เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 38

“เราไปเดินเล่นตรงโน้นกันดีกว่านะที่รัก”

พชิราควงแขนสามีให้แยกตัวไป เลราน่าก็ชวนเอริก้าเดินไปอีกทาง คนสนิทกับบอดี้การ์ดของบินยามินก็เดินห่างออกไปคุยกันเบาๆ

“ลมตรงนี้พัดเย็นดีจังเลย ผมชอบ”

เหลือไรยากับบินยามินเท่านั้น

“ถ้าตอนสักหกโมงเย็น คุณจะไม่บอกอย่างนี้หรอกค่ะ” เอ่ยยิ้มๆ

“ทำไมครับ”

“ก็เพราะว่ายุงจะบินว่อนเลยล่ะค่ะ กัดหนักด้วย แต่ทุ่มกว่าๆ ก็หมดแล้วค่ะ”

“โชคดีของผมใช่หรือเปล่าครับ ที่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”

“ค่ะ”

พยายามตอบคำถามหรือคุยกับแขกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ท่าทีก็ให้เป็นไปแบบกลางๆ ด้วยตอนนี้นั่งอยู่กันแค่สองคน ถึงอีกหลายคนจะอยู่ไม่ห่างนัก แต่ก็กลัวสามีจะเหน็บแนมอีก และนั่งคุยกันตั้งนานแล้ว เขาก็ยังไม่กลับออกมาเลย

“คุณดูเพลียๆ นะครับ ขึ้นไปพักก่อนดีกว่าไหมครับ”

บินยามินหันไปหาหญิงสาว ที่เห็นว่าสวยอย่างหาตัวจับยาก

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นแขก เจ้าบ้านต้องดูแลอย่างดีค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นแขกขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก็แล้วกันครับ ดูท่าว่าฮั้นท์น่าจะงานติดพันจนออกมาไม่ได้แล้ว”

“เอาแบบนี้เลยเหรอคะ”

“ดีที่สุดแล้วครับ เราเดินไปด้วยกันครับ ค่อยแยกตรงบันได”

“ค่ะ”

เห็นแขกรีบลุกขึ้น ก็เลยต้องรีบตาม นั่นทำให้หัวเข่าชนขอบโต๊ะเกือบจะเซล้มแล้ว

“ซี๊ด...โอ้ย...”

“เป็นอะไรมากมั้ยครับ” ถ้าไม่มีแขกรีบเข้าไปช่วยพยุงไว้

“ไม่ค่ะ”

เอามือลูบตรงหัวเข่ากับแนวต้นขา เพราะเจ็บ แต่ก็พยายามเก็บอาการ แล้วลุกเดินต่อ

“เกาะแขนผมได้นะครับ” บินยามินเห็นท่าไม่ค่อยดี เลยยื่นแขน

“ไม่เป็นไรค่ะ”

กลัวไม่เหมาะสม เลยไม่กล้า ทั้งที่ขายังเจ็บอยู่ แต่ก็พยายามเดินต่อ

“แต่ผมทนไม่ได้หรอกครับ เห็นผู้หญิงเจ็บแล้วจะให้ทำเฉย ไม่ต้องกลัวฮั้นท์จะว่าหรอกนะ เดี๋ยวผมอธิบายเอง”

บินยามินไม่ยอมแพ้ เลยจับมือเล็กๆ มาทาบกับแขนเขาเสียเอง แล้วพาเดินเข้าบ้านช้าๆ หรัญญ์ก็เดินออกจากห้องทำงานพอดี

“เกิดอะไรขึ้นครับ”

เขาข่มความไม่พอใจ แล้วเอ่ยเสียงเรียบนิดๆ ตาก็จ้องมือเมียทาบแขนเศรษฐีหนุ่มใหญ่อยู่

“ไรยาสะดุดโต๊ะ จนเกือบล้ม ผมจะช่วยก็ไม่ยอม น่าจะเกรงใจคุณ ผมเลยจับมือเธอมาเกาะแขนผมเองเลย คุณมาก็ดีแล้วครับ จะได้พาขึ้นไปพักผ่อน”

“ขอบคุณครับ”

“ทำไมฉันจะต้องอ่อยผู้ชายอื่นด้วย ในเมื่อมีคุณเป็นสามีทั้งคน”

“ก็เพราะสามีไม่รวยเท่าบินยามิน เมียหน้าเงินถึงอยากเขี่ยทิ้ง จะได้ไปอ่อยไว้ทำผัวใหม่ไง แรดร่านเหมือนแม่ไม่มีผิด...”

เผียะ

ฟาดมือลงไปหาแก้มสากด้วยความโกรธ ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีใครหยามเกียรติขนาดนี้ ต่อให้มันจะมีความจริงอยู่บ้าง เรื่องผู้หญิงที่เธอเคยเรียกว่า ‘แม่’ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์

“อย่ามาหยามเกียรติพวกเรานะ”

หรัญญ์ลูบแก้มเบาๆ เพราะเจ็บๆ แสบๆ คันๆ

“อย่างพวกคุณ ยังเหลือเกียรติด้วยเหรอ คิดว่ามันหมดไปพร้อมกับเงินแล้วซะอีก ไม่งั้นคุณจะยอมแต่งกับผู้ชายที่ไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำได้ยังไง”

“ตอนนี้ฉันอาจจะไม่มีเงินเหมือนคุณ แต่ฉันยังมีเกียรติ มีศักดิ์ศรีความเป็นคน และคุณจะเหยียบย่ำไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อพวกคุณไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี ไร้มนุษยธรรม สบช่องเมื่อไหร่ก็รังแกคนไม่มีทางสู้ โดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นยังไง”

“ฉันไม่เคยทำอะไรให้ใคร”

“เหรอ แต่เห็นมีเยอะแยะถูกพวกคุณเอาเปรียบ ใช้เล่ห์เล่นเหลี่ยม ปิดบัง บิดเบือน เบียดเบียน ยังกล้าบอกว่าไม่เคยทำ หัดมียางอายบ้างนะไรยา เจริญรัชตะ”

“ก็เพราะไม่เคยทำ ฉันถึงกล้าพูด”

“รวมทั้งกล้าคิดจะเขี่ยผัว เพื่อเตรียมตัวหาใหม่เอาไว้เกาะด้วยใช่มั้ยล่ะ ร่าน แรด ไร้ยางอาย คงอยากจะเจริญรอยตามแม่มากสินะ ตอนผัวมีเงินก็อยู่อย่างราชินี พอผัวจนลงก็ถีบหัวส่ง แล้วแรดไปหาผู้ชายอื่น”

“หยุดว่าฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ทนไม่ได้เหรอ ที่มีคนจี้จุด หึ คิดว่าผมจะรู้ไม่ทันคนร่านแรดอย่างคุณเหรอ อยากมากหรือไง พอผัวไม่เอาหน่อยก็หิวจนดิ้นเร่าๆ แรกๆ ก็แรดใส่ไอ้เวย์ พอมีเศรษฐีใหญ่มาก็ไม่สนใจมัน...”