เมียไร้รัก นิยาย บท 18

เมษา...

"ย่าอยากให้ไปหา"

"คะ??"

"หูไม่ดี??กูบอกว่าย่าอยากให้ไปหา"

"ฉันได้ยินค่ะแต่ไม่รู้ว่าคุณพูดกับฉันหรือเปล่า"

"ก็ทั้งห้องมีแค่กูกับมึงสองคนไม่พูดกับมึงแล้วจะให้พูดกับใคร"

"........."

"เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เอาชุดไปเปลี่ยนด้วยเพราะคงต้องไปค้างหลายวัน"

"ค่ะ"

"อ่อแล้วถ้าไปถึงอย่าพูดเรื่องอะไรที่ทำให้ย่ากูไม่สบายใจเข้าใจไหม"

"ถ้าคุณหมายถึงเรื่องคุณกับฉัน ฉันไม่พูดหรอกค่ะสบายใจได้"

"ดี เพราะถ้ามึงพูดให้ย่าไม่สบายใจกูไม่เอามึงไว้แน่" เขาชี้หน้าฉันเหมือนคาดโทษ ถึงเขาจะไม่บอกฉันก็คงไม่พูดหรอกค่ะเพราะฉันไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ ยิ่งช่วงนี้ท่านยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ 

หลายชั่วโมงต่อมา...

"มากันแล้วเหรอลูกพีเจ เมษา" พอเดินเข้ามาในห้องคุณยายก็ยิ้มทักทายแต่ใบหน้าของท่านดูอิดโรย

"ย่าเป็นไงบ้างครับ ทำไมดูไม่ค่อยสดชื่นเลย" คุณพีเจเดินไปนั่งข้างเตียงแล้วจับมือคุณยายมากอดมาหอม เขาในตอนนี้ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมากยิ่งเวลาที่เขาพูดเพราะๆหรือเวลาอยู่กับคุณยายตอนนี้ มันทำให้ฉันอดคิดถึงเขาตอนนั้นไม่ได้ตอนที่เขาเป็นคุณพีเจที่แสนอบอุ่นใจดีซึ่งฉันคงไม่ได้เจอเขาในแบบนั้นอีกแล้วล่ะเพราะที่เขาทำให้ฉันเห็นมันเป็นเพียงแผนการเป็นเพียงฉากบังหน้าที่เขาเอาไว้หลอกลวงให้ฉันเชื่อใจเท่านั้นและในเมื่อตอนนี้แผนการของเขาสำเร็จแล้วเขาก็คงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องดีกับฉันอีกต่อไป 

"คุณท่านไม่ค่อยทานข้าวเลยค่ะคุณพีเจ" 

"รำภาเธอไปฟ้องหลานฉันทำไมเนี้ยเดี๋ยวตาพีเจก็กังวลใจหรอก"

"ก็คุณท่านไม่ค่อยยอมทานข้าวนี่คะ ขนาดคุณไทด์มาป้อนก็ยังไม่ค่อยยอมทาน"

"ก็คนมันไม่หิวนี่หน่า "

"ไม่ได้นะครับยังไงคุณย่าต้องทานข้าวไม่อย่างนั้นจะไม่สบายแล้วเข้าต้องได้โรงพยาบาลอีก"

"ถ้าอยากให้ย่าทานข้าวได้เราก็มาหาย่าบ่อยๆสิ หรือไม่อย่างนั้นก็กลับมาอยู่ที่บ้าน"

"เอ่อออ คือ..."

"นะคะคุณพีเจ คืออย่าหาว่าป้าฟ้องเลยนะคะตั้งแต่คุณพีเจแต่งงานแล้วพาหนูเมษาไปอยู่ที่คอนโดคุณท่านก็เอาแต่บ่นคิดถึงทุกวันเลย แต่พอป้าจะโทรหาคุณพีเจคุณท่านก็บอกไม่ให้โทรกลัวจะรบกวนเพราะคุณพีเจกับหนูเมษาเพิ่งแต่งงานกันอยากให้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเผื่อจะมีเหลนให้คุณท่านไวๆ" ฉันถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะตอนที่ป้ารำภาพูดถึงมีเหลนคุณยายก็มองมาที่ฉันด้วยแววตามีความสุขเพราะท่านคงคิดว่าฉันอาจจะท้อง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะฉันกับคุณพีเจเราไม่เคยมีอะไรกันและคงจะไม่มีเพราะทุกเขารังเกียจฉันยิ่งกว่าอะไรแต่ก็ยังดีที่เขายกห้องนอนห้องนอนเล็กให้ฉันทำให้ฉันไม่ต้องไปนอนที่ห้องเก็บของ ซึ่งบางคืนเขาก็จะพาผู้หญิงมานอนด้วยและแต่ละคนที่เขาพามาแทบจะไม่ซ้ำหน้ากันเลยซึ่งฉันก็พยายามทำใจให้ชินแม้มันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตามที่เห็นคนที่ตัวเองรักคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีพาผู้หญิงเข้ามาเย้ยถึงคอนโด แต่ฉันก็อดทนมาตลอดถึงเขาจะดุจะด่าจะดูถูกอะไรฉันก็ไม่เคยตอบโต้ฉันหวังเพียงแค่ว่าวันหนึ่งฉันจะเลิกรักเขาได้และพอถึงวันนั้นฉันก็จะไม่เจ็บปวดอีก ฉันจะถือว่าตัวเองชดใช้กรรมที่ชาติก่อนฉันอาจจะเคยทำกับเขาเอาไว้แบบนี้ชาตินี้เขาถึงตามมาเอาคืน พอฉันคิดแบบนี้ฉันก็สบายใจขึ้น มันเหมือนการปลอบใจตัวเอง

"ว่าแต่นี่ก็แต่งกันมาเป็นเดือนแล้ว หนูเมษามีแววหรือมีอาการแพ้ท้องบ้างหรือยังลูก" คุณยายถามฉันเหมือนสิ่งที่ฉันคิดเองไว้ แต่พอฉันจะตอบเขาก็รีบตอบแทนซึ่งก็ดีแล้วล่ะเพราะฉันก็ยังไม่รู้จะตอบท่านไปว่ายังไง

"คงยังไม่มีหรอกครับ ผมเคยบอกย่าไปแล้วว่าผมยังไม่อยากมีตอนนี้"

"แล้วเมื่อไหร่จะมีล่ะลูก ย่าก็แก่ลงไปทุกวันจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ก่อนตายย่าก็อยากเห็นหน้าเหลนตัวน้อยๆ"

"คือผม..." ฉันลอบมองหน้าเขาที่ทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ ฉันรู้ว่าเขาคงไม่อยากตอบเพราะมันไม่มีคำตอบ

"เอ่อ คุณยายอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะเดี๋ยวเมไปทำให้ทาน"

"ดีเลยหนูเม  ที่คุณท่านไม่ค่อยกินข้าวสงสัยเป็นเพราะไม่ได้ทานอาหารฝีมือหลานสะใภ้ ใช่ไหมคะคุณท่าน"

"อืม อาจจะเป็นไปได้นะ เพราะตั้งแต่เมษาย้ายไปอยู่คอนโดกับตาพี ฉันก็กินอะไรไม่ค่อยได้มากสงสัยจะเป็นอย่างที่เธอพูดรำภา"

"ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวเมไปทำอาหารให้คุณยายนะคะ"

"ขอบใจนะลูก"