เมียนักเลง นิยาย บท 21

"เสือกไม่เข้าเรื่องนะพวกมึง เอาโทรศัพท์กูมา!" เหมราชปรายตามองเพื่อนรักทั้งสามคนอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัว แม้แต่เพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้นอย่างบดินทร์ สหรัฐ และต้นน้ำ

"เลิกปากเก่งกับพวกกูแล้วตามไปง้อเมียเถอะ เดี๋ยวน้องนาร์เนียควงผัวใหม่มาเย้ยถึงมหาลัยจะปากหมาไม่ออกนะมึง" บดินทร์พูดเตือนสติพลางทำหน้ารำคาญใส่ พร้อมกับโยนโทรศัพท์มือถือคืนให้ ซึ่งเหมราชก็รับไว้ได้ทัน

"เหอะ! คิดว่ากูจะแคร์เหรอวะ" เหมราชแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ทำทีเป็นไม่สนใจคำพูดเตือนสติของบดินทร์ ก่อนจะกระชากตัวลุกขึ้น เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง แล้วผลุนผลันเดินออกไป

"ไอ้พวกปากแข็งแบบนี้แหละกูเห็นน้ำตาเช็ดหัวเข่ามาหลายรายแล้ว" สหรัฐมองตามไปพลางส่ายหน้าเอือมระอา

"มึงไปเห็นมาจากไหนวะ" ต้นน้ำถาม

"ในละครไงไอ้ควาย ต่อให้พระเอกโหดเถื่อนแค่ไหนสุดท้ายแม่งก็น้ำตาตกเพราะนางเอกทั้งนั้นแหละ แถมเหี้ยแค่ไหนก็เป็นคนดีได้เพื่อนางเอก"

"มึงเอาคนอย่างไอ้เหมไปเปรียบเทียบกับพระเอกละครเนี่ยนะ?"

"ไม่เปรียบเทียบมันกับเหี้ยก็บุญเท่าไรแล้ว" สหรัฐเหลือบมองต้นน้ำอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะหยิบลูกชิ้นทอดมากินต่อ

@หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

"ไหนพี่บดินทร์บอกว่าจะมารับไปกินติมไง รอนานแล้วนะ" เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาชะโงกหน้ามองหาใครบางคนพลางบ่นพึมพำ เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อยืนรอจนเมื่อยขา ในขณะที่เด็กนักเรียนคนอื่นๆเริ่มทยอยกลับบ้านแล้ว แต่เธอใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงยืนรอบดินทร์อยู่ที่หน้าโรงเรียน

"หือ?" นาร์เนียทำหน้าสงสัยเมื่อหันไปเห็นรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์คันหรูที่คล้ายกับรถของเหมราชจอดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ ซึ่งห่างจากจุดที่เธอยืนอยู่พอสมควร

ดวงตากลมโตกวาดตามองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของรถคันนั้น พลันหัวใจดวงน้อยที่เคยสงบนิ่งก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเสยผมออกมาจากร้านสะดวกซื้อ วินาทีที่เขาหันหน้ามาสบตาเหมือนหัวใจที่กำลังเต้นแรงจะหยุดทำงานเอาเสียดื้อๆ

นาร์เนียเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังยืนมองเธอไม่วางตาคือเหมราช เขายังอยู่ในชุดนักศึกษา นั่นทำให้เธอเดาได้ไม่ยากว่าเขาคงกำลังจะกลับห้องพัก ไม่ได้ตั้งใจมาหาเธอ ถนนเส้นนี้มันเป็นทางผ่านของเขาอยู่แล้ว

"ไม่ง้อก็ไม่ง้อสิ หนูก็ไม่ง้อเหมือนกัน" แม้จะหันหลังให้เขาแล้วแต่ยังรู้สึกเหมือนโดนสายตาของเขาจ้องมองอยู่ตลอดเวลา นาร์เนียเลือกที่จะเดินไปตามถนนเส้นยาวที่มีผู้คนเดินสวนกันไปมา เธออยากหันกลับไปดูให้แน่ใจว่าเหมราชขับรถออกไปจากตรงนั้นรึยัง แต่เลือกที่จะไม่ทำแบบนั้น

บรึ๊นนนนนนนน!!

เสียงรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์ขับตามหลังมาด้วยความเร็วทำให้นาร์เนียต้องเอี้ยวหน้ากลับไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหมราชขับรถตามเธอมา แม้จะไม่ได้ขับเข้ามาจอดข้างๆก็ตาม ใบหน้าของเขาถูกบดบังด้วยหมวกกันน็อกหนาทึบ ทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเขากำลังใช้สายตาแบบไหนมองเธอ

เมื่อเขาแสร้งเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเธอจึงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเขาบ้าง เด็กสาวเดินก้มหน้าต่อไปเรื่อยๆ พยายามไม่สนใจเสียงรถของเหมราชที่ขับตามมา

"จะตามมาทำไมก็ไม่รู้" นาร์เนียเอี้ยวหน้ากลับไปมองคนที่ขับรถตามมาด้วยความน้อยอกน้อยใจ จากนั้นจึงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงรถของเหมราชดังตามหลังมา เขาทำเหมือนกำลังจะขับผ่านไป แต่ก็ชะลอความเร็วทุกครั้งที่ขับตามมาเกือบถึงตัวเธอ

"เมื่อไหร่จะเลิกตามหนูสักที!" เมื่อหมดความอดทนต่อการกระทำของเหมราช นาร์เนียจึงตัดสินใจหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าในตอนที่เหมราชขับรถตามมาใกล้ๆ

คนโดนถามหยุดรถข้างทางเท้า พร้อมกับดันหน้ากากบังลมขึ้นเพื่อพูดคุยกับเจ้าของใบหน้าบูดบึ้งที่ยืนวางมาดเอาเรื่องอยู่ตรงหน้า

"นี่มันถนนสาธารณะ ฉันขับผ่านถนนเส้นนี้ทุกวัน ไม่ได้ขับรถตามตูดเธอ"

"งั้นก็ขับรถไปก่อนหนูสิ จะมาขับตามหลังหนูทำไม" นาร์เนียทำหน้าบูดบึ้งเข้าไปใหญ่เมื่อได้ฟังคำตอบของเหมราช