เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 6

"อื้ออ อึก อื้อ"

"อย่าบ่น!!"

"อือออ π^¥^°_& :"

"โตเป็นควายแล้วยังพูดไม่รู้เรื่องอีก"

"____"

จะให้พูดยังไงในเมื่อพี่ล่ำบังคับให้ฉันกับเพื่อนยืนกระต่ายขาเดียวหน้าร้านอีกทั้งหาไม้บรรทัดมาให้คาบไว้

"เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ" ผมด่าสั่งสอน "อายุแค่นี้โดดเรียนแล้วโตขึ้นจะเรียนจบได้ยังไง"

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ อากาศค่อนข้างร้อนแต่แล้วยังไงเป็นเด็กนิสัยไม่ดีก็ต้องถูกสั่งสอนจึงให้ยืนตากแดดพร้อมคาบไม้บรรทัดเป็นกระต่ายขาเดียวสั่นด๊อกแด๊ก

"เนตร!เราไม่ไหวแล้วคิดอะไรสักอย่างสิไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ทั้งร้อนทั้งแดดจ้า" ชมพูดึงไม้บรรทัดที่คาดปากออกรีบเจรจากับเพื่อนเพราะตอนนี้เจากลับเข้าไปในร้าน

"จะให้ทำยังไงล่ะ..พี่ล่ำท่าทางเอาจริงนะนั่น"

"ช่วยคิดหน่อยสินี่เนตรมิงค์เก่งจะตาย"

"ใครจะไปเก่งทุกเรื่องได้ล่ะ เฮ้อ"

กระทั่งเวลาผ่านไป

ฟุ๊บ

"ช่วยด้วยเนตรเป็นลม!!!"

ในร้าน

"พี่ใจร้ายจังดูสิหนูร้อนจนเป็นลม" หลังจากโดนลงโทษจนล้มพับ พี่ล่ำก็อุ้มมานั่งพักอยู่ในร้านที่เปิดเพียงพัดลมส่ายไปมา

"เพื่อนเธอท่าทางจะหัวดื้อนะขนาดโดนสั่งสอนยังไม่ฟังวิ่งแจ้นกลับบ้านซะละ"

"ก็แม่ของชมพูอยู่ที่ตลาดอีกอย่างก็ใกล้เวลาเลิกเรียนไปถึงก็พอเหมาะพอดี"

ฉันพูดหายใจเหนื่อยทางยกน้ำเย็นที่พี่ล่ำยังอุตส่าห์ใจดีนำมาให้ดื่ม

"ถามจริงนะ..ชีวิตเธอนี่บันเทิงตลอดเลยเหรอไม่มีจะหยุดพักหยุดเว้น เรียนหนังสือกลับบ้านดูหนังหรือเต้นโคฟเวอร์อะไรก็ได้ที่เหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปทำ เคยไหม?"

"เด็กธรรมดาทั่วไปเป็นยังไงเหรอพี่ ตั้งแต่เล็กจนโตภาพที่จำได้ก็แค่กวาดบ้านถูบ้านล้างจานชามแล้วก็ทำกับข้าว"

"____"

"อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กธรรมดาเขาใช้ชีวิตเหมือนกับหนูหรือเปล่า"

ก็จริงนี่นาไม่เคยได้เที่ยวเล่นหรือว่ามีความสุขเท่าไหร่นอกจากอยู่กับเพื่อนก็คงเป็นระยะเวลาสั้นๆ ที่ได้ยิ้มและหัวเราะเท่านั้นแหละ

"เอ้า! ดึงเข้าดราม่าซะงั้น" ผมขมวดคิ้วพร้อมเกาหัวจนหนังศีรษะจะหลุดติดมือก่อนจะเดินเข้าห้องครัวและหยิบมาม่าใส่น้ำมาวางตรงหน้า "แดกซะ!ได้ยินท้องร้องหิวสิท่า"

"ร้องว่าไงคะ ABCDEFG"

"ท้องอินเตอร์เนอะร้องภาษาภาษาอังกฤษ ถุ้ย! ไม่ต้องแดกแม่ง"

"หนูล้อเล่น ฮ่าๆ"

เพี่ล่ำคว้ามาม่าคัพฉันจึงรีบจับแขนของเขาเอาไว้แล้วยกมาม่ามาตั้งตรงหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อยเพราะเหนื่อยหอบที่วิ่งหนีสารวัตรนักเรียนและต้องยืนตากแดดเลยทำให้หิวจนหน้ามืดตาลาย

"กินยังไงเนี่ย" คงชอบวิ่งหนีทำให้ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเจิงจนปัดป้ายใบหน้า ผมจึงใช้มือช่วยเก็บเพื่อทัดหูให้ "อร่อยเชียวนะแดกของฟรี"

"พูดจาไม่น่ารักเลยนะคะพี่หนูแทบจะกลืนไม่ลงอยู่แล้วเนี่ย"

"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะมันไม่ดี"

"แปลว่าสมัยเด็กพี่ไม่เคยโดดเรียนเลยว่างั้น"

"บ่อย"

"เอ้า!"

ฉันว่างช้อนมาม่าลงพร้อมกับดื่มน้ำสงสัยจะกินรสต้มยำเลยเผ็ด