เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 20

บ้านท้ายซอย

"ยังไงต่อดีไหมเนี่ย" ฉันชั่งใจว่าจะทำยังไงต่อหลังจากที่ถูกล่วงเกินจากพี่ล่ำแต่สักพักมีข้อความเด้งขึ้นมา "ขอโทษ.."

เพราะสาวน้อยเคยแลกเบอร์โทรศัพท์กับหาญไว้ใช้ติดต่อชดเชยหนี้ที่ค้าง แต่วันนี้เขากลับส่งข้อความบอกว่าเมาจนแทบจะไม่ได้สติและขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ร้านสัก หาญทยานศึก

แกร๊ก

สุดท้ายเนตรมิงค์ก็กลับมาชดใช้หนี้ตามปกติเนื่องจากที่ผ่านมาเขาก็ช่วยเธอหลายอย่างจนทำให้รู้สึกว่าเป็นเสมือนพี่ชายคนหนึ่ง เพราะรอบข้างแทบจะไม่มีใครดีกับเธอเท่ากับเขา

"สมน้ำหน้า" ทันทีที่เปิดประตูเอิร์นก็นั่งอยู่ตรงโซฟายกเท้าขึ้นวางบนโต๊ะกลม "มาทำงานใช้หนี้สินะสำเหนียกด้วยว่าพี่ชายของฉันแค่เวทนา"

คำพูดดูถูกเหยียดหยามไม่ได้ทำให้เนตรสะทกสะท้านเธอวางกระเป๋าไว้ที่มุมห้องก่อนจะเดินไปหยิบจับอุปกรณ์ทำความสะอาด กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงวัน

"เมื่อกี้ฉันกวาดตรงนี้แล้วนี่" ทั้งที่เหนื่อยทำชั้นสองของบ้านก็ยังเห็นถุงและเศษขนมร่วงตรงพื้นบริเวณกว้าง

"ก็มันตกให้ฉันทำยังไงล่ะ"

"ถังขยะก็มีกินเสร็จก็เดินไปทิ้งสิ"

"ขี้เกียจมีอะไรไหม!"

"___"

เป็นผู้หญิงแต่ไม่เรียบร้อยเอาซะเลย แล้ววันนี้พี่ล่ำดันออกไปซื้อสีสักใจกลางเมืองก็เหลือแต่ฉันกับผู้หญิงที่ดูร้ายกาจซึ่งก็คือน้องสาวของเขา

"เธอช่วยเก็บเสื้อได้ไหมจะกวาด" ฉันพูดพลางยกไม้พร้อมที่ตักขยะขึ้น

"ก็หยิบย้ายเองสิมีหน้าที่ทำความสะอาดบ้านไม่ใช่เหรอ"

"แต่ไม่ได้มีหน้าที่เก็บของ"

ต๊บ

"แล้วไง!!" เหมือนอารมณ์อีกฝ่ายจะเริ่มปะทุ ลุกขึ้นยืนพร้อมเอามือกระทบโต๊ะ "อยากมีเรื่องเหรออีเตี้ย"

"ส่วนสูงเราก็ไม่ได้ห่างกันมากสักหน่อย"

"เอ๊ะ!!อี.."

"ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องถอยไป"

"แต่กูอยาก"

รอยยิ้มสาวร้ายกาจกระตุกขณะเอามือกอดอกก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหา

"กูอยากมีเรื่องกับมึง!!!"

"พอเถอะเดี๋ยวจะรีบความความสะอาดแล้วจะรีบกลับ"

"เหอะ"

เคว้ง

ถังขยะที่มีสิ่งสกปรกทั่งบ้านรวมกันโดนเอิร์นเตะกระจุยกระจาย เนตรมิงค์หันขวับขมวดคิ้วใส่อย่างไม่สบอารมณ์

"โตมาแบบไหนเนี่ยนิสัยแย่!!" ฉันทนไม่ไหวแล้วนะเก็บมาเหนื่อยก็เหนื่อย

"มึงด่ากูเหรอ"

"ใช่!ก็เธอนิสัยไม่ดี"

"มึงกับกูคงจะอยู่ร่วมกันไม่ได้ขอตบให้ความตอแหลหลุดจากเบ้าหน้ามั่นโหนกหน่อยเถอะ"

ปึ๊ก

"โอ๊ยยยย!! อ...อีบ้ามึงถีบกูเหรอ"

"ฉันไม่อยากมีเรื่องนะพอเถอะ"

"แต่กูอยากมีไง"

หมั๊บ

เพียะ

ผมยาวของเนตรมิงค์โดนกระชากจนใบหน้าสวยแหงนขึ้นฟ้า ฝ่ามือของเอิร์นฟาดตบเข้าอย่างเต็มแรงจนพ่วงแก้มใสมีรอยนิ้วประทับ เลือดเริ่มไหลซิบมุมปาก

"มึงมานี่!!"

แต่เหมือนอารมณ์เดือดจะยิ่งครุกลุ่นจนฉุดไม่อยู่เพราะเอิร์นตัวสูงกว่าเนตรมิงค์ เธอลากตัวเล็กมาไว้ที่มุมห้องคว้าบางอย่างที่วางแนบข้างกำแพงออกมา

ตุ๊บ!

กริ๊ดดดดด

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องดังสนั่นลั่น เมื่อคอนปอนสีดำทุบลงที่หลังมือของเนตรมิงค์

"เชี่ย!! ของจริงเหรอวะ" เอิร์นตกใจสะดุ้งรีบผละถอยขณะที่อีกฝ่ายทรุดลงแดดิ้นด้วยความทรมาน "เฮ้ย ปะ..ปกติพี่หาญมันทำของเลียนแบบไว้ให้ลูกค้านิทำไมกลายเป็นค้อนจริงวะ"

ตึก ตึก ตึก

ด้วยความตื่นตกใจเอิร์นไม่รอช้าวิ่งขึ้นห้องเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเป๋แล้ววิ่งออกจากร้านไปทันที สวนทางกับพี่ชายตัวเองที่กำลังกลับมาแต่คลาดกันไม่กี่นาที

แกร๊ก

"อะไรวะเนี่ย!!"

ผมตกใจเมื่อร้านกระจายไปด้วยอุปกรณ์และข้าวของที่หักพัง ตอนนี้ผมเห็นเพียงเด็กบ้านั่งอยู่ที่พื้นแต่มือข้างหนึ่งสั่นอีกทั้งน้ำตานองหน้า

โรงพยาบาล

"กระดูกซ้นเกือบจะหักดีที่ไม่แรงมากนะครับคงใช้เวลาเป็นเดือน" หมอวินิจฉัยพร้อมช่วยเหลือ "ระหว่างนี้กินยาให้ครบตามสั่งด้วยนะครับ"

ด้านนอก

"เป็นยังไงบ้าง" ทันทีที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินผมรีบไปพยุงตัวเล็กที่ท่าทางบาดเจ็บหนัก

"หนูดีขึ้นแล้วค่ะ"

"ถ้ามันกลับมาจะตบให้คว่ำอีน้องสันดานเลว"

"แต่หนูว่าเขาอาจไม่ตั้งใจ เพราะคิดว่าเป็นของปลอมที่ทำจากไม้"