เมียนักเลง นิยาย บท 30

@มหาวิทยาลัย (คณะวิศวกรรมศาสตร์)

สายตาจากผู้คนนับร้อยชีวิตในคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งที่กำลังจ้องมองมาเป็นตาเดียว ทำให้นาร์เนียรู้สึกประหม่าจนไม่กล้าสบตากับใคร เธอพยายามเดินช้าๆเพื่อให้กลมกลืนกับนักศึกษาที่รายล้อมอยู่รอบตัว ทว่าชุดนักเรียนของเธอที่แตกต่างจากชุดนักศึกษาของคนอื่นๆก็ทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน

"เหมเรียนอยู่ตึกไหนนะ" นาร์เนียพยายามมองข้ามสายตาของผู้คนนับร้อยที่พร้อมใจกันจ้องมองมาที่เธอ ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตางอนสวยกวาดมองไปรอบๆตึกสูงภายในคณะฯอย่างพินิจพิเคราะห์

เมื่อยืนลังเลอยู่พักใหญ่จึงตัดสินใจเดินเก้ๆกังๆเข้าไปใต้ถุนของอาคารเรียนที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ซึ่งภายในลานใต้ถุนเต็มไปด้วยนักศึกษาผู้ชายเสียส่วนใหญ่ นั่นยิ่งทำให้นาร์เนียรู้สึกประหม่าเข้าไปใหญ่เมื่อต้องเดินผ่านหน้าผู้ชายเหล่านั้นไป

"เฮ้ย! เกิดมาเพิ่งเคยเห็นตุ๊กตาเดินได้ว่ะ"

"เด็กใครวะ น่ารักฉิบหาย"

"นี่คนหรือตุ๊กตาครับน้อง น่ารักว่ะ"

"เด็กใครก็รีบมารับไปนะโว้ย เดี๋ยวแม่งได้กลายเป็นเด็กของคนอื่นก่อนพอดี"

นาร์เนียก้มหน้างุดเมื่อโดนกลุ่มนักศึกษาผู้ชายแทะโลมด้วยคำพูด ก่อนที่นักศึกษาอีกกลุ่มหนึ่งจะผิวปากส่งเสียงหยอกล้อ ทำเอาเธอแทบไม่กล้าเดินต่อ เพราะข้างหน้าที่กำลังจะเดินผ่านไปมีกลุ่มนักศึกษาผู้ชายอีกหลายกลุ่มนั่งอยู่

เธอหยุดฝีเท้าท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาผู้ชายที่รายล้อม ค่อยๆเงยหน้ามองทุกคนตาแป๋ว

"หนูมาหาเหมค่ะ พี่ๆรู้ไหมคะว่าเหมเรียนอยู่ตึกไหน" เด็กสาวถามเสียงสั่น นึกหวั่นกับสายตาของกลุ่มชายฉกรรจ์ที่พากันมองมาที่เธอ

"เหมไหนวะน้อง" ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนถาม "คณะนี้มีคนชื่อเหมอยู่คนเดียวนะน้อง ชื่อเฮียเหมราช น้องรู้จักเหรอวะ"

"หนูเป็นแฟนเหมค่ะ" นาร์เนียยิ้มตอบด้วยสีหน้าภูมิใจ ทว่าคำตอบของเธอกลับทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในลานใต้ถุนพากันเงียบกริบ หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กราวกับไม่เชื่อในคำพูดของเธอ ก่อนที่หลายคนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"ถึงน้องจะหน้าตาน่ารักบาดใจพวกพี่ แต่มาอ้างแบบนี้มันเชื่อไม่ลงจริงๆว่ะ" ผู้ชายอีกคนพูดขึ้น "อย่างเฮียเหมราชเนี่ยนะจะมีแฟน แค่ผู้หญิงเข้าใกล้เกินสองเมตรก็แทบจะยกตีนกระแทกหน้าแล้วน้อง ใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าเฮียเหมไม่มีแฟน แถมยังไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนด้วย"

"อยากเป็นแฟนเฮียเหมราชอาจจะฝันไกลไปนะน้อง มาเป็นแฟนพี่ดีกว่าไหม พี่จะดูแลอย่างดีเลย ฮ่าๆ"

"ถ้าเฮียเหมราชไม่รับรัก มารักพี่แทนก็ได้นะน้อง"

นาร์เนียหันมองกลุ่มนักศึกษาผู้ชายที่รายล้อมอยู่รอบข้างอย่างเลิ่กลั่ก คำพูดแทะโลมจากผู้ชายหลายคนที่เพิ่งเคยเห็นหน้าทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าจะเขินอาย

"ไม่ต้องกลัวพวกพี่หรอกน้อง อยากได้คนไหนเป็นแฟนก็เลือกเลย ถึงพวกพี่จะไม่หล่อเท่าเฮียเหมราช แต่พวกพี่เด็ดทุกคนนะน้อง ฮ่าๆ"

"เด็ดกว่าตีนกูด้วยไหม"

"..!!!"

"เกือบตายคาตีนไอ้เหมแล้วไหมล่ะพวกมึง" บดินทร์พูดขึ้นเมื่อเหมราชเดินไกลออกไปแล้ว

"เด็กคนนั้นเมียเฮียเหมราชจริงๆเหรอวะเฮียดิน มันเป็นไปได้เหรอวะเฮีย" ผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้น

"นั่นน่ะของสูงของไอ้เหมมัน ไม่อยากโดนตีนพ่อพวกมึงกระแทกหน้าก็อย่าเสือกไปเต๊าะเมียมัน" ต้นน้ำเป็นเจ้าของคำตอบนั้น

"ถึงว่าช่วงนี้เฮียเหมไม่ค่อยมีเรื่องเลย ไม่ยกพวกตีกับใครเหมือนเมื่อก่อน เพราะมีเมียแล้วนี่เอง"

"ถ้ากูมีเมียทั้งสวยทั้งน่ารักเหมือนเฮียเหม กูก็ไม่ยกพวกไปกระทืบกับใครให้เสียเวลาหรอกเว้ย กลับบ้านไปกระแทกเมียดีกว่า"

"ถ้าพวกมึงยังไม่เลิกพูดถึงเมียมัน มันจะมากระทืบพวกมึงแทนเนี่ยแหละ" บดินทร์แย้งขึ้นขณะที่สองหนุ่มรุ่นน้องกำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ

"แล้วปากไปโดนใครต่อยมาวะเฮีย เลือดยังซึมอยู่เลย" รุ่นน้องคนหนึ่งถาม

"โดนศอกพ่อพวกมึงกระแทกมาไง"

"แล้วเฮียไปทำอะไรให้เฮียเหมโกรธวะถึงโดนศอกปากแตกขนาดนี้"

"พูดถึงเมียมันเหมือนที่พวกมึงกำลังพูดถึงตอนนี้ไง" บดินทร์กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับต้นน้ำ ทำเอากลุ่มนักศึกษารุ่นน้องพากันเงียบกริบอีกรอบ