เมียนักเลง นิยาย บท 29

"เหมก็สำคัญกับหนูมากเหมือนกันนะ" นาร์เนียใช้เวลานานนับนาทีในการรวบรวมความกล้าที่จะพูดประโยคนั้นออกไป ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมเธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอของชายหนุ่ม

"เหมขำอะไร หนูพูดอะไรผิดไปเหรอ"

"ขำที่เธอบอกว่าฉันเป็นคนสำคัญของเธอไง" เหมราชเดินกลับมายืนประกบหลังอีกครั้ง แผงอกเปลือยเปล่าของเขาแนบเข้ามาบนแผ่นหลังชุ่มเหงื่อของเธอ ทำให้เธอรับรู้ว่าก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาก็กำลังเต้นแรงไม่ต่างจากเธอ

"นอกจากเพื่อนสนิททั้งสามคนของฉันที่เธอเคยเจอ ฉันก็ไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลย"

"..." เขาเป็นคนสำคัญของเธอ นาร์เนียแย้งในใจ

"ได้เป็นคนสำคัญของใครสักคนมันก็รู้สึกดีนะ แต่ฉันไม่เคยต้องการแบบนั้น" ใบหน้าคมเข้มเลื่อนเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาบนโหนกแก้ม "เพราะถ้าฉันได้เป็นคนสำคัญของใครแล้ว ฉันจะดึงคนๆนั้นเข้ามาอยู่ในชีวิตของฉันด้วย"

"..."

"ถ้าพูดผิดจะพูดใหม่ก็ได้นะ เพราะคนที่เข้ามาในชีวิตฉันแล้ว ไม่มีสิทธิ์เดินออกไปจากฉัน"

"..." นาร์เนียค่อยๆเอี้ยวหน้ากลับไปมองคนข้างหลัง ตอนนี้เธอใช้หัวใจในการตัดสินใจแทนสมอง

"เหมเป็นคนสำคัญของหนู"

"หึ" เหมราชยกยิ้มพึงพอใจทันทีที่ได้รับคำตอบจากเด็กสาว เขาเลื่อนใบหน้าออกห่างจากพวงแก้มแดงระเรื่อ แล้วถอดสร้อยคอที่ใส่ติดตัวมาตลอดออก

"เหมเอาสร้อยของเหมมาให้หนูทำไม" นาร์เนียแหงนคอมองชายหนุ่มอย่างงุนงงเมื่อเขาถอดสร้อยคอของตัวเองมาสวมให้เธอ

"กว่าฉันจะได้มันมาไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ รักษาให้ดี" เด็กสาวก้มมองสร้อยคอที่เหมราชเพิ่งสวมให้แล้วอมยิ้มเมื่อได้เห็นมันเต็มๆตา

"เกียร์รุ่นวิศวะฯ" เธออมยิ้มจนแก้มปริ รีบ หมุนตัวกลับไปหาชายหนุ่ม "หนูเคยอ่านในนิยายมาด้วย เขาบอกว่า ใจอยู่ที่เกียร์ เกียร์คือหัวใจ เกียร์อยู่ที่ใด ใจอยู่ที่นั่น ใช่ไหมคะ"

"รู้แค่ว่ามันมีค่าสำหรับฉันมากก็พอ"

"เหมจะบอกหนูว่าหัวใจของเหมอยู่ที่เกียร์ใช่ไหม แล้วตอนนี้เหมก็ให้มันกับหนูแล้ว" นาร์เนียอมยิ้มเหนียมอายทั้งที่เป็นคนถามคำถามนั้น

"เปล่า เกียร์คือความภาคภูมิใจของเด็กวิศวะฯ แต่ไม่ใช่ทั้งหัวใจ"

"แล้วเหมเอามาให้หนูทำไม" รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆจางหายไป

"ยันต์กันผู้ชาย" เขายกยิ้มมุมปาก แล้วหันหลังให้

"หวงหนูเหรอ" แต่คำถามของเธอก็ทำให้เหมราชหยุดฝีเท้าที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องนอน เขาเอี้ยวหน้ากลับมามองเธอ

"เออ" คำตอบสั้นๆของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยแทบเต้นผิดจังหวะ นาร์เนียเบือนหน้าหนีเมื่อรู้สึกเขินอายจนไม่กล้าสบสายตากับชายหนุ่ม แต่เขากลับเดินหนีเข้าไปในห้องนอนทันที ทำราวกับไม่รู้สึกกระดากอายกับคำพูดของตัวเองเลย

เด็กสาวกำสร้อยคอแน่นด้วยความรู้สึกหวงแหน สำหรับเขามันอาจจะเป็นแค่สิ่งของที่ช่วยกันผู้ชายออกห่างจากเธอ แต่สำหรับเธอสร้อยเส้นนี้เป็นเหมือนตัวแทนของเขา

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในขณะที่เหมราชยังนั่งเบื่อหน่ายอยู่ในห้องเรียน แต่เพราะเสียงของมันไม่ได้ดังเทียบเท่ากับเสียงของอาจารย์ที่กำลังบรรยายผ่านไมโครโฟนอยู่หน้าชั้นเรียนจึงไม่ได้เรียกความสนใจจากคนอื่นให้หันมอง