เมียหมอ นิยาย บท 1

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าบูทหนังกระทบกับพื้นกระเบื้องเมื่อยามเจ้าของสะบัดเท้าก้าวเดินไปตามโถงใหญ่ภายในสนามบิน เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นชายหนุ่มหรือหญิงสาวให้หันมองไปที่เจ้าของเสียงรองเท้านั้นเป็นตาเดียว ด้วยใบหน้าที่สะสวยตามแบบฉบับสาวลูกครึ่ง และทรวดทรงที่สมบูรณ์แบบกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ส่งผลให้เด็กสาวตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนที่เผลอจ้องมองเธอ

"อากาศเมืองไทยร้อนเป็นบ้าเลย ปวดหัวชะมัด" เฟรย่าคือชื่อของเธอ นี่คือการกลับมาเหยียบประเทศบ้านเกิดเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีของเธอ นับตั้งแต่ที่ย้ายไปเรียนไฮสคูลที่ต่างประเทศ เฟรย่าคิดในใจว่าอากาศประเทศไทยมันไม่เป็นมิตรกับผิวขาวผ่องของเธอเอาซะเลย

เด็กสาวทำหน้าเซ็งเมื่อเดินออกมาสัมผัสกับไอแดดยามบ่ายที่ร้อนระอุ เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเดินไปยังรถลีมูซีนคันหรูที่จอดรออยู่ไกลพอสมควร ซึ่งเป็นรถของลูกน้องพ่อเธอ ที่เธอโทรเรียกให้มารับ

"พาเฟรไปโรงพยาบาลที่ใกล้กับสนามบินหน่อยสิ เฟรปวดหัว" ทันทีที่ก้าวขึ้นมาสัมผัสกับความเย็นสบายภายในรถลีมูซีนสุดหรู เด็กสาวก็ออกคำสั่งเสียงอ้อนกับลูกน้องของพ่อ

"ครับ" เธอยิ้มหวานเป็นการขอบคุณเมื่อลูกน้องหนึ่งในสี่ก้มศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะปรับเบาะที่นั่งลงเล็กน้อยเพื่อเอนหลัง ขณะที่สายตาทอดมองตึกรามบ้านช่องตามท้องถนนในยามที่รถเคลื่อนผ่าน ทุกอย่างดูแปลกตาสำหรับเธอ แต่คงไม่ยากเกินกว่าจะปรับตัว เด็กสาวคิดอย่างนั้น

"นี่มันโรงพยาบาลหรือดงมดเนี่ย คนเยอะเป็นบ้าเลย เฮ้อ~ ถ้ามีหมอส่วนตัวก็คงดีนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งรอคิวเหมือนคนอื่น" ดวงตากลมโตฉายแววไร้เดียงสากวาดมองรอบๆหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งอย่างนึกเบื่อหน่าย เมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากเดินเข้านอกออกในเป็นว่าเล่น ความน่ารักของเธอที่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวเป็นเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามที่ได้จ้องมองเป็นอย่างดี แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ความไร้เดียงสานั้นมันมีิอะไรซ่อนอยู่มากมาย

"โรงพยาบาลซะใหญ่โต ไม่มีตู้กดบัตรอัตโนมัติสักตู้เลยเหรอ แย่จัง คงต้องให้คุณพ่อมาบริจาคเงินซื้อตู้กดบัตรให้นะเนี่ย" เฟรย่าพึมพำคนเดียว ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่งเพื่อหาตู้กดบัตรคิว แม้อากาศยามบ่ายของประเทศไทยจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนชอบอากาศหนาวอย่างเธอนัก แต่เด็กสาวก็คลี่ยิ้มหวานให้ใครหลายๆคนที่มองมาที่เธออย่างให้ความสนใจ

ปึก!

"โอ๊ย!" เพราะมัวแต่บริหารเสน่ห์จึงไม่ทันระวังว่ามีผู้คนมากมายกำลังเดินสวนกันไปมา เฟรย่าอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อเผลอเดินชนกับท่อนแขนแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจัง ร่างกายทำงานเร็วกว่าสมองประมวลผลด้วยการยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดรัดเจ้าของท่อนแขนนั้นไว้ เหมือนว่าเขาคนนั้นก็คงไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันจึงกอดประคองเธอไว้

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

"..." เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้ามองเจ้าของเสียงทุ้มมีเสน่ห์ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะหยุดนิ่งเอาเสียดื้อๆเมื่อได้สบสายตากับดวงตาน่าหลงใหลคู่นั้น ใบหน้าหล่อเหลาแบบนั้น...เหมือนเคยเห็นในนวนิยายเลยแฮะ