เมียหมอ นิยาย บท 3

"คุณพ่อคุณแม่ขาาาา หนูเฟรกลับมาแล้วค่าาาา" ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์สุดหรู เฟรย่าก็วิ่งตรงไปหาสองสามีภรรยาที่กำลังนั่งพลอดรักกันอยู่ตรงโซฟา เธอกระโจนเข้าหาคาเรนผู้เป็นพ่อโดยไม่ทันให้เขาตั้งตัว กอดรัดฟัดเหวี่ยงให้คลายความคิดถึง

ฟอดดดดดดดด~

"คิดถึงคุณพ่อขาสุดหล่อที่สุดเลยค่ะ คิดถึ๊งคิดถึงงงง คิดถึงคุณแม่คนสวยมากๆด้วย" ปลายจมูกเชิดรั้นกดลงแนบชิดแก้มสากของพ่อฟอดใหญ่ เด็กสาวประจบประแจงเสียงหวาน พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักของคาเรน พวงแก้มนวลถูไถไปมากับแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนหรือกี่ปี กาลเวลาก็ไม่สามารถทำลายความหล่อเหลาของพ่อเธอได้เลย ใบหน้าของท่านยังคงคมคายและหล่อเหลาตามแบบฉบับชาวยุโรป อีกทั้งร่างกายยังบึกบึนแข็งแรงไม่ต่างจากตอนที่เธอยังเป็นเด็กเลย เช่นเดียวกับอิงดาวแม่ของเธอ ที่ยังคงความสวยเสมือนสาววัยแรกแย้มไม่มีเปลี่ยน หุ่นทรงยังคงเย้วยวนราวกับนางแบบบนหน้าปกนิตยสารก็ไม่ปาน แต่นั่นก็คงไม่แปลกอะไร เพราะท่านทั้งสองหมั่นดูแลตัวเองอยู่เสมอ

"มาถึงก็อ้อนเลยนะ" คาเรนเย้าหยอกลูกสาวซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวของเขา พร้อมกับจูบหนักๆบนศีรษะทุยเล็กอย่างนึกเอ็นดู

"น่าน้อยใจจังเลยนะที่โดนเมินเนี่ย" อิงดาวพูดขึ้นลอยๆแกมประชดประชัน ทำเอาเฟรย่ากับคาเรนหัวเราะขบขัน เด็กสาวรีบขยับตัวลงไปนั่งข้างๆผู้เป็นแม่ สองแขนเรียวเล็กตวัดกอดรัดท่านไว้หลวมๆ พร้อมยื่นหน้าขึ้นไปหอมแก้มฟอดใหญ่

ฟอดดดดดดดดด~

"คิดถึงคุณแม่คนสวยของหนูที่สุดเลยค่ะ กอดใครก็ไม่อุ่นเท่ากอดคุณพ่อคุณแม่" อิงดาวอมยิ้มเอ็นดูกับความขี้ประจบของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน เฟรย่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เธอขี้อ้อนและรู้จักเอาอกเอาใจคนรอบข้างเสมอ

"ปากหวานเหมือนพ่อเลยนะเนี่ย"

"จริงเหรอคะ ปากคุณพ่อหวานจริงเหรอ ชิมให้หนูดูหน่อยได้ไหมคะ" เด็กสาวยิ้มกริ่ม จากนั้นจึงขยับตัวขึ้นไปบนหน้าตักของผู้เป็นพ่ออีกครั้ง คาเรนที่รู้ทันความเจ้าเล่ห์ของลูกสาวลอบยกยิ้มพึงพอใจ ต่างจากคนโดนลูกสาวกลั่นแกล้งที่ทำหน้าเง้างอดราวกับเด็ก

"กลับบ้านมาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ป่วนเลยนะ"

"คุณพ่อขาคุณแม่ว่าหนูเฟรป่วนค่ะ คุณพ่อทำโทษคุณแม่แทนหนูเลย" เธอซบหน้าลงตรงแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน ทำราวกับโดนผู้เป็นแม่รังแกอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งคาเรนก็ไม่รอช้าที่จะเล่นตามน้ำ ยื่นใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มของอิงดาว

