เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 11

“คุณคะ นายน้อยให้ดิฉันมาพาคุณไปขัดตัวค่ะ”

เสียงของใครคนหนึ่งที่ดังขึ้นเบาๆ ข้างหลังทำให้ยาหยีต้องรีบปาดน้ำตาแห่งความอัปยศอดสูของตัวเองทิ้งไปในทันที หญิงสาวที่นั่งกองอยู่กับพื้นพรมหนานุ่มมานานร่วมสิบนาทีค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องเซเกือบล้มเมื่อเท้าของหล่อนถูกเหน็บเล่นงานจนแทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้ หญิงเจ้าของน้ำเสียงเป็นมิตรรีบประคองหล่อนเอาไว้ และพยุงให้ไปนั่งลงบนโซฟานุ่มราคาแสนแพงภายในห้องรับแขก

“คุณคงนั่งท่านั้นนานเกินไป แต่อีกสักครู่ก็คงจะดีขึ้นค่ะ”

ยาหยีเหลือบตาขึ้นมองสตรีตรงหน้าแล้วก็จำได้ว่าเป็นแม่บ้านคนเดิมที่หล่อนเจอเมื่อวาน

“ขอบคุณมากค่ะ แต่เมื่อกี้นี้คุณบอกว่า...”

“นายน้อยสั่งให้ดิฉันพาคุณไปขัดเนื้อขัดตัวค่ะ เพื่อ...”

คำพูดของแม่บ้านวัยกลางคนตรงหน้าที่ถูกอิมพอร์ตมาจากคฤหาสน์ซีร์ยานอฟหยุดลงกะทันหันเมื่อเห็นน้ำตาใสๆ ของเด็กสาวตรงหน้าเอ่อล้นออกมาจากขอบตา หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยผู้มีคุณธรรมของหล่อนจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้เล่นงานศัตรู

“เพื่อบำเรอเขาใช่ไหมคะ”

ยาหยีระบายยิ้มหยันออกมา ความอดสูแล่นเข้าสู่ใจกลางหัวใจอย่างรุนแรง มันฟาดฟันจนศักดิ์ศรีความเป็นคนของหล่อนจมดิน

“ปกตินายน้อยไม่เคยทำแบบนี้ เธอคงแค้นพ่อของคุณมาก” เสียงของแม่บ้านตรงหน้าคล้ายกับยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

ยาหยีหัวเราะน้ำตาซึม ความเจ็บปวดทำให้หล่อนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป หากไม่ใช่เพราะห่วงในความปลอดภัยของพ่อ หล่อนคงฆ่าตัวตายไปแล้ว

“แต่มันก็น่าแค้นหรอกค่ะ เพชรนั่นเป็นของรักของหวงของคุณแม่ของนายน้อย เธอไม่สั่งฆ่าพ่อของคุณก็บุญเท่าไรแล้ว ดิฉันคิดว่าพ่อของคุณยังโชคดีนะคะที่นายน้อยสั่งให้จับเป็น”

“ฉันควรจะต้องขอบใจเจ้านายของป้าใช่ไหมคะ ที่เขายืดลมหายใจให้กับพ่อของฉัน” หญิงสาวประชดประชันออกมาด้วยความชอกช้ำ

“และควรจะขอบใจเขาใช่ไหมที่เลือกฉันขึ้นเตียงด้วย”

ในที่สุดน้ำตาก็หลั่งรินออกมาอีกครั้งอย่างท่วมท้น เสียงสะอื้นเบาๆ มีผลทำให้คนมองอย่างเชอรี่แม่บ้านวัยกลางคนตรงหน้าอดเวทนาไม่ได้ แต่ก็จนปัญญาจะช่วยเหลือจริงๆ

“นั่นแหละค่ะคือเรื่องเดียวที่ดิฉันยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้”

คำพูดของคู่สนทนามีผลทำให้ยาหยีนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ

“นายน้อยมีผู้หญิงต่อแถวรอขึ้นเตียงด้วยมากมาย แค่กระดิกนิ้วนิดเดียว แม่ผู้หญิงพวกนั้นก็ยินดีจะบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาปรนเปรอถึงที่ แต่ทำไมนายน้อยถึงเลือกคุณ...” สายตาของแม่บ้านวัยกลางคนที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ทั้งๆ ที่คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่นายน้อยเคยนอนด้วยเลย”

“เพราะฉันจืดชืด งี่เง่า และก็เกรดต่ำใช่ไหมคะ”

เชอรี่ส่ายหน้าช้าๆ สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของคู่สนทนาต่างวัยเลยแม้แต่นิดเดียว

