เมียนักเลง นิยาย บท 22

"แค่หมีตัวโตๆหนูไม่อยากได้หรอก ที่บ้านหนูก็มีเยอะแล้ว" นาร์เนียสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม กอดอกเชิดหน้าเมินสิ่งของที่เหมราชเสนอหลอกล่อ แต่ถึงแม้จะแสดงออกอย่างนั้นก็ไม่สามารถห้ามสมองให้หยุดจินตนาการถึงตุ๊กตาหมีตัวโตที่เขาเสนอให้ได้

"หนูจะกลับบ้านแล้ว ห้ามขับรถตามหนูมาอีกนะ" เธอเหลือบมองด้วยหางตาเมื่อเห็นเหมราชเงียบไป ตั้งท่าจะเดินออกไปรอรถแท็กซี่ในจุดที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน ทว่าคนที่เงียบไปหลายนาทีก็ยื่นมือเข้ามากระชากแขนไว้อีกครั้ง แรงกระชากที่แรงพอสมควรส่งผลให้เธอเซถลาเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

"โอ๊ย!" ความตกใจทำให้เธอเผลออุทานเสียงดัง เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างที่กำลังเดินสวนกันไปมาให้มองมาที่เธอเป็นตาเดียว

"เหมปล่อยหนูนะ หนูจะกลับบ้าน"

เหมราชยกตัวเด็กสาวขึ้นมาวางบนถังน้ำมันอย่างถือวิสาสะโดยที่เธอไม่เต็มใจ พร้อมกับถอดหมวกกันน็อกออกมาวางบนหน้าตักของเธอ ในขณะที่นาร์เนียมองเขาหน้าบึ้ง

"จะให้ฉันพาเธอกลับคอนโดของฉัน หรือเธอจะพาฉันกลับไปที่บ้านของเธอก็เลือกเอา"

"เหมขี้โกงนิ หนูไม่อยากอยู่กับเหมแล้ว"

"เสียใจด้วย" เจ้าของแววตาเจ้าเล่ห์แสยะยิ้ม "เพราะสิ่งที่เธอต้องการมันไม่มีอยู่ในตัวเลือก"

"เหมเจ้าเล่ห์" เด็กสาวกอดอกมองอย่างเอาเรื่อง ลอบคิดในใจว่าจะไม่ยอมเขาอีกแล้ว

"กอดคอแน่นๆ ถ้าตกลงไปหัวฟาดถนนตายฉันไม่รับผิดชอบนะ"

"ไม่กอดหรอก!" อารมณ์โกรธเคืองปนน้อยใจทำให้นาร์เนียกล้าขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม

"ดื้อฉิบหาย" เหมราชพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาครอบศีรษะทุยเล็ก ดันหน้ากากบังลมลงมาปิดใบหน้าบูดบึ้งของเธอไว้ ก่อนจะขับกระชากออกไปด้วยความเร็ว

"อ๊ายยยยยยย!" แรงกระชากของรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์คันหรูทำให้นาร์เนียที่นั่งอยู่ข้างหน้าแทบหงายหลังตกรถ เธอรีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบรัดลำคอหนาไว้แน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว แต่คนที่จงใจกลั่นแกล้งเธอกลับหัวเราะในลำคอเบาๆราวกับชอบใจนักหนา

@ห้างสรรพสินค้า

"พาหนูมาที่นี่ทำไม หนูบอกแล้วไงว่าหนูจะกลับบ้าน" เด็กสาวทำหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจขณะที่โดนเหมราชลากแขนเข้ามาในห้างสรรพสินค้า เธออยากกลับไปนอนเล่นบนเตียงนุ่มๆมากกว่าที่จะมาเดินเล่นให้เมื่อยขาแบบนี้

"เลิกดื้อได้ไหมวะ แค่จะพามากินไอติมเฉยๆ"

"หนูไม่อยากกินไอติมกับเหมแล้ว เหมบอกว่าไอติมของหนูเป็นของปัญญาอ่อน"

"แต่เธอก็ชอบกินมัน"

"เหมว่าหนูอีกแล้ว" นาร์เนียมองเสี้ยวหน้าคมเข้มตาเขียว พร้อมกับสะบัดมือออกจากการเกาะกุม เหมราชที่เพิ่งรู้ตัวว่าพลั่งปากพูดไม่คิดออกไปถอนหายใจพรืดใหญ่ เขาจนปัญญาจะง้องอนเธอแล้ว

"หนูโกรธเหมแล้ว โกรธมากด้วย!" เธอขึ้นเสียงใส่ด้วยความน้อยใจ แล้วหันหลังวิ่งออกไป

พลั่ก!

"โอ๊ย!" เพราะมัวแต่น้อยใจเหมราชจึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินเล่นโทรศัพท์ผ่านมาทางด้านหลังพอดี ทำให้เธอวิ่งเข้าไปชนแผงอกแกร่งของเขาเข้าอย่างจัง

ชายหนุ่มผู้โชคร้ายเสียหลักล้มลงจนโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูกระเด็นหลุดมือ ในขณะที่เธอล้มคะมำลงมาบนร่างกายกำยำของเขา ริมฝีปากกระแทกกับปลายคางของเขาพอดิบพอดี