เมียหมอ นิยาย บท 4

"นี่อย่าบอกนะว่ามึงกินเด็ก เอาจริงดิ?" วาโยถามขึ้นอีกครั้งพลางปรายตามองเด็กสาวหน้าตาสะสวยบนหน้าตักของเพื่อนรัก เขาไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างชานนท์จะกลายเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนไปได้ เพราะหลายปีที่ผ่านมาชานนท์ทุ่มเวลาให้กับการทำงาน จนแทบจะไม่สนใจเรื่องผู้หญิงเลย

"กูไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก" คิดสั้นงั้นเหรอ? เป็นคนรักของเธอไม่เห็นจะคิดสั้นตรงไหนเลย เฟรย่าลอบยู่ปากเง้างอดกับคำตอบของชานนท์ ด้วยความหมั่นไส้ในความปากเสียของเขาจึงบดเบียดร่างกายแนบชิดจนแทบจะสิงร่างเขาอยู่รอมร่อ

"อื้อ~ คูณหมอขากาบบ้านกานน้าาา"

"มันเวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย" นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจหนักๆอย่างนึกรำคาญ ปกติเขาเป็นคนรักเด็กและเข้าใจเด็กเป็นอย่างดี แต่แน่นอนว่าต้องไม่ใช่เด็กอย่างเฟรย่าที่พยายามจะยัดเยียดความเป็นเมียให้เขาอย่างโจ๋งครึ่ม ให้ตายเถอะ! จะสลัดเธอออกจากชีวิตยังไงดีเนี่ย?

"เวรกรรมหรือพรหมลิขิตกันแน่วะ" ชานนท์กลอกตาไปมากับคำพูดเย้าหยอกของเพื่อนรัก เขาก้มมองใบหน้าสะสวยของคนตัวเล็กบนหน้าตักอย่างพินิจพิเคราะห์ ทั้งที่เพิ่งเจอกันแต่กลับมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าของเธอมีความละม้ายคล้ายคลึงกับใครบางคนที่เขารู้จัก

"กูกลับก่อนนะ" เขาละสายตาจากพวงแก้มแดงก่ำ แล้วดันตัวเฟรย่าออกห่างเล็กน้อย

"ได้เมียแล้วทิ้งกูเลยนะมึงไอ้เพื่อนเลว"

"ไม่ใช่เมีย" ชานนท์แย้ง "ขอบใจที่เลี้ยง แต่กูไม่มีอารมณ์ดื่มต่อแล้ว เจอกันที่โรงพยาบาล"

วาโยได้แต่ทำหน้าเซ็งเมื่อเพื่อนรักอุ้มเด็กสาวออกไป เขาลอบถอนหายใจเบาๆอย่างเบื่อหน่าย พลางสอดสายตามองหาใครสักคนที่พอจะสละเวลามานั่งพูดคุยกับเขาได้

"บ้านอยู่ไหน"

"คูณหมอขาหนูหนาวจางงงง"

"ถามว่าบ้านอยู่ไหน หมอจะไปส่ง"

"กอดหน่อยยยยยย~"

"มีสติหน่อยสิ หมอถามว่าบ้านอยู่ไหน"

"อุ่นจางงงงง~" ให้ตายเถอะ! นี่เขาต้องใช้วุ้นแปลภาษาของโดเรเอมอน(?)มาใช้กับเธอไหมเนี่ยถึงจะสื่อสารกันรู้เรื่อง ชานนท์นวดคลึงขมับเบาๆในตอนที่เด็กสาวปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเอนตัวมากอดรัดเขาไว้แน่น

"กาบบ้านกานน้าาา"

"อยากกลับบ้านก็บอกที่อยู่มาสิ หมอจะไปส่ง" เขาแกะท่อนแขนเล็กออกจากลำตัว พร้อมดันตัวเธอกลับไปนั่งที่เดิม

เฟรย่ายู่ปากอย่างกระเง้ากระงอดเมื่อโดนชายหนุ่มปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเบ้ปากเรียกร้องความสนใจ ซึ่งก็เหมือนว่ามันจะได้ผล เพราะแวบหนึ่งเธอเห็นชานนท์หยุดนิ่งไป

"ให้หนูกอดไม่ได้เหรอ~ หนูแค่อยากมีแด๊ดดี้เหมือนคนอื่นเขาบ้าง" เธอค่อยๆขยับตัวเข้าไปสวมกอดอีกครั้ง พวงแก้มแดงก่ำคลอเคลียแผงอกแกร่งอย่างหลงใหล แต่ชานนท์กลับชะงักไปเพราะท่าทางเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นของเธอ

"หมอขอถามได้ไหมว่าพ่อของหนูไปไหน" เด็กสาวเงยหน้ามองใบหน้าคมคายตาปริบๆ ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มไร้เดียงสา