่อย เธอเลยเป็นฝ่ายเงียบเสียเอง แต่ชุดยาวๆ แบบนี้ก็สวยเหมือนกัน ใส่แล้วเหมือนคุณหนูผู้บอบบาง ไฮโซ โก้เก๋ เลยเอามือถือมาแชะไปหลายที จะได้ส่งให้เพื่อนในไลน์กลุ่มดูบ้าง รับรองพวกมันต้องล้อไปยันปีหน้าแน่ๆ

“ไม่ใส่ฮิญาบซะเลยล่ะ จะได้ถูกใจเศรษฐีหน่อย เผื่อจะได้เป็นเมียคนต่อไปไง”

ออกไปนอกห้องแล้ว สามีขี้สั่งก็ยืนกอดอกมองมาด้วยสีหน้าไม่ปลื้มซะงั้น!

“คุณเคยสั่งเองไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ แต่ผมก็จำได้ ว่าคุณไม่ชอบ แถมยังประชดประชันผมหลายดอก แล้วทำไมถึงได้แต่งแบบไม่ต้องสั่งเลยล่ะ อยากทำตัวให้กลมกลืนกับแขกเหรอ หวังอะไรลึกๆ อยู่หรือเปล่า”

“แล้วแต่จะคิด”

เดินหนีทันที เพราะไม่อยากได้ยินคำต่อๆ ไปที่เขาจะพ่นใส่

“จะไปไหน”

แต่สามีขี้สั่งรีบเดินตามไปคว้าแขนเล็กเอาไว้ กำลังจะเหน็บเมียอยู่แล้วเชียว แต่ดันเห็นบินยามินออกมาจากห้อง แล้วโบกมือให้ก่อน เลยโอบเอวเล็กไว้หลวมๆ แทน อีกมือก็โบกตอบ

“หิวกันหรือยังครับ”

“ก็นิดหน่อย”

“งั้นก็เชิญเลยครับ วันนี้อากาศร้อน ผมเลยให้ป้าวันจัดโต๊ะในห้องอาหารแทน ในสวนหรือข้างสระอย่างที่วางแพลนไว้แต่แรก”

“ก็ดีเหมือนกัน”

“ฮั้นท์ลองชิมจานนี้นะคะ เมื่อกี้ฉันชิมแล้วอร่อยค่ะ”

แต่เงยไปมองฝั่งตรงข้าม ก็เห็นเลราน่าตักยำทะเลใส่จานให้เขา

“ขอบคุณครับ จานนี้ก็อร่อยนะครับ ลองทานดู ฝีมือป้าผม ไม่ผิดหวังแน่นอน”

แถมยังเห็นสามีตักผัดผักน้ำมันหอย ให้เลราน่า เลยก้มลงไปหาจานข้าวของตัวเอง หลังจากนั้นเรื่องอาหาร เรื่องงาน และเรื่องอื่นๆ ก็ถูกคนรอบโต๊ะหยิบยกขึ้นมาคุย กระทั่งอิ่ม ก็ย้ายไปนั่งจิบชา กาแฟห้องรับแขก

ไรยาอยากขอตัวขึ้นห้อง แต่ก็ถูกบินยามินผายมือเชิญเป็นคนแรก เลยต้องตามไป ทั้งที่จะเป็นฝ่ายฟังมากกว่า นานเป็นชั่วโมงก็ยังไม่มีใครคิดจะลุกไปไหน

“เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยงานสักครู่นะครับ”

กระทั่งวันชนะเดินเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง หรัญญ์เลยเอ่ยเสียงนุ่มๆ และท่าทีเกรงใจบินยามินไม่น้อย

“ตามสบาย ผมจะออกไปสูดอากาศในสวนตรงริมน้ำหน่อย อยู่ในห้องแอร์มาแทบทั้งวัน”

“ครับ เสร็จธุระแล้ว ผมจะตามไป”

“ได้เลย ขออนุญาติชวนไรยากับสาวๆ ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนด้วยได้หรือเปล่า”

“เชิญตามสบายครับ ผมก็กำลังจะบอกว่าจะให้ภรรยา ตามไปคอยดูแลเหมือนกัน ขอตัวนะครับ แค่ครู่เดียว ฝากดูแลแขกด้วยนะที่รัก”

ไรยาขนลุกเกรียว เมื่อสามีเดินมายิ้มให้ แล้วจูบแก้มก่อนจะออกไป ไม่รู้อะไรสิงนะ

“เชิญครับ” แขกผายมือให้ตามเคย

“ค่ะ”

ไรยาเดินคู่กับแขก มีคนอื่นๆ ตามไปด้วย แต่พอถึงสวนริมน้ำ ก็แยกย้ายกันเดินเล่นมุมใครมุมมัน สักพักก็มีเด็กยกเครื่องดื่มเย็นๆ ตามมาตั้งไว้บนโต๊ะ