เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 61

“นายน้อยเรียกผมมามีอะไรด่วนให้รับใช้หรือครับ”

เซอร์เกที่พึ่งจะก้าวข้ามธรณีประตูห้องเข้ามาเอ่ยถามหนุ่มหล่อที่กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างห้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

คอร์เนลหันกลับมาจ้องมองคนสนิทของตัวเองเขม็ง ใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติดุกระด้างน่ายำเกรงยิ่งนักจนคนมองอย่างเซอร์เกแทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง

‘นายน้อยของเขากำลังโกรธ กำลังไม่พอใจ และแน่นอนว่ากำลังจะระเบิดมันออกมาในไม่ช้านี้’

“นายพูดอะไรกับยาหยี”

“ผมหรือครับ”

ยิ่งเซอร์เกอ้ำอึ้ง คอร์เนลก็ยิ่งเดือดดาล

“ก็นายนั่นแหละ! บอกมาว่าพูดอะไรกับเธอ”

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเกรี้ยวกราดขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องรู้สึกเจ็บแค้นแทนแม่ผู้หญิงแพศยาอย่างยาหยีด้วยนะ

“ผม...”

“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ เซอร์เก!”

คอร์เนลเค้นเสียงคำรามดุดัน เซอร์เกหน้าซีดเผือด มองนายน้อยของตัวเองด้วยความตื่นตกใจ คอร์เนลไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“ผม...ผมเป็นห่วงนายน้อยครับ ผมก็เลยบอกให้คุณยาหยีไปจากนายน้อยทันที หากรู้ตัวว่าไม่ได้ตั้งท้องทายาทของซีร์ยานอฟ” ในที่สุดเซอร์เกก็สารภาพออกไป

“มันเรื่องส่วนตัวของฉัน นายเลิกวุ่นวายสักทีเถอะ”

“แต่ผม...ผมอยากให้นายน้อยอยู่ห่างจากผู้หญิงคนนี้” เซอร์เกมองหน้าคอร์เนลด้วยสายตาจงรักภักดี ซึ่งชายหนุ่มสามารถรับรู้มันได้อย่างชัดเจน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถจะทำตามคำเตือนของคนสนิทได้ ทั้งๆ ที่อยากจะทำใจจะขาด

“เธออันตรายสำหรับนายน้อยมากนะครับ”

“ขอบใจที่เป็นห่วงนะเซอร์เก แต่ฉันดูแลตัวเองได้ ออกไปได้แล้ว”

แม้จะถูกไล่ซึ่งๆ หน้าแต่เซอร์เกก็ยังดึงดัน

“แต่นายน้อยครับ ผม...”

“ไปซะเซอร์เก ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

เมื่อคราวนี้คอร์เนลเค้นเสียงไล่ดุดันขึ้น เซอร์เกจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินคอตกออกไปจากห้องนอนของเจ้านายหนุ่มอย่างเงียบกริบ

คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อนึกถึงคำพูดของคนสนิท เซอร์เกจงรักภักดีแค่ไหนเขารู้และเข้าใจดี แต่...เรื่องนี้เขาไม่สามารถจะทำตามคำแนะนำของเซอร์เกได้ เขาไม่อาจที่จะขจัดยาหยีออกไปจากเส้นทางชีวิตได้ อย่างน้อยๆ ก็ในช่วงเวลานี้

รออีกหน่อย อีกนิดเดียว รอให้เขาเบื่อหน่ายและสะอิดสะเอียนในตัวของเจ้าหล่อนก่อน และเมื่อนั้นเขาจะเตะโด่งยาหยีให้หลุดไปนอกโลกเลยทีเดียว คอยดูสิ ชายหนุ่มระบายยิ้มบางๆ ออกมาอย่างชื่นชมในความคิดของตัวเอง ขณะเดินกลับมาทรุดกายนั่งลงบนที่นอน

“พรุ่งนี้ผมจะทำให้คุณรู้ซึ้งถึงการถูกทรยศ...ยาหยี” เรือนกายกำยำเอนตัวลงไปนอนหงายบนเตียงแรงๆ ดวงตาสีเขียวจัดจ้องมองเพดานห้องนิ่ง พยายามจะข่มตาให้หลับแต่ภาพของแม่ยาหยีตัวแสบก็ปรากฏซ้อนทับขึ้นมาเสียนี่ เจ้าหล่อนกำลังเปลื้องผ้าออกทีละชิ้นจนล่อนจ้อน จากนั้นก็โยกย้ายส่ายสะโพกไปมา แถมยังกวักมือเรียกเขาอีกแน่ะ

“ระยำ!” คอร์เนลสบถหยาบคายออกมา ขณะผุดลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยความเดือดดาลเมื่อเห็นสภาพร่างกายของตัวเอง

ทำไมนะ ทำไมร่างกายของเขาถึงได้ไม่รักดีอย่างนี้ แค่สมองจินตนาการภาพบ้าๆ นั้นขึ้นมา เรือนกายก็ตื่นเร้าอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มกระแทกกำปั้นกับที่นอนหลายต่อหลายครั้งด้วยความเกรี้ยวกราด เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ไม่เคยต้านทานแรงเสน่ห์ของยาหยีได้เลยแม้แต่นิดเดียว