เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 39

เผียะ

อีกครั้งที่ระงับความโกรธเอาไว้ไม่อยู่ จนต้องฟาดไปจุดเดิมอีก

“ฉันไม่เคยมีความคิดทุเรศๆ แบบนั้นอยู่ในหัว ถ้ายังอยากได้ชื่อว่าเป็นผัวฉันอยู่ อย่ามาเหยียดหยามฉันอีก”

ปากด่า นิ้วชี้หน้าด้วยอาการสั่นน้อยๆ ตาก็จับจ้องอยู่กับหน้าเขาด้วยความเกลียด

“ถ้าผมไม่อยากเป็นผัวคุณแล้วจะทำไม จะถีบหัวส่ง จะได้ไปหาผัวรวยกว่าเหรอ”

“มันก็ไม่แน่หรอกนะ ถ้าผัวอย่างคุณทำตัวทุเรศๆ และปากร้ายอย่างนี้ จะมีผู้หญิงหน้าไหนทนได้”

“คุณไม่มีทางไปไหนได้ถ้าผมไม่เขี่ยทิ้งเอง แต่ก่อนอื่น ผมฝืนกินของเหลือเดนสักครั้ง จะได้ไม่ถูกเรียกว่าควาย”

หรัญญ์จับร่างบางเหวี่ยงขึ้นเตียง แล้วตามไปคร่อมไว้ทันที

“คุณจะทำอะไร”

ไรยาตกใจมาก เมื่อใบหน้าเขาอยู่ห่างหน้าตัวเองไม่ถึงศอก

“จะกินเดินไอ้เวย์สักครั้งไง เผื่อจะได้คำตอบบ้าง ว่าทำไมมันถึงได้เขี่ยคุณทิ้งไปหาคนอื่น”

“คุณจะกลับคำไม่ได้นะ”

“ในเมื่อคุณกับพ่อแม่คุณยังกลับคำ ยังรังแกคนอื่นได้ แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้ล่ะ”

“อย่า...”

พยายามดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดจากเงื้อมมือคนปากร้าย แต่ก็ทำได้ไม่มาก เมื่อเขาทาบทับไว้ มือเพียงข้างเดียวของเขา รวบสองแขนเล็กกดเอาไว้กับที่นอน อีกมือจับปลายคางมนไว้นิ่งๆ เมื่อเธอพยายามเบี่ยงหนี ก่อนจะประกบกับริมฝีปางบางแล้วดูดดื่มอย่างรุนแรง ไร้ความปรานี ราวกับเกลียดชังเธอมาสักสิบชาติร้อยชาติ

จากเคยดีใจ ที่จะได้เปลืองตัว บัดนี้เธอกำลังเสียใจยิ่ง กับสิ่งหวงแหนที่จะสูญเสียให้เขาไป เพียงเพราะอารมณ์โกรธหรืออาจจะเกลียด ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลกลใดกันแน่ ไม่อยากจะหาคำตอบแล้ว และไม่อยากดิ้นรนหรือขัดขืนใดๆ อีก รู้ๆ อยู่ ว่าไม่มีทาง

หนึ่งคือแรงเขามีเหนือกว่ามาก สองคือเขามีสิทธิ์ ในฐานะสามีอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ตามประเพณี และเขาพึงจะใช้ตั้งแต่วันส่งตัวแล้วด้วยซ้ำ แต่กลับทำให้ชะล่าใจ ทำให้ดีใจอยู่หลายเดือน จนเกือบลืมไปแล้ว ว่าอยู่ในฐานะภรรยาของเขา มาตอนนี้มันผิดหรือไง หากเขาจะทวงสิทธิ์

“เจ็บ”

สะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเขาเรียกร้องสิทธิ์ด้วยท่าทีรุนแรง

“อย่ามาแอ๊ป ร่านๆ แรดๆ อย่างคุณ รู้นะว่าชอบให้เล่นแรงๆ”