“เพราะคุณดูเด็กและอ่อนเดียงสาเกินไปต่างหากล่ะคะ นายน้อยไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเด็กสาว และเธอก็ไม่เคยบังคับจิตใจของใครด้วย แต่แปลกที่เธอทำกับคุณ”

“นายน้อยของป้าอาจจะเปลี่ยนรสนิยมแล้วก็ได้” เปลี่ยนรสนิยมจากผู้หญิงแสนสวยเลิศหรูมาเป็นผู้หญิงข้างถนนมอมแมมอย่างหล่อนยังไงล่ะ

แม่บ้านวัยกลางคนไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมาอีก แต่อมยิ้มน้อยๆ จ้องมองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดูไม่ปิดบัง ยาหยีถอนใจออกมาแรงๆ ก้มหน้ายอมจำนนกับโชคชะตาของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก

“ขาของคุณน่าจะค่อยยังชั่วแล้วมั้งคะ”

ยาหยีก้มมองขาตัวเอง ก่อนจะลองขยับขา แล้วก็พบว่ามันไม่มีอาการเหน็บชาหลงเหลืออยู่อีกจริงๆ นั่นแหละ

“ค่ะ ขาฉันขยับได้แล้ว”

“งั้นเราก็ไปกันเถอะค่ะ สาวใช้ที่จะทำหน้าที่ขัดตัวให้คุณรอนานแล้ว”

หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากขยับกายลุกขึ้นยืนและเดินตามคู่สนทนาต่างวัยไปเงียบๆ ดวงหน้านวลซีดเซียวไร้สีเลือด

ยาหยีร้องด้วยความตกใจ พยายามขัดขืน แต่ในที่สุดก็ถูกแม่สาวใช้วัยรุ่นสองคนปล้ำถอดเสื้อผ้าออกไปจากตัวจนได้ สาวน้อยหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะต้องมานอนนิ่งๆ ให้คนไม่รู้จักมาแตะต้องแบบนี้ แม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ

“คุณหุ่นดีจังนะคะ เอวเล็กรับกับสะโพกผายดีเหลือเกิน นายน้อยนี่ตาแหลมจริงๆ”

สาวใช้ที่กำลังพอกขมิ้นลงบนแผ่นหลังของหล่อนชื่นชมออกมา แต่หล่อนหาได้รู้สึกยินดีไม่ เพราะตอนนี้หล่อนกำลังอายจนแทบอยากจะมุดหัวลงดินแล้ว

“แถมผิวก็ยังนุ่มราวกับผิวเด็ก คุณสวยมากเลยรู้ไหมคะ สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่นายน้อยเคยนอนด้วยเสียอีก”

แม้จะขัดเขิน อับอายมากแค่ไหน แต่ความอยากรู้ทำให้ยาหยีไม่สามารถจะทนนอนคว่ำหน้านิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรออกไปได้

“เธอพูดเหมือนกับว่าเคยเห็นผู้หญิงทุกคนของเขาอย่างนั้นแหละ”

“ก็หนูเห็นทุกคนจริงๆ นี่คะ หนูเห็นจนชินตาเลยแหละตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ซีร์ยานอฟที่กรุงมอสโกน่ะ”

“นายน้อยของเธอคงพาผู้หญิงเข้าบ้านเป็นว่าเล่นสินะ”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยาหยีถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบในอกนักหนา ก็แค่ได้รู้ว่าคอร์เนลมีผู้หญิงมากมายเท่านั้นเอง

‘หล่อนหวงเขาหรือ หึงเขาอย่างนั้นใช่ไหม?’

หญิงสาวร้องถามตัวเองด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบแก้ตัวให้กับตนเองเป็นพัลวัน ว่าที่หล่อนรู้สึกไม่พอใจไม่ชอบใจก็เพราะว่าหล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้ต่างหาก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรดีหรือไม่ดี หล่อนก็ไม่ชอบใจทั้งนั้นแหละ

“นายน้อยไม่เคยพาเข้ามาหรอกค่ะ แต่พวกเธอมารับเงินค่าตัวจากคุณเซอร์เกต่างหาก” สาวใช้คนเดิมยังพล่ามต่อไป

“ถ้าจะมีก็คุณคนเดียวแหละค่ะที่ได้เข้ามาในอาณาจักรซีร์ยานอฟด้วยความต้องการของนายน้อยเองจริงๆ”

‘ทำไมต้องรู้สึกดีนักหนานะกับอีแค่ได้ยินว่าหล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกที่คอร์เนลพาเข้ามาในบ้าน’ ยาหยีร้องถามหาเหตุผลจากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี ในที่สุดก็จนปัญญา ได้แต่นอนเงียบๆ ปล่อยให้แม่สาวใช้ทั้งสองคนขัดถูเนื้อตัวของตนเองต่อไป