เมียขัดดอก นิยาย บท 10

แกร็ก! ขณะที่เซอร์เวย์เปิดประตูห้องน้ำ ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดเข้ามาเช่นกัน ชายหนุ่มไม่ได้มองเข้าไปในห้องน้ำแต่มองกลับมาด้านหลังของตัวเอง

"คุณหมอ? คุณหมอกลับมาแล้วเหรอคะ" ใบหน้างามเปลี่ยนสีขึ้นมาทันตาเห็น รอมาทั้งวัน แต่พอแอบออกไปข้างนอก เขากลับขึ้นมาตอนที่เธอออกไปเนี่ยนะ

"ผมบอกแล้วว่าไม่ใช่ลมปากของคน นี่ขนาดให้เซ็นต์เป็นลายลักษณ์อักษรยังทำตามไม่ได้เลย"

"ฉันขอโทษค่ะ ก็ฉันไม่มีเบอร์โทรของคุณ.."

"คำขอโทษของคนที่ไม่รับผิดชอบคำพูดของตัวเองผมไม่รับ"

คำอธิบายที่เธอกำลังจะอธิบายให้เขาฟังถูกกลืนกลับลงไปที่เดิม ถึงแม้พูดไปเขาคงไม่รับฟัง

"คุณหมอจะไปไหนคะ" หญิงสาวตกใจเมื่อเห็นเขาเดินฉุนเฉียวมาที่ประตู

แต่ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ มือหนากระชากประตูออกแล้วก็เดินหายไปกับความมืด

"ก็ฉันหิวนี่ คุณรู้ไหมว่าฉันยังไม่ได้กินอะไรทั้งวันเลย" เธอได้แต่พูดกับตัวเองพร้อมกับยกขนมปังในมือขึ้นมามองดู อุตส่าห์คิดว่าตัวเองรีบที่สุดแล้ว

สายๆ ของวันต่อมา..

เขาออกไปตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับขึ้นมาเลย แถมขนมปังที่ซื้อมาเมื่อคืนก็หมดไปแล้ว ไม่ใช่แค่ขนมปังหมดสิ..น้ำดื่มก็หมดเหมือนกัน ไม่น่าไปทำปากดีกับคนของเขาเลย เธอจะต้องหิวตายอยู่ในห้องนี้หรือเปล่า

ห้องตรวจ..

"คุณหมอคะ ญาติของคุณป้าที่รอผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะ.."

"มีอะไร" ได้ยินพยาบาลถามแบบนั้นเขารีบถามกลับไปทันที

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่ว่าดิฉันแปลกใจทำไมญาติถึงมาถามหาคนไข้อีกล่ะคะ ในเมื่อคนไข้ย้ายออกไปแล้ว" ใช่แล้วเมื่อคืนนี้หลังจากที่ซื้อขนมปัง เธอแอบมาดูห้องที่แม่เคยอยู่