เมียหมอ นิยาย บท 8

"ก่อนจะไปทำงานต้องจุ๊บหนูก่อนทุกครั้งนะ หลังทำงานเสร็จกลับมาเจอกันก็ต้องจุ๊บหนูทุกครั้งเหมือนกัน" เฟรย่ากอดอกมองค้อนในตอนที่ชานนท์กำลังจะเดินผ่านหน้าเธอออกไป เขาชะงักไปเล็กน้อยกับสิ่งที่เธอเอื้อนเอ่ยออกมา ชานนท์แอบคิดในใจว่าเด็กคนนี้อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเขาตั้งแต่ชาติปางก่อน เพราะยังไม่ทันไรเธอก็แสดงอำนาจกับเขาแล้ว

"เร็วๆสิ เดี๋ยวไม่ยกขันหมากไปขอนะ" ประโยคนั้นมันควรจะเป็นของผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาไม่ใช่เหรอ? หรือโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว? ชานนท์แทบกุมขมับกับกระบวนการความคิดของเด็กสาว เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเฟรย่าถึงเรียนจบไฮสคูลเร็วกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เพราะเธอฉลาดและเจ้าเล่ห์กว่าเด็กในวัยเดียวกันมาก

"หมอจะไม่ทำอะไรที่ตัวเองไม่อยากทำ"

"หนูให้แด๊ดดี้พูดใหม่อีกรอบค่ะ เพราะถ้าแด๊ดดี้ไม่เดินมาจูบหนู หนูจะเดินไปจูบแด๊ดดี้เอง แต่ไม่รับประกันว่าเสื้อผ้าของแด๊ดดี้จะอยู่ครบนะคะ" ให้ตายเถอะ! เด็กอะไรน่ากลัวชะมัด นอกจากเธอจะใช้คำพูดข่มขู่เขาแล้วยังจะมองเขาด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ยอีกต่างหาก ชานนท์แอบคิดว่าการกระทำแบบนั้นมันเหมาะกับผู้ชายดิบเถื่อนที่ชอบใช้กำลังบังคับผู้หญิงมากกว่านะ

แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ชานนท์ก็เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่กำลังแสยะยิ้ม เขามองว่ารอยยิ้มของเธอมันคือรอยยิ้มของปีศาจชัดๆ

มุมปากบางยกยิ้มพึงพอใจในตอนที่นายแพทย์หนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบเบาๆตรงริมฝีปาก ทั้งที่ไม่มีการรุกล้ำใดๆแต่กลับอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนสามารถทำให้เธอมีความรู้สึกแบบนี้ได้เลย

ฟอดดดดดด~

"ตั้งใจทำงานนะคะ" เธอหอมแก้มฟอดใหญ่เป็นการตอบแทนความน่ารักของหมอหนุ่ม ซึ่งชานนท์ก็พยักหน้ารับแบบส่งๆ ก่อนจะผลุนผลันเดินออกไป เพราะนึกได้ว่ามีคนไข้รออยู่

"ผู้ชายอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย อบอุ่นสมกับเป็นหมอ ถึงจะแอบดุแต่ก็ตามใจ เนี่ยแหละคุณสมบัติของสามีที่ดี" เด็กสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางทำหน้าปลาบปลื้มกับความเพอร์เฟกต์ของชานนท์

"ถ้าเจอกันตั้งแต่ตอนเด็กๆก็ดีสิ จะได้ให้คุณพ่อกับคุณแม่จัดงานหมั้นให้ก่อนตั้งแต่ตอนนั้น พอกลับมาจากเมืองนอกจะได้แต่งงานกันเลย" มันคงจะดีไม่น้อยถ้าได้เป็นเมียตัวน้อยของเขาตั้งแต่ยังแบเบาะ แต่จะมีสักกี่คนกันนะที่ได้เห็นเนื้อคู่ของตัวเองตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาดูโลก

"แต่ไม่เป็นไร ถึงจะไม่ได้เจอกันตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้แด๊ดดี้ก็เป็นของเราคนเดียวอยู่ดี คิกคิก" เฟรย่าหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ก่อนจะกระชากตัวลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าในห้องน้ำ

"หายไปไหนมาทั้งคืน" น้ำเสียงเข้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้นทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เฟรย่าส่งยิ้มหวานไม่สะทกสะท้านให้กับคาเรนและอิงดาวที่กำลังนั่งรอเธออยู่ตรงโซฟารับแขก พร้อมเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"ไปนอนบ้านเพื่อนมาค่ะ หนูบอกคุณพ่อคุณแม่แล้วนะ เพราะงั้นห้ามด่าหนูเด็ดขาด"

"นิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิด" อิงดาวพูดขึ้นอย่างเหลืออด แต่ยังไม่วายกระแนะกระแหนคนข้างๆ คาเรนที่โดนหางเลขไปด้วยทำหน้าเซ็ง

"แล้วนี่กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้"

"อันที่จริงก็กินมาแล้วค่ะ แต่ถ้าคุณแม่จะไปเอามาให้ก็ขอบคุณนะคะคนสวยของหนู" เฟรย่าได้ทีประจบประแจงเสียงหวาน

"ไม่ต้องมาประจบ แม่ไม่หลงกลหรอก"

"หนูเห็นนะว่าแอบอมยิ้ม" เด็กสาวทำหน้าล้อเลียน ทำเอาอิงดาวหลุดยิ้ม เธอชี้หน้าคาดโทษลูกสาว จากนั้นจึงเดินเลี่ยงออกไป

"เมียคุณพ่อน่ารักจังเลยนะคะ"

"แน่นอนสิ เพราะพ่อตาถึง" คาเรนยิ้มรับ

"งั้นหนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"