"คุณแม่ยังไม่สะทกสะท้านเลยค่ะ"

"ต้องจูบแรงกว่านี้ใช่ไหม" ไม่ถามเปล่าแต่คาเรายังบดจูบแนบชิดจนอิงดาวเบ้หน้า เธอดันใบหน้าคมคายออกห่าง พร้อมมองค้อนคนรักกับลูกสาว แต่เฟรย่ากลับหัวเราะร่าอย่างชอบใจ

"พอกันทั้งพ่อทั้งลูก รีบขึ้นไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเลยเฟรย่า" อิงดาวดุเบาๆ

"รับทราบค่ะ" เด็กสาวทำท่าตะเบ๊ะล้อเลียน "แต่คืนนี้หนูขอไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะ แล้วก็อาจจะนอนค้างบ้านเพื่อนด้วย"

"เพื่อน?" คาเรนขมวดคิ้วยุ่ง "หนูมีเพื่อนที่นี่ด้วยเหรอ"

"ใช่ค่ะ เราเพิ่งรู้จักกัน แต่เขาเป็นคนดีแน่นอน เอาไว้วันหลังหนูจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้คุณพ่อกับคุณแม่รู้จักนะคะ" เฟรย่าคลี่ยิ้ม

"นี่คิดถึงพ่อกับแม่จริงรึเปล่าเนี่ย กลับบ้านมาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็จะออกไปเที่ยวอีกแล้ว" อิงดาวถาม

"ขอเตกีล่าค่ะ" เฟรย่าย้ำชัดอีกครั้ง แล้วหันหลังให้เพราะไม่ชอบพูดซ้ำหลายๆรอบ เธอกัดปากเบาๆขณะที่จ้องมองไหล่กว้างของใครบางคน เขาดูโดดเด่นแม้ไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว

"ไม่ต้องทอนค่ะ" เธอหมุนตัวกลับไปยื่นค่าเครื่องดื่มให้บาร์เทนเดอร์หนุ่ม ก่อนจะรับแก้วเตกีล่ามา กระดกลงมาอึกใหญ่ราวกับมันคือน้ำเปล่า ตามด้วยน้ำมะนาวล้างคอ ก่อนจะใช้นิ้วแตะเตกีล่าที่เหลือก้นแก้วขึ้นมาประพรมตามต้นคอและเนินอก

"แค่นี้ก็เรียบร้อย" มุมปากบางยกยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเดินตรงไปหาเป้าหมายที่กำลังนั่งพูดคุยกับเพื่อนของเขา

พรึ่บ!

"เฮ้ย!" ชานนท์อุทานเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งทิ้งตัวนั่งลงบนหน้าตักพอดิบพอดี กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ที่ฟุ้งกระจายออกมาจากตัวเธอทำเอาเขาย่นจมูก แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเธอชัดๆก็แทบกุมขยับ

"คูณหมอขาาาา~ อุ่นจางงงง"

"มาได้ไงวะเนี่ย!" ให้ตายเถอะ! เธอมันตัวป่วนชัดๆ ชานนท์ถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อคนตัวเล็กบนหน้าตักขยับใบหน้าขึ้นซุกไซ้ซอกคอราวกับหาความอบอุ่น เขาได้แต่นั่งไว้อาลัยให้กับความสงบสุขที่กำลังจะเลือนหายไปเพราะเธอ

"ใครวะไอ้นนท์" วาโย เพื่อนของชานนท์ถามขึ้นอย่างสงสัย

"เด็กแก่แดด" นายแพทย์หนุ่มตอบเพื่อนสั้นๆ เขาพยายามดันตัวเด็กสาวออกจากหน้าตัก แต่เธอกลับทำตัวอ่อนโอนเอนไปมา มิหนำซ้ำยังกอดรัดเขาไว้อีกต่างหาก