เมียหมอ นิยาย บท 5

"จะโดนเด็กลักหลับไหมเนี่ย" ชานนท์พึมพำสีหน้าเครียดขณะที่จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาจนแทบมองไม่เห็นลำคอและหัวไหล่ เขาลอบถอนหายใจเบาๆอย่างคิดไม่ตก เมื่อแน่ใจว่าเธอหลับไปแล้วจึงเดินเลี่ยงออกไปสวมใส่กางเกงนอน โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนจ้องมองอยู่

พรึ่บ!

"อื้อ~" เฟรย่าแสร้งยืดแขนบิดขี้เกียจเมื่อจู่ๆชานนท์ก็สะบัดหน้ากลับมาจ้องมอง ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยกลัวว่าจะโดนจับได้

"เด็กอะไรไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย" มันคงเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขาที่พาเด็กเจ้าเล่ห์อย่างเธอกลับมาที่ห้องพักส่วนตัว แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อมันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้

นายแพทย์หนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปชะโงกมองเด็กเจ้าเล่ห์ที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม เธอดูไม่น่าจะมีพิษมีภัยกับใครในตอนนอนหลับ แตกต่างจากตอนลืมตาที่พร้อมจะป่วนเขาทุกเมื่อ มันคงเป็นเวรกรรมของเขาสินะที่ได้มาพบกับเธอ

ชานนท์สะบัดหน้าแรงๆสองสามครั้งเพื่อไล่ความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกจากสมอง ก่อนจะคลานขึ้นไปล้มตัวนอนข้างๆหลังจากเอื้อมมือไปปิดไฟข้างหัวเตียงแล้ว เขาเว้นระยะห่างจากเฟรย่าพอสมควร เพื่อไม่ให้ร่างกายของเขาและเธอแนบชิดกัน แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้ต้องการแบบนั้น

"คูณหมอขาาา กอดหน่อยน้าาา~" กลับกลายเป็นเธอที่ขยับตัวเข้ามาสวมกอดเขาเสียเอง แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมทุกสัมผัสของร่างกายเธอมันถึงเปลือยเปล่าแบบนี้เนี่ย!

"แก้ผ้าทำไมเนี่ย!" ชานนท์ถามเสียงตื่น เขารีบปัดท่อนแขนเรียวเล็กออกจากลำตัว แต่เด็กสาวกลับตวัดท่อนขาเปลือยเปล่าขึ้นมาทับหน้าขาไว้ พะ..พับผ่าเถอะ! หน้าอกหน้าใจของเธอมันกำลังถูไถไปมากับต้นแขนของเขา

"อื้อ~ คันนมจาง แด๊ดดี้ขาเกาให้หนูหน่อยสิ~"

"นี่แกล้งเมาใช่ไหม!" ให้ตายเถอะ! เธอมันร้ายกาจชะมัด! ชานนท์ดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปัดท่อนขาของเฟรย่าออก

"ทำไมต้องเสียงดังด้วยอะ" เด็กสาวหยัดกายลุกขึ้น เพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์หนุ่มท่ามกลางความมืดสลัว

"หมอบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใช้วิธีแบบนี้ยั่วหมอ เพราะมันไม่ได้ผล แล้วหมอก็ไม่ชอบ"

"หนูหนาวววว~" นอกจากเฟรย่าจะไม่สนใจคำพูดของชานนท์แล้ว เธอยังขยับตัวเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่น ส่งผลให้ร่างกายของเขาและเธอแนบชิดกัน

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าร่างกายมันตื่นตัวเพราะสัมผัสเปลือยเปล่าของเธอ เขาพยายามควบคุมสติและอารมณ์ จากนั้นจึงสะบัดตัวเด็กสาวออกห่าง