เมียขัดดอก นิยาย บท 51

"อะไรวะ..เราจะรีบกลับทำไม" พอขับรถมาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองบ้าไปแล้ว

ถ้าจะกลับไปหาเพื่อนอีกก็ขี้เกียจขับรถ ไหนๆ ก็มาเกินครึ่งทางแล้วกลับไปนอนเลยดีกว่า

ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนเพียงไม่นานก็มาถึงบ้าน เพราะเวลานี้ไม่ค่อยมีรถสัญจรไปมาแล้ว

แกร็ก! แกร็ก!!

"ล็อกห้องทำไม" มาถึงก็เปิดประตูเข้าไปในห้องไม่ได้ เพราะคนด้านในล็อกประตูไว้ "เธอ..เธอ.." เสียงชายหนุ่มเรียกเบาๆ เพราะจะเรียกแรงไม่ได้ พ่อกับแม่ได้ตื่นกันพอดี

ก๊อก..ก๊อก.. จะเคาะแรงก็ไม่ได้อีก ก็เลยต้องได้เคาะเบาๆ พอให้ข้างในรู้สึกตัว

กุญแจสำรอง.. เพิ่งนึกได้ว่าแม่บ้านมีกุญแจสำรอง รันเวย์รีบลงมาห้องแม่บ้าน

ได้กุญแจสำรองจากแม่บ้านแล้ว เขาก็กลับขึ้นมาบนห้อง

แกร็ก~

"คิดว่าจะล็อกฉันอยู่เหรอ" คนร่างสูงค่อยๆ ก้าวเดินไปที่เตียง "อะไร?"

ในห้องยังพอมีแสงสว่างอยู่บ้าง พอเข้ามาใกล้ก็เห็นว่าบนเตียงไม่ได้มีแค่เธอนอนอยู่คนเดียว

"แม่?" อะไรของแม่เนี่ย แล้วจะมานอนทำไมห้องนี้ รันเวย์รู้สึกเซ็งขึ้นมาระดับหนึ่ง และคิดอยู่ว่าจะกลับไปหาเพื่อนดีไหม

แม่นะแม่คนยิ่งกำลังหิว ..นี่แหละคือสิ่งที่เขารีบกลับมาบ้าน เพราะจะหาที่ลง

รัญณาเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อยขณะที่ประตูห้องปิดลง เธอได้ยินตั้งแต่ตอนที่เขาเรียกอยู่หน้าประตูแล้ว และคิดว่าเขาคงจะกลับไปเที่ยวต่อแน่เลย

เช้าวันต่อมา..

"เมื่อคืนนี้เจ้ารันไม่กลับบ้านเลยใช่ไหม" แพทย์หญิงอมรรัตน์เปิดประตูออกมาจากห้องลูกสะใภ้ เห็นแม่บ้านกำลังทำความสะอาดอยู่ด้านหน้าก็เลยถาม

"คุณรันกลับมาอยู่นะคะ ไปขอกุญแจห้องสำรอง สงสัยเห็นคุณผู้หญิงนอนอยู่กับคุณรัญ"

"มันก็เลยได้ทีกลับออกไปเที่ยวอีกใช่ไหม"

"ไม่นี่คะตอนนี้คุณรันนอนอยู่โซฟาข้างล่างค่ะ"

"อะไรนะ?" มันยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่แปลกใจมาก ไปเที่ยวถ้าไม่ข้ามวันข้ามคืนคงไม่โผล่หัวกลับบ้าน แต่นี่กลับมาเห็นว่าห้องตัวเองไม่ว่างลงไปนอนข้างล่างก็เป็นเหรอ ..ดูลูกชายจะเปลี่ยนไปนะ

ส่วนคนที่อยู่ในห้องเวลานี้แอบมีรอยยิ้มขึ้นมา เพราะคิดว่าเมื่อคืนนี้เขาออกจากบ้านไปอีก

"เห็นไหมคุณทำบ้านวุ่นไปหมดแล้ว"

"ฉันทำบ้านวุ่นยังไงคะ" พอลงมาก็เห็นสามียืนมองลูกชายที่นอนอยู่บนโซฟา

"เจ้ารันเคยมานอนโซฟาที่ไหน คงไม่อยากเข้าห้องล่ะสิ"

"คุณพี่คิดผิดแล้วล่ะค่ะ"

"คิดผิดยังไง" พลตรีนายแพทย์วันเวย์เห็นภรรยาเยาะยิ้มเริ่มไม่พอใจ แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะถ้าพูดอยู่ตรงนี้กลัวลูกชายจะได้ยิน "คุณจะไปไหน"

"วันนี้นัดกับหนูอายไว้ค่ะ"

"กลับมาคุยกับผมให้รู้เรื่องก่อน"

"คุณพี่อยากจะคุยเรื่องอะไรก่อนดีล่ะคะ เรื่องนัดวันหรือว่า.."

