เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 12

ทั้งๆ ที่เตรียมใจเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนที่นอนให้แม่สาวใช้พวกนั้นขัดตัว แต่พอต้องมายืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของคอร์เนลจริงๆ ยาหยีก็อดตัวสั่นไม่ได้ มือบางเย็นเฉียบพอๆ กับใบหน้าที่ขาวซีดไร้สีเลือดนั่นแหละ

“นายน้อยคะ”

แม่บ้านคนเดิมเคาะเรียกผู้ชายคนนั้นเพียงแค่ครั้งเดียว เสียงห้วนกระด้างจัดจากเจ้าของห้องก็ดังผ่านบานประตูไม้แกะสลักเบื้องหน้าออกมา

“เข้ามา”

เชอรี่เปิดประตูห้องด้วยความนุ่มนวล และเมื่อมันกว้างพอที่หล่อนจะสามารถเดินเข้าไปได้ ร่างของหล่อนก็ถูกผลักดันให้ก้าวเข้าไปข้างใน ประตูถูกปิดสนิทลงพร้อมๆ กับความหวาดหวั่นของหล่อนที่พุ่งขึ้นสูงจนน่าตกใจ

หล่อนยืนเคว้งคว้างอยู่บนพรมหนากลางห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนสีเข้มจัด มันดูลึกลับและน่าค้นหาในคราวเดียวกัน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูหรูหราและแสนแพงจนหล่อนอดทอดถอนใจออกมาไม่ได้ หากหล่อนทำมันเสียหายคงต้องใช้ทั้งชีวิตในการหาเงินมาซ่อมแซมมัน

หญิงสาวเลื่อนสายตามองสำรวจไปจนทั่วทุกซอกทุกมุมของห้องนอนกว้าง และสิ่งสุดท้ายที่หล่อนกำลังสำรวจตรวจตราก็คือเตียงนอนที่คลุมด้วยผ้าปูเตียงสีน้ำตาลไหม้ขนาดคิงไซซ์เบื้องหน้า ลำคอสาวแห้งผากทันทีเมื่อจินตนาการวาบหวามที่สุดในชีวิตระเบิดขึ้นในสมอง

ภาพที่หล่อนเปลือยกายล่อนจ้อนแล้วปล่อยให้คนตัวโตฟอนเฟ้นไปทั่วทั้งเรือนร่างด้วยความเต็มอกเต็มใจ

โอ้...ไม่...หล่อนคิดอย่างนี้ไปได้ยังไง

ยาหยีหน้าแดงก่ำกับความคิดอันน่าสะอิดสะเอียนของตัวเอง หญิงสาวรีบละสายตาจากเตียงนอนกว้างนั้นในทันที ก่อนจะเลื่อนสายตามาให้ความสนใจกับเจ้าของห้องสุดหล่อที่ตอนนี้ยืนหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่างแทน

ศีรษะของเขาตั้งตรงอยู่บนลำคอสีแทนด้วยท่าทางโอหังตลอดเวลา บ่ากว้างและหัวไหล่ทั้งสองข้างของเขานั้นดูทรงพละกำลังได้อย่างน่าทึ่ง ช่วงเอวสอบและสะโพกเพรียวแกร่งส่งผลให้ผู้ชายตรงหน้าแสนองอาจเยี่ยงบุรุษชาตินักรบ ทุกสัดส่วนของผู้ชายตรงหน้าดูดีและน่าคลั่งไคล้เสียเหลือเกิน

หญิงสาวหน้าตาแดงก่ำ หัวใจไหวระทึก รู้สึกว่ามีบางแห่งของร่างกายปวดร้าวและรอคอยอะไรบางอย่างจากผู้ชายคนนี้

และก็แทบจะถอนสายตาจากเขาไม่ทัน เมื่อเจ้าของร่างหมุนตัวกลับมาโดยไม่ส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า

“เอ่อ...”

ยาหยีพูดไม่ออกเอาซะดื้อๆ เมื่อสบประสานสายตากับนัยน์ตาสีเขียวเข้าโดยบังเอิญ ร่างกายอ่อนเปลี้ยขึ้นมาอย่างน่าโมโห หัวใจเต้นแรงระรัวจนน่าตกใจ

“นั่งทำใจซะก่อนสิ” เขาพูดเสียงราบเรียบ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม

หญิงสาวกัดปากแน่น อดร้องถามตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องรู้สึกน้อยอกน้อยใจนักกับท่าทางไม่แยแสของผู้ชายใจดำตรงหน้า

“ฉันคิดว่าเราควรจะทำๆ มันซะให้เสร็จโดยเร็ว” ไม่ได้นั่งลงตามที่เขาแนะนำ แถมยังทำปากกล้าพูดเร่งเร้าออกไปอีก

และมันก็ได้ผล คอร์เนลหันกลับมาจริงๆ สายตาคมกริบสีเขียวจัดนั้นกวาดมองสำรวจร่างอรชรที่มีเสื้อคลุมเนื้อดีห่อหุ้มอยู่ด้วยสายตาของบุรุษเพศแท้ๆ

“อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือ”

“ฉันไม่มีทางเลือกนี่” กัดฟันตอบออกไป ทั้งๆ ที่แทบจะลมจับด้วยความหวาดหวั่นอยู่แล้ว

เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า เว้นระยะห่างเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น กลิ่นกายชายชาตรีของเขาพุ่งเข้าใส่จมูกของหล่อนอย่างรุนแรง สาวน้อยเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างลืมตัว และนั่นก็ทำให้หล่อนดำดิ่งลงสู่ห้วงพิศวาสจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น

ยิ่งใกล้ๆ แบบนี้ เขาก็ยิ่งหล่อราวกับเทพบุตร ยาหยีคิดด้วยความลุ่มหลง สมองช็อตหยุดทำงานไปตั้งแต่สบตากับพ่อคนตัวโตเมื่อครู่นี้แล้วล่ะ

“คุณไม่เลือกเองต่างหาก”