เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 16

"ทำตาโตแบบนี้อย่าบอกนะว่าเธอแอบใช้?"

ท่าทางมีพิรุธทำผมสงสัยสักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นมาจนผมต้องเดินไปรับสาย

"แย่แล้วทำยังไงดี!!"

หัวใจของฉันเต้นอย่างกับวิ่งรอบสนามฟุตบอลแห่งชาติแทบจะกระเด็นหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

"อะไร.." หลังจากพูดคุยโทรศัพท์ผมก็เดินมาถามเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลน "เดี๋ยวเพื่อนฉันจะมาหาเธอรีบทำความสะอาดบ้านซะ"

"ดะ ได้ค่ะ"

"แล้วที่บอกว่ามีโปรแกรมตรวจจับเวลาอะไรนั่นฉันโกหกแค่แกล้งเธอเล่นเท่านั้นแหละ"

"____"

"ทำตัวมีพิรุธ"

เห็นท่าทางแบบนี้ก็อดสงสัยไม่ได้แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาต้องรีบส่งงานให้ลูกค้าเพราะไอ้สองจะพาเพื่อนมาเมาอีกเช่นเคย

หลายนาทีผ่านไป

แกร๊ก

"ดื่มเว้ยยยย"

ขวดแอลกอฮอล์พร้อมน้ำแข็งโซดาถูกหอบหิ้วขึ้นมาพร้อมกับชายห้าคนรวมทั้งสองเพื่อนสนิทของหาญด้วย

"วางตรงไหนดีครับเพื่อน"

"บนหัวพ่อมึงก็ได้นะ"

"ไอ้คนหยาบคาย"

ทันทีก็จัดแจงร้านให้เป็นที่สังสรรค์ สองเหลียวมองพร้อมกับเอ่ยถาม

"น้องสาวมึงมาจากบ้านไร่ไม่ใช่เหรออยู่ไหน"

"มันเคยอยู่ติดบ้านทีไหนไปเที่ยวนู่น"

"ไม่ได้เจอตั้งนานไม่รู้โตเป็นสาวสวยสะพรั่งและปากหมาเหมือนพี่ชายมันหรือเปล่า"

"ไอ้ห่า ฮ่าๆ"

สมัยที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยกับไอ้สองผมมักจะพามันไปเที่ยวไร่อันแสนกว้างขวางซึ่งมันก็สนิทกับเกฝอินพอสมควร ถึงแม้ไอ้สองมันจะเป็นคนแบบนี้แต่มันรู้ตัวเองและขอบเขตดีไม่เคยระราบระล้วงหรือสนใจน้องสาวผมไปมากกว่าเอ็นดู

ในครัว

"วันนี้ทำความสะอาดเรียบร้อยคงไม่ต้องทำอาหารให้พี่ล่ำหรอกมั้ง" ฉันเก็บไม้กวาดกับไม้ถูพื้นก่อนสักพักเขาก็เดินเข้ามา

"จะกลับแล้วใช่ไหม"

"ใช่ค่ะพี่มีอะไรให้หนูทำอีกหรือไง"

"ช่วยเอาต้มเล้งในช่องแข็งแช่น้ำอุ่นให้หน่อยจะเอาไปให้พวกห่านั่นกินแกล้มเหล้า"

"ได้ค่ะ"

สาวน้อยยิ้มตอบรับก่อนที่จะเปิดตู้เย็นแล้วหยิบอาหารที่ถูกแช่ในหม้อมาต้มอุ่นจนกระทั่งหม้อเดือดปุด

"ตายแล้ว!ลืมคืนของให้พี่ล่ำด้วย" ไม่รู้เป็นอะไรชอบหยิบอุปกรณ์บ้านี่ติดมือมาแล้วดันเผลอไปวางไว้ในกระเป๋าตัวเองอีกแล้วสินะ

แกร๊ก

"พี่คะ"

ทันทีที่มีเสียงเล็กเปิดประตูออกมาจากห้องครัวแล้วเกาะผนังหักศอกตรงทางด้านใน สายตาของชายหนุ่มทั้งหลายก็หันขวับอย่างพร้อมเพียง

"เฮ้ยยย!น้องหมูปิ้ง" สองตกใจเมื่อเห็นเนตรมิงค์ "เดี๋ยวนะไอ้หาญ.."

