เมียไร้รัก นิยาย บท 14

เมษา....

"แต่ถ้าเรื่องสมมุติมันเป็นความจริงขึ้นมาก็น่าจะดีนะครับ ทุกคนว่าไง^^" ฉันไม่รู้ว่าคุณไทด์พูดเล่นหรือยังไงแต่ดูเหมือนตอนนี้ทั้งคุณยายและป้ารำภาต่างก็นั่งยิ้มมองฉันสลับกับคุณไทด์

"คุณไทด์พูดแบบนี้คุณยายกับป้ารำภาจะเข้าใจผิดนะคะ"

"เข้าใจผิดอะไรฉันพูดความจริง"

"คุณไทด์คะ"

"ถ้าฉันอยากจะขอโอกาสจากเธอเธอจะให้ฉันได้หรือเปล่าเมษา" แววตาจริงใจส่งผ่านมาทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออก 

"ตาไทด์เราพูดจริงหรือพูดเล่น"

"จริงครับ"

"แต่เราเพิ่งเลิกกับหนูกานดานะ คบกันมาตั้งนานหลายปีตัดใจได้แล้วอย่างงั้นเหรอถึงมาขอโอกาสจากหนูเมษา"

"ผม...." คุณไทด์ถึงกับเงียบเขามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะก้มหน้าแววตาจริงจังเมื่อครู่วูบไหวคล้ายกับคนรู้สึกผิดซึ่งฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเขานะ

"ย่าอยากให้เราคิดให้ถี่ถ้วนอยากให้เราคิดให้ดีเพราะถ้าใจของเรายังอยู่กับหนูกานดาอยู่แล้วมาขอโอกาสจากหนูเมษานั่นก็เท่ากับว่าเราแค่ต้องการหนูเมษามาแทนที่หนูกานดาเท่านั้น"

"ผมขอโทษ แต่ผมเวลาได้ไหมครับ เมษาฉันขอเวลาได้ไหม ฉันยอมรับว่ารู้สึกดีกับเธอ"

"ย่าไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะถ้าไทด์ชอบหนูเมษาจริงๆแต่ย่าแค่อยากให้ไทด์มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ถ้าถึงตอนนั้นแล้วไทด์ยืนยันว่ารู้สึกดีกับเมษาจริงๆและลืมหนูกานดาได้แล้วถึงตอนนั้นค่อยมาคุยกันอีกทีดีไหมลูก"

"ก็ได้ครับ เมษาเธอรอฉันนะ ถ้าฉันมั่นใจว่าฉันรักเธอฉันจะกลับมาขอโอกาสจากเธออีกครั้ง"

พีเจ...

"หึ มึงอย่าหวังเลยไอ้ไทด์ว่ามึงจะสมหวังและมีความสุขเพราะกูจะเอาทุกอย่างที่มึงรักมาเป็นของกู แม้ว่าคนๆนั้นคือคนที่กูเกลียดก็ตาม"

ตอนนี้ไอ้ไทด์มันไม่อยู่เพราะต้องไปดูงานที่ฮ่องกง ผมคิดว่าต้องรีบทำตามแผนที่คิดเอาไว้และต้องทำให้สำเร็จก่อนที่ไอ้ไทด์จะกลับมา

หมับ!!! เสียงกอด

"ทำอะไร" ผมยืนทำใจก่อนจะเดินเข้าไปกอดเมษาจากทางด้านหลังแม้จะรู้สึกรังเกียจแต่ก็ต้องทำ

"อ๊ะ คุณพีเจ"

"ฉันไม่อยู่ตั้งหลายวันคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า" หลายวันที่ผ่านมานี้ผมไม่ได้อยู่บ้านเพราะพามีมี่คู่นอนของผมไปเที่ยวทะเลมา

"คุณพีเจปล่อยเมก่อนค่ะเดี๋ยวมีใครมาเห็นนะคะ"

"เห็นก็เห็นไปสิใครแคร์กัน"

"แต่มันไม่ดีนะคะ"

"ไม่ดียังไงฉันคิดถึงเธอฉันก็แค่อยากกอดให้หายคิดถึงว่าแต่เธอล่ะฉันไม่อยู่ตั้งหลายวันคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่าเพราะฉันน่ะคิดถึงเธอสุดๆเลย" 

"เอ่อ...แล้วคุณพีเจหายไปไหนมาคะ" 

"ตอบไม่ตรงคำถามฉันถามว่าเธอคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า หรือว่าไม่คิดถึงกันเลยเพราะมัวแต่คิดถึงคนที่อยู่ฮ่องกง" ผมทำเสียงเหมือนน้อยใจแต่จริงๆแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด

"เมจะคิดถึงคุณไทด์ทำไมกันล่ะคะ เมกับคุณไทด์เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

"ก็มันขอคบกับเธอไม่ใช่เหรอ"

"คุณพีเจรู้...เหรอคะ"

"อะไรที่เกี่ยวกับเธอฉันรู้หมดทุกอย่างแล่ะ เพราะเรื่องนี้ฉันก็เลยหนีไปนอนที่คอนโดเพื่อรักษาแผลใจเพราะทำใจไม่ได้ที่รู้ว่ามีคนจะมาแย่งเธอไปจากฉัน"

"คุณพีเจ"

"ถ้าบอกว่าฉันน้อยใจเธอ เธอจะว่ายังไง"

"น้อยใจอะไรคะ"

"น้อยใจที่เธอไม่ปฏิเสธมันไง มันขอเวลาเธอก็ให้ ทั้งที่เธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นของใครนอนจากของฉันแค่คนเดียว"  เมษาหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดหลอกลวงของผม หึ คงจะเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ ผมอาศัยจังหวะนี้ก้มหน้าลงไปจูบแก้มเมษาด้วยความรวดเร็ว อยากจะบอกว่าผมกลั้นใจทำในเมื่อมันเป็นหนึ่งในแผนการเพื่อให้เมษาเชื่อว่าที่ผมพูดว่าชอบเธอคือเรื่องจริง

"อุ้ย!!!คุณพีเจ" เสียงป้ารำภาทำให้เมษารีบสลัดตัวออกจากอ้อมแขนของผม

"เอ่อคือ เมขอตัวเอาของว่างไปให้คุณยายก่อนนะคะ" เมษาเดินถือถาดของว่างด้วยมือที่สั่นก่อนจะเดินออกไป พอผมหันมาเจอป้ารำภาที่จ้องหน้าผมเหมือนคนมีคำถาม