เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 42

ใช้เวลาไม่กี่นาที เนตรก็นั่งบนแท็กซี่ มือไม้ของเธอสั่นเทาพร้อมทั้งร้องไห้ไปตลอดทางกระทั่งเปิดข้อความที่เขาส่งมาก่อนจะประสบอุบัติเหตุ

'ฉันอยากจะบอกว่าคืนนั้นฉันกับนับดาวเราไม่ได้มีอะไรกันแต่เพราะยืนนิ่งให้ซุกไซ้จนเกิดรอยมากมายอย่างที่เห็นจึงไม่กล้าสู้หน้าเธอและไม่กล้าเล่าความจริงเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกเสียใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้สัญญากับเธอแล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง แต่ฉันยังคงรักมากรักเดียวเพียงเธอนับตั้งแต่วันที่เจอกัน อย่าเพิ่งไปรักใครได้ไหมรอฉันก่อน ฉันจะไปพูดต่อหน้าว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ตั้งแต่วันที่เธอใส่ชุดเนตรนารีฉันก็เห็นว่าเป็นเด็กที่น่ารักมากมายจนเมื่อเจอกันอีกครั้ง..นับแต่นั้น หัวใจของฉันมันก็เรียกร้องหาแค่เพียงเธอเท่านั้น'

.

.

โรงพยาบาล

"ฮื้ออออ ฮึก" เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเพราะก่อนจะมาให้ถามไถ่ถึงทะเบียนรถของมูลนิธิ เขากำลังนำร่างของผู้บาดเจ็บออกจากรถแต่ทว่ากลับมีผ้าดิบสีขาวคลุมแถมยังเห็นเลือดพี่แดงฉากทะลุออกมา "พี่ ฮื้อออ"

สาวน้อยพุ่งตรงดิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณก่อนที่คนขับรถของมูลนิธิร่วมกตัญญูจะเดินเข้ามา

"น้องครับ"

"พี่ ฮื้อออ ฮึก พี่"

"น้องเป็นอะไรกับ.."

"หนูเป็นเมีย ฮึก เป็นเมียเขาได้ยินไหม!!"

เสียงโวยวายของสาวน้อยที่คุมสติตัวเองไม่ได้เขย่ากอดศพที่แน่นิ่งพร้อมกับเลือดที่เริ่มแทรกซึมไหลออกมาอยู่ที่เปลหาม เธอตะโกนลั่นว่าเป็นเมียของเขา

"หนูรักพี่นะรักมากเลยพี่ได้ยินไหม ฮื้อ" ฉันเขย่าตัวพี่ล่ำแต่ไม่กล้าเปิดผ้าออก "พี่ตื่นมาฟังหนูสิ ฮื้อออ"

"น้องครับพี่ว่า.."

"หุบปาก!! หนูจะอยู่กับผัวของหนู ฮึก หนูอยากให้เข้าได้ตื่นขึ้นมารับรู้ว่าหนูรักเขามากแค่ไหน พี่มีแฟนไหม หรือมีคนที่รักหรือเปล่าขอให้หนูหน่อยไม่ได้หรือไง ฮื้อออ"

"___"

ทันทีเนตรก็ตะเบ็งเสียงใส่หน่วยกู้ภัย เธอยังคงกอดศพของเขาแล้วร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรก่อนจะทรุดลงตรงนั้นแต่มือก็ยังสัมผัสถึงความอบอุ่นที่กระจายไปทั่วภาพของชายตัวใหญ่ล่ำตั้งแต่วันแรกที่เธอพบเจอ จนกระทั่งวันที่เธอกลายเป็นของเขา และเขาเป็นของเธอความรู้สึกนั้นยังครอบคลุมทั่วหัวใจ

หยดน้ำตารินไหลอาบเต็มสองแก้มเสียงหายใจแทบจะเหือดหาย ตอนนี้เขาเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณบนผ้าดิบสีขาวปนเลือดทำให้เธอแทบจะเป็นลมล้มลงทุกวินาที

"พี่ขาาา ฮึก ตื่นมาหาหนูเถอะนะ"

เสียงวิงวอนเริ่มแผ่วเบา บนโลกนี้กลายเป็นสีดำมืดมองไม่เห็นแม้เงาของใคร หน่วยกู้ภัยยืนล้อมรถพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาอาลัย

"เธอทำบ้าอะไรเนี่ยยัยเนตรนารี!!"

ควับ

เสียงบางอย่างทำลายบรรยากาศอึมครึมนี้ทุกคนหันขวับไปมองทันที กู้ภัยที่ยืนข้างพูดแทรกด้วยเสียงดังฟังชัด

"ผมก็จะถามอยู่เนี่ยว่าเขาเป็นเจ้าของหมาหรือเปล่า..หมาที่ตัดหน้ารถพี่ตายคาที่เลยเนี่ยพอบอกว่าเป็นเมียผมอึ้งเลยนะ"

เพล้ยง!!

เสียงนี้ไม่ใช่เสียงกระจกแตก แต่เป็นเศษหน้าของเนตรมิงค์เอง เนื่องจากเธอเสียสติไปชั่วขณะเลยไม่คิดว่าใต้ผ้าดิบกองนั้นจะเป็นเพียงศพสุนัขที่ตัดหน้ารถของหาญ

เนื่องด้วยการเซฟตี้จากอุปกรณ์ที่เหมาะสมเมื่อเกิดอุบัติเหตุเขาได้ปล่อยทิ้งรถจนตัวเองกลิ้งลงข้างทางที่มีป่าหญ้ารกรองรับ ส่วนรถพังเละเทะติดกับต้นไม้ใหญ่ ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเพราะมีหมวกกันน็อคสวมใส่ด้วย

"ไม่เจอแป๊บเดียวเธอผัวเป็นหมาแล้วเหรอ ฮ่า" ผมได้ยินเสียงร้องไห้โวยวายจึงเดินมาดูก่อนจะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็อดแซวไม่ได้

"คนบ้า! พี่มันบ้า!"

"ฉันบ้าที่ไหนเธอนั่นแหละปกติหรือเปล่า"

"แล้วทำไมพี่ต้องขี่รถเร็วขนาดนั้น!!"

ไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงก่อนกัน ระหว่างความอับอายที่เกิดขึ้น กับความเสียใจที่ร้องไห้ให้กับสุนัขที่ตายไปโดยที่กู้ภัยคงจะแอบขำเตลิดเปิดเปิง ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ในรถเก๋งพี่เพื่อนพี่หาญเอามาให้ยืมเพื่อขับกลับบ้านก่อน

"ได้อ่านข้อความที่ส่งให้ไหมทำไมถึงไม่ตอบฉันเลยล่ะ" ผมเปิดประเด็นต่อ