"เดี๋ยวเหี้ยอะไรไม่มีอะไรทั้งสิ้นเด็กบ้านี่แค่มาทำความสะอาดใช้หนี้"

"กูตกใจหมด"

หมับ

"มีอะไร..จะกลับก็รีบกลับไปสิ" ผมลุกจากที่นั่งเดินไปคว้าแขนเล็กลากไปด้านหลัง

"ไอ้หาญ!น้ำเปล่าหมด"

แต่ยังไม่ทันที่จะพูดคุยอะไรกันไอ้สองตะโกนมาผมจึงเดินไปในตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำเปล่าให้พวกมันก่อน

"โคตรน่ารักเลยว่ะ ตอนเด็กก็น่ารักแล้วตอนโตยิ่งน่ารักมีแฟนหรือยัง" ทันทีสองรังคำถามโดยที่เพื่อนอีกคนพูดเสริม "ถ้าไม่มีกูจีบนะ!"

แกร็ก

"พี่ทำอะไรคะ"ฉันยืนรอในห้องครัวสักพักที่หาญก็เดินเข้ามาพร้อมกับถือถ้วยเดินมาตักซุปเล้ง

"รออยู่ที่นี่แหละ"

"____"

เวลาผ่านไป เขาก็เดินกลับเข้ามาพร้อมสีหน้าเคร่งขรึมหงุดหงิดชอบกล

"พี่เป็นอะไรอีกเนี่ยเมื่อตะกี้ยังดีอยู่เลย" เมื่อเห็นคิ้วหนาย่นฉันจึงเอ่ยถาม

"ไม่ต้องสนใจหรอกว่าแต่เธอมีอะไร"

"ก็อันนี้ไงคะ..."

"แดกกันให้อร่อยนะ"

ชายหนุ่มหุ่นล่ำยืนเท้าเอวมองเพื่อนที่ตักซุปเล้งกินกันอย่างเอร็ดอร่อยเนื่องจากซื้อน้ำปลามาเติมและเมื่อเห็นว่าหมดถ้วยเจ้าของบ้านก็รีบเอื้อนเอ่ยขึ้น

"อร่อยไหมซุปเล้งของกู"

"มึงไปซื้อที่ไหนมาวะไอ้หาญรสชาติเยี่ยม"

"ก็ไอ้ด่างข้างบ้านไงมันโดนรถชนตายกูเห็นซากขึ้นเลยทุบหัวมันมาใส่ต้ม ส่วนเนื้อเอาไปทิ้งกลัวเหม็นสาบ"

"!!!!"

อ๊วกกกก

วงแตกจนทุกคนวิ่งไปอ้วกกันระนาวขณะที่เขากระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจส่ายหน้าไปมาก่อนจะพึมพำ

"สมน้ำหน้าไอ้พวกเวร!!!"

แกก

แก้วเหล้าหลายใบกระทบกันเมื่อเวลาผ่านเกือบจะสองทุ่มแต่ทุกคนยังคงดื่มสังสรรค์

"โกหกเก่งนะมึงเสียดายฉิบหายอ้วกออกโคตรเยอะ" สองบ่นพึมพำ

"พวกมึงแยกไม่ออกหรือไงอันไหนหมาอันไหนหมู"

"กูไม่เคยกินหมาไอัสัส!!"

"สมน้ำหน้า"

ผมสะใจนั่งตั้งวงพูดคุยกับพวกมันต่อตามปกตินะคะมือก็ถือแท็บเล็ตเนื่องจากต้องส่งงานให้ลูกค้า

"ไม่ใช่ว่าที่แกล้งพวกกูเพราะหึงน้องเนตรนารีคนนั้นนะ..."

แต่ทุกอย่างกลับหยุดชะงัก สองถามแต่ไม่ใช่เพียงเท่านั้นยังคงเลื่อนใบหน้ามาจ้องตาเพื่อจับพิรุธ

"พูดบ้าอะไรไอ้สอง"

"ตอนนี้ก็คงจะอายุสิบแปดแล้วสินะมึงถึงกล้าที่จะอยู่ใกล้กว่าเดิม"

"เป็นแค่ความบังเอิญเว้ยยย"

"จริงดิ แล้วน้องมันไปติดหนี้อะไรมึง ลูกเจ้าของไร่ดังอย่างกับมึงเนี่ยนะค่าเงินไม่ถึงแสนถึงแสนถึงล้านก็คงไม่ต้องมาชดใช้อะไรแบบนี้"

สิ่งที่เพื่อนพูดสะกิดความรู้สึกภายในเขาไม่สามารถตอบกลับอะไรได้ ก่อนจะรีบกระดกเหล้าเพียวที่เหลือในแก้วจนหมดเกลี้ยง

"ตั้งแต่วันที่น้องเนตรนารีคนนั้นไปจากที่นี่กูก็ไม่เห็นว่ามึงจะเอาใครเลยเพราะอะไรเหรอไอ้หาญ.."

"____"