เมียขัดดอก นิยาย บท 26

"จะไปไหน" มือหนาคว้าหญิงสาวที่ลุกจากที่นั่งให้เธอหยุดก่อน

"จะกลับเข้าห้องค่ะ" ทำไมเขาต้องคิดนานขนาดนั้นด้วยล่ะ เป็นใครก็น้อยใจนะ

ชายหนุ่มปล่อยมือเธอแล้วก็นั่งลงพร้อมกับจับปากกาขึ้นมา

ไอยวริญหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นเขากำลังวางปลายปากกาลงไป

"การจดทะเบียนสมรส ฝ่ายหญิงจะใช้นามสกุลกับฝ่ายชายก็ได้หรือไม่ใช้ก็ได้ ถ้าคุณพร้อมที่จะใช้นามสกุลกับสามีก็เซ็นต์ลงตรงนี้เลยครับ" สมัยนี้เสมอภาคกันแล้ว ไม่ใช่ว่าผู้หญิงจะเลือกได้แค่การใช้นามสกุล ถ้าเธอคนนั้นยังอยากจะใช้นางสาวอยู่ก็ยังคงใช้ได้

แต่เธอพร้อมที่จะใช้นามสกุลเขาอย่างเต็มใจไอยวริญก็เลยไม่รอช้าที่จะเซ็นต์ชื่อตัวเองตามลงไป

แพทย์หญิงอมรรัตน์เซ็นต์เป็นพยานให้ พร้อมกับเจ้าหน้าที่..ทะเบียนสมรสนี้ก็ถือว่าเสร็จสมบูรณ์ถูกต้องตามกฎมาย

"ลูกจะกลับโรงพยาบาลเลยเหรอ"

"ผมติดคนไข้อยู่ครับ" ขณะที่ตอบแม่..สายตาของเขาก็มองไปที่เธอ อยากจะพูดอยากจะคุยด้วยแต่งานก็สำคัญไม่ต่างกันเพราะนั่นก็คือชีวิตของคน

หญิงสาวรีบเดินตามหลังออกไป เธอไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย และเข้าใจงานที่เขาทำ

"อุ้ยคุณหมอ" ไอยวริญหันมองไปด้านหลัง เพราะเพิ่งจะเดินพ้นประตูออกมาเอง เขาก็หอมแก้มเธอแล้ว

"ตอนเย็นผมอาจจะกลับค่ำหน่อยนะ"

"คุณหมอมีงานต่อเหรอคะ..ก็ได้ค่ะ" เพิ่งคิดได้ว่าเธอไม่น่าจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาเลย ดีเท่าไรแล้วที่เขาบอกไว้ก่อน

หญิงสาวยืนมองตามท้ายรถที่เขาขับออกไป แต่ก่อนเธอทำได้แค่เฝ้ารอเขาอยู่ในห้อง ถึงแม้เขาจะทำงานอยู่ที่ตึกเดียวกัน แต่การเฝ้ารอนั้นมันทรมานมาก แต่ต่อจากนี้ไป ค่าในตัวเธอคงจะเพิ่มขึ้น เพราะเธอเป็นคนที่ถือครองทะเบียนสมรสคู่กันกับเขา

โรงพยาบาล..ในเย็นวันเดียวกันนั้น

"เราจะออกไปพร้อมกันเลยไหมคะ"

ชายหนุ่มที่กำลังเช็คเอกสารคนไข้สำหรับวันนี้ ได้เงยหน้าขึ้นมอง

"คุณหมอก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบนไงคะ ของฤดีก็อยู่ชั้นบนนี่เองค่ะ จะได้ไม่เสียเวลามาก"

"ผมว่าคุณคงเกินเยียวยาแล้วล่ะ" ว่าจะไม่พูดด้วยแล้ว แต่กลัวเธอไม่รู้ตัว

"อีกหน่อยเราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว"

เซอร์เวย์อยากจะขำ ประโยคแบบนี้ผู้ชายต้องพูดมากกว่าไหม แม่เขามองทะลุปรุโปร่งมาก ท่านคงคิดไว้แล้วว่าถ้าเขามีทะเบียนสมรสผู้หญิงคนนี้กับพ่อคงจะทำอะไรไม่ได้อีก สมแล้วที่เป็นแม่ของเขา

"งานไม่เห็นมีอะไรสำคัญเลย"

"ชีวิตคนจะไม่สำคัญได้ยังไง"

"ฤดีขอโทษค่ะ ถ้างั้นฤดีจะนั่งรอคุณหมอตรงนี้แล้วกันนะคะ"

"ไม่ต้องรอหรอก..เพราะผมไม่ไป"

"นี่! คุณหมอคิดดีแล้วเหรอคะถึงได้พูดออกมา"

"หน้าผมเหมือนคนพูดไม่คิดเหรอครับ"

"คุณหมออย่าคิดนะคะว่าฤดีจะไม่กล้าทำ"

เซอร์เวย์ไม่ได้พูดต่อและเขาไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับผู้หญิงป่วยทางความคิดแบบนี้ พอเช็คงานเสร็จเขาก็เปลี่ยนชุดกลับคืนเป็นชุดสูทเหมือนเดิม

"เราจะไปกันแล้วใช่ไหมคะคุณหมอ"

เซอร์เวย์ไม่ได้ตอบอีกนั่นแหละ ชายหนุ่มถือเอากุญแจรถและโทรศัพท์ แล้วเดินออกมาแบบไม่สนใจ

"คุณพ่อ?" แต่พอออกมาก็เห็นผู้เป็นพ่อกำลังเดินมา

"คุณพ่อไม่น่าต้องลำบากมาเองเลยค่ะ เรากำลังจะออกไปดินเนอร์กัน..ใช่ไหมคะคุณหมอ" รุ่งฤดีพูดพร้อมกับโอบแขนของเซอร์เวย์ไว้ แต่จังหวะนั้นเขาก็ได้ชักมือออก

"มาก็ดีแล้วครับ พ่อจะได้ไปดินเนอร์กับเธอสองคน"

"แกเอาอะไรมาพูด พ่อได้ฤกษ์แต่งงานให้แล้วก็เลยเข้ามาหาแกที่โรงพยาบาล"

เซอร์เวย์ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาคิดว่าแม่คงจะจัดการเอง

"เราไปทานข้าวเย็นด้วยกันแล้วก็พูดเรื่องจัดงานดีกว่า"