เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 41

และแน่นอนว่า หลังจากวันนั้น ไม่มีการติดต่อกลับจากผู้ชายที่ชื่อว่าหาญเลยแม้แต่สักข้อความเดียว ถึงแม้เนตรมิงค์จะเป็นฝ่ายบอกเลิกแต่เธอก็เจ็บช้ำไม่น้อยได้แต่ร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มก่อนที่วันเวลาจะผ่านไปเกือบสองสัปดาห์

"หมูปิ้งไหมพี่หมูปิ้ง"พ่อทำงานหนักขึ้นเมื่อตอนนี้พี่กิฟท์ใกล้จะคลอดท้องโตแต่ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก "ไม้ละห้าบาทเลยค่ะ"

ฉันตะโกนขายหมูปิ้งก็พอยาไส้และใช้จ่าย ส่วนเวลาไปเที่ยวกลางคืนส่วนมากชมพูจะเป็นคนออกเงินเพราะว่าฉันไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์มากมายไร

"เหมาหมดเท่าไหร่เอ่ย.."

"พี่ต้ามาทำอะไรแถวนี้คะ"

"พี่มาส่งคุณแม่ทำบุญได้ยินเสียงใสๆ เลยแวะมาดูขายหมูปิ้งท่าทางอร่อย ฮ่า"

สุดท้ายต้าซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ยังคงปักใจชอบเนตร เขาจ่ายเงินแล้วนำหมูปิ้งไปแจกจ่ายให้คนที่เดินผ่านไปมาทั้งสองคนหยุดพักและนั่งพูดคุยกันร้านกาแฟไม่ไกลจากที่นั่นนัก

"เรียนเป็นยังไงบ้างช่วงนี้มีรายงานหรือเปล่า" น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยถาม

"ก็ดีค่ะหลังจากเสียบหมูปิ้งเสร็จหนูก็ทำรายงานและยังรับทำของคนอื่นด้วยพอได้เงินมาเก็บ"

"ขยันจังเลยนะเนี่ยเอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะไปบอกให้คนอื่นมาใช้บริการนะน้องเนตรเรียนเก่งต้องทำรายงานได้ดีแน่ๆ"

"ขอบคุณมากเลยนะคะ"

อย่างน้อยพี่ต้าก็ยังแสนดีเสมอแม้เขาจะรู้อยู่เต็มอกว่าฉันไม่ได้ชอบ หรือบางทีอาจจะลองดูสักตั้ง การที่เรารักใครสักคนที่ซื่อสัตย์และแสนดีคงเป็นความรักที่ไม่ต้องเจ็บปวดเหมือนอย่างตอนนี้ก็ได้

บนดอยสูง

"ขอบคุณนะที่อุตส่าห์มาช่วยขนของแจกจ่ายเด็กบนดอย" นับดาวส่งยิ้มให้หาญ

"พอดีช่วงนี้ว่างมาทำบุญซะหน่อยก็คงไม่เป็นไรปิดร้านสักสองวัน"

"หาญดูเครียดนะเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ไม่เป็นอะไรหรอก"

ผมตอบกลับทั้งที่ภายในใจหม่นหมองจำเป็นต้องเปลี่ยนบรรยากาศ และนับดาวชวนมาทำบุญโดยสร้างหลังคาและนำของบริจาคมาแจกจ่ายให้เด็กด้อยโอกาสต่างจังหวัดแต่ก็ไม่ไกลจากที่อยู่นะ

ตึก ตึก

สักพักก็มีเด็กบนดอยจากโรงเรียนเดินมายื่นดอกไม้ให้เหมือนเป็นการขอบคุณแต่ทว่า..

"เนตรนารี"

เหมือนจะมีคนบริจาคชุดเนตรนารีเก่าที่ไม่ได้ใช้ให้เด็กคนหนึ่งที่อายุน่าจะไม่เกินสิบสามปี เด็กหญิงสวมใส่ชุดสีเขียวทำให้หัวใจของผมเจ็บแป๊บเมื่อย้อนกลับไปตอนเจอเด็กบ้าคนนั้นครั้งแรก

"หาญ หาญ หาญคะ!!"

"อะไร"

"น้องเขายื่นให้ก็รับสิ"

เสียงเรียกปลุกให้ฟื้นจากสติฟุ้งซ่านของนับดาวทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ที่เด็กดอยยื่นให้เป็นการขอบคุณ

เวลาผ่านไปจนกระทั่งมืดค่ำชาวบ้านต้อนรับขับสู้อย่างดีโดยการทำอาหารและจัดงานแสดงรอบกองไฟ เด็กๆ มีความสุขมากมายส่วนผู้มาบริจาคหลายสิบคนก็อิ่มอกอิ่มใจ

"ทำหน้าให้ดีหน่อยสิคะเรามาทำบุญนะ" นับดาวสะกิดถามพลางพูดตอกย้ำ

"เดี๋ยวขอตัวไปช่วยชาวบ้านเก็บไม้ตรงนู้นก่อนแล้วกัน"

"คืนนี้เราจะนอนด้วยกันใช่ไหม.."

