เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 30

หลังจากนอนร้องห่มร้องไห้อยู่นานพอสมควร ยาหยีก็ผุดลุกขึ้นนั่ง คว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาต่อสายหาบิดา เบอร์เก่าไม่ติด แต่หล่อนมีเบอร์ใหม่ของพ่อไม่ใช่หรือ สาวน้อยรีบควานหาเศษกระดาษในกระเป๋าของตัวเอง และก็ระบายยิ้มออกมาเมื่อหาเจอ

“พ่อจ๋า”

นิ้วเรียวยาวขาวสะอาดกดต่อสายตามเบอร์ในกระดาษแผ่นเล็ก เสียงสัญญาณดังอยู่หลายครั้งกว่าปลายสายจะมีคนรับ เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ยาหยีคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“พ่อ! พ่ออยู่ไหนคะ ทำอะไรอยู่ พ่อสบายดีไหม มีใครทำร้ายพ่อหรือเปล่า”

หญิงสาวยิงคำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใยใส่เป็นชุด แต่พอได้ยินคำว่าพ่อสบายดีเท่านั้น หล่อนก็ดีใจอย่างสุดซึ้ง

“แต่เขามาแล้วนะคะ ผู้ชายคนนั้นมาตามหาพ่อ และเขาก็รู้ที่อยู่ของพ่อแล้วด้วย พ่อต้องรีบหนีไปนะ ลูกหยีกลัวว่าพ่อจะถูกทำร้าย เขาบอกว่าพ่อขโมยเพชรของเขาไป” ยิ่งบิดานิ่งเงียบไปนานเท่าไร คำว่า ‘โจร’ ที่ทุกคนในคฤหาสน์หลังนั้นหยิบยื่นให้บิดาของหล่อนก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ หล่อนไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าพ่อของหล่อนจะทำอะไรที่น่าละอายแบบนี้

“พ่อขโมยเพชรของเขามาใช่ไหมคะ บอกลูกหยีมาเถอะค่ะ”

พยายามหาคำตอบแต่สิ่งที่ได้ยินจากปากของบิดาก็คือให้หล่อนดูแลตัวเองดีๆ แล้วท่านจะรีบกลับมาหา จากนั้นสายก็ตัดไป

“พ่อ! พ่อคะ พ่อ...”

แต่ไม่ทันแล้ว สายถูกตัดไปแล้วจริงๆ หญิงสาวพยายามต่อสายหาใหม่อีกครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ และแม้แต่กดหาอีกเป็นสิบครั้งก็ยังได้ยินคำพูดเดิมๆ นั่นคือ...

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ”

“ทำไมพ่อต้องปิดโทรศัพท์ด้วย นี่พ่อขโมยของของเขามาจริงๆ หรือคะ”

หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง สะอื้นไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงประตูหน้าห้องถูกเคาะเพียงแค่ครั้งเดียวมันก็ถูกเปิดผลัวะเข้ามาทันที ยาหยีผุดลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่เกือบเท่าบานประตูปรากฏอยู่ตรงหน้า

คอร์เนลยังคงหล่อเหลาและดูดีจนหล่อนต้องเบิกตาค้างด้วยความตื่นตะลึงเช่นเคย เขาหล่อเหลาได้อย่างร้ายกาจ และหล่อนก็มึนเมาทุกครั้งที่ได้มอง กว่าจะปรับสมอง ปรับสายตา และหัวใจที่เต้นแรงระรัวให้เข้าสู่โหมดปกติได้ ก็กินเวลานานหลายอึดใจ

“คะ...คุณเข้ามา...ได้ยังไง”

ถามไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักน่าเวทนา คนตัวโตแสยะยิ้มหยันที่มุมปาก ขณะชูกุญแจห้องที่หญิงสาวจำได้ดีว่ามันเป็นของลินดาขึ้นในอากาศ

“ความจริงผมได้มันมาจากยามแล้วล่ะ แต่เพื่อนคุณเกิดใจดีให้ผมมาอีกพวง”

ร่างทรงพลังที่มีเสน่ห์ไปซะทุกสัดส่วนเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ หญิงสาวที่ปากคอแห้งผากเพราะความหล่อกระชากใจของแขกหนุ่มรีบตั้งสติและกระถดถอยหนีไปจนสุดขอบเตียงอีกฝั่งด้วยท่าทางระแวดระวัง ดวงตากลมโตหวานฉ่ำจับจ้องใบหน้าหล่อคมสันเขม็ง

“อย่าเข้ามานะ”

“สั่งผมหรือ?”

เขาหัวเราะขบขัน ขณะที่คนฟังอย่างหล่อนแอบน้ำตาเล็ดด้วยความหวั่นเกรง ท่าทางของคอร์เนลในตอนนี้ช่างดูดุดันอำมหิตยิ่งนัก

“ใช่! คุณไม่ควรจะมาวุ่นวายที่นี่อีก ในเมื่อ...”

แก้มสาวแดงก่ำกับสิ่งที่ยังไม่สามารถพูดออกไปได้ แค่คิดกายสาวก็ร้อนผ่าว วูบวาบหวามไหวจนช่องท้องบีบเกร็งอย่างบ้าคลั่งเสียแล้ว

“ในเมื่อ?”

คิ้วเข้มที่ยาวขนานไปกับดวงตาสีเขียวคมกริบเลิกขึ้นน้อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มหยันที่มุมปากหยักสวยมากความสามารถของเขา

“ในเมื่อคุณก็ได้ฉันไปอีกครั้งแล้วนี่ ในห้องทำงานของคุณน่ะ” ในที่สุดก็กัดฟันพูดออกมาจนจบประโยคได้สำเร็จ หญิงสาวก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำลังบีบกันแน่นบนตักบอบบางของตัวเองเขม็งราวกับกำลังหาลายแทงสมบัติก็ไม่ปาน

คอร์เนลได้ฟังคำพูดของสาวน้อยที่นั่งตัวสั่นอยู่เบื้องหน้าก็อดขบขันไม่ได้ ทั้งสงสาร ทั้งเอ็นดู แถมยังหลงใหลจนแทบคลั่ง แต่เขาจะไม่มีวันแสดงความรู้สึกใดๆ ออกไปเด็ดขาด จะไม่มีวันยอมให้ใครได้ล่วงรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเป็นอันขาด แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำให้เขาร้อนทุกครั้งที่ได้พบ ได้เห็น และได้อยู่ใกล้ก็ตาม