"นัดวันทำไม"

"เห็นคุณพี่อยากจะให้ฉันเซ็นต์ใบหย่านักไม่ใช่เหรอ"

"คุณอยากจะหาเรื่องผมใช่ไหม" เคยขู่แต่ภรรยา พอเจอขู่กลับบ้างถึงกับพูดต่อไม่เป็น

"คงเป็นแบบนี้สินะ เจ้ารันถึงไม่อยากแต่งงานด้วย"

"คุณพ่อไม่ได้ออกไปไหนหรือครับ" เสียงนี้ดังขึ้นก่อนที่พ่อจะพูดอะไรมากไปกว่านั้น

"ตื่นแล้วเหรอลูก วันนี้ไปสนามไดร์ฟกอล์ฟกับพ่อไหม" ท่าทางของผู้เป็นพ่อเปลี่ยนไปเมื่อเห็นว่ามีลูกชายอยู่ด้วย

"ทำไมไม่ให้แม่บ้านเก็บ" ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่พ่อพูดเลย เพราะมองเขาไปเห็นว่าเธอกำลังเก็บเศษที่แตกอยู่

"ฉันเก็บเองค่ะคุณ" ได้ยินนายน้อยของบ้านพูดแม่บ้านถึงกล้าเข้ามาเก็บช่วย

"ลูกยังไม่ตอบพ่อเลยนะ"

"ผมยังง่วงนอนอยู่เลยครับ" ที่เขารีบลงมาเพราะได้ยินเสียงของตกแตก และคิดว่าแม่คงออกจากบ้านไปแล้ว ได้ยินว่าจะไปหาพี่สะใภ้คนโต ก็เลยต้องได้ลงมาดู

"ถ้างั้นลูกนอนให้เต็มอิ่มเลย เดี๋ยวพ่อจะให้คนรถกลับมารับอีกที"

"ดูเหมือนพ่ออยากจะให้ผมไปจังเลยนะครับ" ทุกครั้งไม่เคยเห็นพ่อชวนไปชมรมสักที

"ก็เราเป็นลูกผู้ชาย ต้องเล่นกีฬาแบบผู้ชายเขาเล่นกันบ้าง ขึ้นไปนอนเถอะลูก ตื่นขึ้นมาแต่งตัวหล่อๆ นะ เดี๋ยวพ่อจะให้ตาเสริมมารับ"

รันเวย์ไม่อยากจะขัดใจพ่อ เดี๋ยวก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีก ยิ่งเวลาอารมณ์เสียทีไรชอบไปลงแต่กับแม่

ผู้เป็นพ่อมองตามหลังลูกชายขึ้นไปและแอบมีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ส่วนลูกสะใภ้ที่เพิ่งจะเก็บของแตกในครัวเสร็จมองมาเจอสายตาพ่อสามีพอดี ดูเหมือนท่านมีนัยยะอะไรบางอย่าง

หญิงสาวช่วยในครัวเสร็จ ก็ทานข้าวพร้อมกับแม่บ้านเลย ทีแรกแม่บ้านจะจัดออกมาให้ข้างนอก แต่เธอบอกว่าต้องรีบทานยาแม่บ้านก็เลยจัดเตรียมในครัวให้อีกชุดหนึ่ง

ขึ้นมาถึงข้างบนก็เห็นว่าเขายังนอนอยู่ ..พ่อเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ฟังดูแล้วเหมือนไม่ได้ชวนลูกชายไปไดร์ฟกอล์ฟเลย เพราะสีหน้าและแววตาท่านดูแปลกๆ

"??" รันเวย์ที่นอนหลับยังไม่สนิท รู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อมีร่างของอีกฝ่ายซุกเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แถมยังขยับมาจนแนบลำตัว..