"เธอนอนไปก่อนเถอะไม่ต้องรอ"

เนื่องจากไม่มีโรงแรมหรือที่พักใดจึงมีแค่ห้องเรียนที่ผู้บริจาคจะต้องนอนรวมกัน ซึ่งนับดาวขอมานอนด้านข้างเนื่องจากไม่ได้แยกหญิงชาย

ผมยกไม้ช่วยชาวบ้านเก็บเข้าในกองฟางก่อนจะเดินมายืนที่จุดชมวิวมองเห็นป่าไม้แต่ไม่มีแสงสีใดก่อนจะแหงนมองขึ้นฟ้าเห็นดวงดาวมากมายแต่ตอนนี้ภายในใจกับคิดถึงหน้าใครบางคน

"ทำไมมันเจ็บขนาดนี้วะ!!"

มือหนากุมหัวใจพร้อมกับจิกเล็บเข้าเนื้อผ่านเสื้อผ้า น้ำตาใสเริ่มคลอเบาบางแทบจะหยดย้อยลงมาแต่ก็ถูกปาดเช็ดเมื่อขนตาเริ่มเปียกชุ่มเป็นแพ

หาญพยายามเดินหาสัญญาณโทรศัพท์มือถือสักพักบางจุดก็มีคลื่น แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเพราะโซเซียลของเนตรมิงค์ขึ้นสถานะคบหาดูใจกับใครบางคน

เนตรมิงค์?ต้าคนดีย์

"เชี่ย!!!"

ผมสบถออกมาทันทีแปลว่าเนตรมิงค์คบกับไอ้บ้านั่นจริงๆ เหรอ ถึงได้กล้าขึ้นสถานะหลังจากตัดขาดกันก็เอาสถานะของผมออก

หัวใจของผมมันเหมือนค้อนปอนด์ทุบด้วยเหล็กที่พึ่งออกจากเตาเผา ผมรีบกดส่งข้อความไปให้ก่อนจะดูเวลาก็เกือบสองทุ่ม ถ้าหากเดินทางกลับด้วยมอเตอร์ที่นำขึ้นกระบะมาด้วยใช้เวลาเกือบห้าชั่วโมง

"แม่งเอ้ยย!!"

พึ่บ

"ว๊ายยยย" เสียงกรีดร้องตกใจของฉันออกมาจากห้องน้ำ ไฟก็ตัดขณะที่ตอนนี้ด้านนอกก็มีลมกรรโชกแรง "พายุเข้าอีกแล้วหรอเนี่ย"

หลายชั่วโมงต่อมา

ใกล้เมือง

"อีกนิดเดียว" ผมเร่งสปีดโดยที่ไม่สนใจห่าเหวอะไรกระทั่งมือเท้าชาเพราะขับรถด้วยความไว ถึงทางเข้าเมืองอีกแค่ไม่ถึงชั่วโมงก็จะเข้าเขตบ้านของเนตรนะมิงค์

บรื้นนนน

ความร้อนใจเพราะความรักที่ยังมีเต็มเปี่ยมทำให้ชายหนุ่มบิดคันเร่งมอเตอร์ไซค์แทบจะมิดไมล์ก่อนที่จะถึงทางเลี้ยวหักศอก

เอี๊ยดดด

โครม❗

บ้านท้ายซอย

"กว่าไฟจะมาร้อนมาก" ฉันแทบจะนอนหลับเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกมาก

ครืน ครืน

เมื่อกดปุ่มเปิดโทรศัพท์ที่มีแบตเหลือเพียงน้อยนิดทันทีก็สั่นเพราะมีใครบางคนโทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น

"สวัสดีค่ะ"

(เราเป็นหน่วยกู้ภัยนะครับเนื่องจากมือถือของผู้ประสบอุบัติเหตุโชว์หมายเลขนี้ล่าสุดจึงอยากโทรมาสอบถามว่ารู้จัก คุณหาญ ทยานศึก ไหมครับ)

"ร..รู้ค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ"

(รถมอเตอร์ไซค์ขับมาด้วยความเร็วเกิดอุบัติเหตุเสียหลักพุ่งชนคาต้นไม้ตอนนี้เรากำลังจะส่งตัวไปที่โรงพยาบาล..)

เคว้ยง

หัวใจสาวน้อยเหมือนถูกบีบขย้ำมือถือหลุดร่วงลงทั้งที่ยังฟังคำบอกกล่าวของหน่วยกู้ภัยไม่จบ แต่ก็รู้เสียงแว่วจากคนปลายสายว่าเขาถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลไหนจึงรีบสวมใส่เสื้อผ้าแล้วคว้ากระเป๋าวิ่งออกจากบ้านเพื่อเรียกรถแท็กซี่ทันที

"ฮึกกก พี่อย่าทิ้งหนูไปนะคะ"