เมียนักเลง นิยาย บท 20

"ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยเหรอวะ" เหมราชประชดประชันอย่างเหลืออดเมื่อนาร์เนียปีนลงจากรถไปโดยไม่พูดไม่จาสักคำ ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณทั้งที่เขาสละเวลาขับรถมาส่งถึงบ้าน

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวกล่าวขอบคุณโดยไม่หมุนตัวกลับไปสบตา พร้อมกับเดินตรงไปเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน ในขณะที่เหมราชยังนั่งอยู่บนรถ

"เป็นอะไรอีกวะ" เจ้าของสีหน้ายุ่งเหยิงร้องถามเสียงหงุดหงิด เขาถอดหมวกกันน็อกออก แล้วเดินเข้าไปกระชากแขนของเด็กสาวเต็มแรงเมื่อเห็นเธอกำลังจะเดินผ่านรั้วบ้านเข้าไป แรงกระชากของเขาส่งผลให้เธอเสียหลักเดินถอยหลังกลับมายืนที่เดิมอีกครั้ง

"อย่ามาทำตัวงี่เง่าแบบนี้ได้ไหมวะ เป็นอะไรก็บอกกันตรงๆ ฉันไม่ชอบเดาความคิดใคร"

"หนูงี่เง่าหรือเหมไม่เคยสนใจความรู้สึกของหนูกันแน่" นาร์เนียถามกลับ

"แล้วจะต้องให้ฉันแคร์ความรู้สึกของเธอมากแค่ไหนวะเธอถึงจะพอใจ งี่เง่าว่ะ ทำไมชอบทำตัวน่ารำคาญให้ฉันหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลยวะ"

"..." เด็กสาวมองคนตรงหน้าอย่างนึกน้อยใจ แต่ละถ้อยคำที่เขาพ่นออกมาไม่มีคำไหนเลยที่แสดงให้เห็นว่าแคร์ความรู้สึกของเธอ

"ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาสนใจหนูสิ ไม่มีเด็กน่ารำคาญอย่างหนูคอยวุ่นวายเหมจะได้ไม่ต้องหงุดหงิดให้เสียอารมณ์"

"ทำไมต้องประชดด้วยวะ พูดดีๆไม่เป็นรึไง"

"เหมอยากให้หนูพูดดีๆกับเหม แต่ทำไมเหมไม่เคยพูดดีๆกับหนูบ้างเลย" นาร์เนียถามกลับ "เหมแคร์แต่ความรู้สึกของตัวเอง สนใจแต่ตัวเอง ไม่เคยแคร์เลยว่าหนูจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของเหม"

"..." กลับกลายเป็นเหมราชที่เงียบไป เพราะสิ่งที่นาร์เนียพูดมามันคือความจริง เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใคร และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องแคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากมายขนาดนั้น

"หนูไม่อยากให้ฮีโร่นิสัยไม่ดีเหมือนเหมปกป้องแล้ว"

"แล้วคิดว่าฉันอยากเป็นฮีโร่ปัญญาอ่อนของเธอมากเหรอวะ" ความหงุดหงิดทำให้เหมราชพลั่งปากพูดประชดประชันออกไป เขาปล่อยมือออกจากแขนของเธอ แล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเอง

"..." น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลเอ่อคลอเบ้าตาเมื่อได้ฟังคำพูดทำร้ายจิตใจของชายหนุ่ม เด็กสาวสะอื้นไห้เบาๆ ก่อนจะหันหลังให้ผู้ชายใจร้าย แล้วเดินสะพายกระเป๋านักเรียนเข้าบ้านไป

@วันต่อมา

"นั่งมองโทรศัพท์ทั้งวัน กลัวนางฟ้าน้อยของกูโทรมาแล้วจะรับสายไม่ทันเหรอครับเพื่อนเหม" ต้นน้ำแซวเพื่อนรักเมื่อเห็นเหมราชเอาแต่นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือตลอดทั้งวัน ราวกับว่าบนหน้าจอของมันมีสิ่งที่น่าสนใจนักหนา

"กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู ไม่เสือกสักเรื่องมึงจะตายไหม" เหมราชชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิด

"ไม่ตายแต่รำคาญมึงครับเพื่อนรัก มึงเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ จะแดกข้าวจะนั่งเรียนก็เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ กูเห็นแล้วรำคาญตาครับ เข้าใจไหม"

"เรื่องของมึง รำคาญก็ไปไกลๆตีนกู"

"หงุดหงิดง่ายแบบนี้ทะเลาะกับน้องนาร์เนียชัวร์ กูเอาหัวไอ้บดินทร์เป็นประกันเลย" สหรัฐที่นั่งกินลูกชิ้นทอดอยู่ข้างๆต้นน้ำพูดขึ้นด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ โดยมีต้นน้ำพยักหน้าเห็นด้วย

"รักกูจังเลยนะไอ้เวร" บดินทร์ปรายตามองสองเพื่อนรักอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันหน้าไปหาเหมราชที่เอาแต่นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ "ไอ้เวรนี่ก็อีกตัว บนหน้าจอมันมีลายแทงสมบัติรึไงวะ นั่งมองแม่งทั้งวัน"

"หนักหัวมึงไง?" เหมราชเงยหน้าถาม

"ไม่หนักหัวแต่หนักตากูเนี่ย"

"ไม่ได้ขอให้มึงมอง"

"ขโมยมาจากไอ้เหม ว่าแต่น้องนาร์เนียเลิกเรียนรึยัง อยากไปกินไอติมกับพวกพี่ไหม"

(พี่บดินทร์จะเลี้ยงไอติมหนูเหรอคะ) น้ำเสียงกระดี๊กระด๊าของคนปลายสายทำให้เหมราชรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ตอนนี้เขารู้สึกอยากฆ่าเพื่อนรักทั้งสามคน

"ใช่ ไอ้ต้นกับไอ้รัฐก็ไปด้วย เดี๋ยวพวกพี่ไปรับที่โรงเรียน"

(คือหนู...)

"เดี๋ยวพวกพี่ไปรับที่โรงเรียนนะ บาย" บดินทร์กดวางสายทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้นาร์เนียปฏิเสธ เขาแสร้งส่งยิ้มไร้เดียงสาให้เพื่อนรักอย่างเหมราช แต่เหมราชกลับมองว่ารอยยิ้มนั้นมันน่าหมั่นไส้มากกว่าน่ารัก

"ปล่อยกู!" คนโดนเพื่อนรุมแกล้งตะเบ็งเสียงอย่างเกรี้ยวกราด ทำเอาต้นน้ำกับสหรัฐสะดุ้งเฮือก รีบกอดรัดเหมราชให้แน่นกว่าเดิม

"ก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะให้พวกกูเป็นคนพาน้องนาร์เนียไปกินไอติม หรือมึงจะพาน้องไปเอง" บดินทร์กอดอกถาม

"มึงอยากโดนตีนกูมากใช่ไหมไอ้ดิน!"

"ก่อนจะแจกตีนให้กูมึงไปง้อเมียให้ได้ก่อนเถอะ เมียงอนจนไม่ยอมรับสายขนาดนี้ยังจะกล้าทำซ่า มึงนี่มันโง่จริงๆ"

"รีบหน่อยนะครับ ว่าที่ผัวใหม่น้องรอยื่นใบสมัครอยู่ หนึ่งในนั้นคือพวกกูสามคน" ต้นน้ำพูดเสริม พร้อมกับผละตัวออกจากเหมราช รีบวิ่งไปยืนข้างๆบดินทร์ สหรัฐเองก็รีบวิ่งตามไป

"ก่อนจะไปง้อน้องกูแนะนำให้มึงคายหมาในปากออกก่อนนะ" เป็นสหรัฐที่พูดขึ้น โดยมีบดินทร์และต้นน้ำพยักหน้าเห็นด้วย