เมียหมอ นิยาย บท 2

"หมอว่าเอาเวลาที่มาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ไปตั้งใจอ่านหนังสือหรือตั้งใจเรียนดีกว่าไหม" ชานนท์ถือโอกาสสั่งสอนหลังจากนิ่งอึ้งไปหลายนาทีกับคำพูดสองแง่สองง่ามของเด็กสาว จริงอยู่ว่าเธอมีใบหน้าสะสวยตามแบบฉบับสาวลูกครึ่ง อีกทั้งผิวพรรณยังผุดผ่องน่าหลงใหล แต่เขามองว่าเด็กอย่างเธอควรจะให้ความสนใจกับเรื่องเรียนมากกว่าเรื่องตีสนิทผู้ชายแบบนี้

"ไม่อยากโม้เลยนะ แต่หนูเรียนจบไฮสคูลแล้วค่ะ แล้วหนูก็เรียนจบก่อนเด็กในวัยเดียวกันด้วย จะเรียกว่าฉลาดก็ดูจะโอ้อวดเกินไป เรียกว่าเรียนเร็วว่าเด็กรุ่นเดียวกันจะดีกว่า"

"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ" เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับเด็กสาวช่างพูด นายแพทย์หนุ่มจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไป ทว่าเดินออกมาได้แค่ไม่กี่ก้าว มือบางของใครบางคนก็ยื่นเข้ามาจับเสื้อกาวน์ไว้ เขาลอบถอนหายใจเบาๆเมื่อเอี้ยวหน้ากลับไปแล้วเห็นเด็กสาวเดินตามมา

เมื่อชานนท์ยังเดินต่อไม่สนใจ เฟรย่าจึงจับเสื้อกาวน์ของเขาไว้แน่นขณะที่เดินตามหลังเขาไปติดๆ ผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาใช้บริการโรงพยาบาลแห่งนี้ต่างจ้องมองการกระทำของเธออย่างมึนงง แต่ใช่ว่าเฟรย่าจะสนใจสายตาเหล่านั้น

"หนูชื่อเฟรย่านะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ชานนท์หยุดชะงักฝีเท้ากะทันหันจนเฟรย่าที่เดินตามหลังมาเกือบจะชนกับแผ่นหลังแกร่งของเขา

"เฟรย่า..." เขาทวนชื่อเธออีกครั้ง จู่ๆก็นึกถึงเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี นายแพทย์หนุ่มหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า ดวงตาคู่สวยมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์

"หมอว่าชื่อเพราะดีนะ แล้วพ่อกับแม่ชื่ออะไร"

"อะไรกัน รู้จักกันยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็อยากทำความรู้จักกับว่าที่พ่อตาแม่ยายแล้วเหรอคะ" เด็กสาวเล่นหูเล่นตาอย่างทะเล้น ทำเอาชานนท์ลอบถอนหายใจพลางกลอกตาไปมา มันควรเป็นเขามากกว่าที่คิดแบบนั้น เจอกันแค่ไม่กี่นาทีเธอก็ยื่นข้อเสนอให้เขาเป็นพ่อของลูกเธอแล้ว ให้ตายเถอะ! เธอเป็นเด็กประเภทไหนกันเนี่ย

"คิกคิก หนูล้อเล่นค่ะ" เฟรย่าหัวเราะขบขันกับท่าทางเอือมระอาของนายแพทย์หนุ่ม ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกในนิยายอย่างไม่ลดละ เธอคิดว่ามันคงน่าเสียดายหากมีความสนใจในตัวเขาแต่ไม่รีบทำความรู้จัก

"หมอขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ เสียเวลามากแล้ว" ไม่รอให้เด็กสาวได้พูดอะไรต่อ ชานนท์ก็จ้ำอ้าวออกไปในทันที ทำเอาเฟรย่ายู่ปาก แต่ใช่ว่าคนอย่างเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ

"ไอ้นนท์" เฟรย่าชะลอฝีเท้าเมื่อมีนายแพทย์หนุ่มคนหนึ่งที่เดินสวนกันมาหยุดทักทายชานนท์ มุมปากบางยกยิ้มเล็กน้อยเพราะถูกใจในความหล่อเหลาของเขาคนนั้น