เมียนักเลง นิยาย บท 34

"ขออาบน้ำล้างตัวก่อน เดี๋ยวไปส่ง" เหมราชหยัดกายลุกขึ้นเมื่อนาร์เนียทำแผลให้เสร็จแล้ว พร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตเปื้อนเลือดออก ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มแสดงอาการงอแงราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ เธอค่อยๆคลานขึ้นมานั่งหน้างอบนหน้าตัก ไม่ยอมให้เขาเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องนอน

"หนูอยากนอนกับเหม~" เธอส่งสายตาออดอ้อน "ถ้าเหมไข้ขึ้นกลางดึกใครจะเช็ดตัวให้เหม ถ้าเหมปวดแผลมากๆจนเดินไม่ไหวใครจะเดินออกมาหยิบยาแก้ปวดให้เหมล่ะ แล้วถ้าเกิดแผลมันอักเสบจนเหมเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมา ใครจะเรียกรถพยาบาลให้เหม ใครจะพาเหมไปโรงพยาบาล"

"ที่พูดมานี่กลัวไม่ได้บอกลาฉันก่อนตายว่างั้น"

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนเหมราชมองข้ามความห่วงใย "ตอนเด็กๆหนูเคยวิ่งเล่นแล้วลื่นล้มหัวแตก หนูรู้ว่ามันเจ็บมากๆเลย เหมือนหัวใจมันย้ายไปอยู่ในสมอง มันเต้นตุ้บๆเหมือนจะระเบิดออกมาเลย"

"นั่นมันเธอไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น"

"แต่คืนนี้หนาวนะ เหมไม่อยากกอดหนูเหรอ~"

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆหลังจบประโยคคำถามของนาร์เนีย "ฉันบอกแม่เธอแล้วว่าจะไปส่งเธอไม่เกินตีหนึ่ง ถ้าอยากให้แม่เธอเชื่อใจ ฉันก็ต้องรักษาคำพูดตัวเอง"

"หนูอยากนอนกับเหม~" ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตุ๊กซบลงมาคลอเคลียซอกคออย่างออดอ้อน ท่อนแขนเรียวเล็กโอบรัดลำคอไว้ไม่ยอมปล่อย

"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ดิ ทำไมชอบดื้อ" เมื่อคนตัวเล็กยังเซ้าซี้เหมราชจึงเอ็ดเบาๆ ทำให้นาร์เนียรีบเลื่อนใบหน้าออกจากซอกคอ กอดอกเชิดหน้ามองเขาเขม็ง

"หนูขอออกคำสั่งในฐานะเมียตัวน้อยของเฮียเหมราช คืนนี้เหมต้องให้หนูนอนด้วย!"

"บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้"

"ไม่มีคำว่าไม่ได้สำหรับเมียเฮียเหม!" เธอพยายามเลียนแบบน้ำเสียงดุดันของเหมราช วางมาดเคร่งขรึมไม่ต่างจากเขา

"จะดื้อกับฉันใช่ไหม?"

"หนูจะดื้อจนกว่าเหมจะตามใจ"

"อยากเห็นฉันประสาทเสียรึไง"

"แล้วทำไมเหมต้องประสาทเสียด้วย เหมก็แค่โทรไปบอกคุณแม่ว่าคืนนี้ให้หนูนอนกับเหมก่อน แล้วเหมก็ยอมให้หนูนอนด้วย แค่นี้เอง"

"ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่จะพูดกลับไปกลับมากับผู้ใหญ่ ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่มีความรับผิดชอบ แล้วจะเอาความเชื่อใจจากไหนมาให้แม่เธอ"

"..." นาร์เนียทำหน้าเง้างอด ก่อนจะซบหน้าคลอเคลียซอกคอหนาอีกรอบ "แต่หนูเป็นห่วงเหม ถ้าเหมฝันร้ายใครจะโอ๋เหมของหนู~"

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไม่ต้องมาห่วงฉัน"

"ถ้าเหมอยากให้หนูกลับบ้านเหมต้องกินยาแก้อักเสบก่อนนะ แผลจะได้หายเร็วๆ"

"ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า เลิกเป็นห่วงฉันได้แล้ว" เขาทำหน้าระอากับความห่วงใยเกินเหตุของเด็กสาว ก่อนจะยกตัวเธอลงจากหน้าตัก ทว่าในจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้น มือบางทั้งสองข้างก็ยื่นเข้ามาจับประคองหน้าไว้

"โอ๋ๆนะ คืนนี้เหมจะไม่ฝันร้ายนะ" ว่าจบก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบเบาๆกลางหน้าผาก ทำเอาเหมราชที่ไม่ทันตั้งตัวชะงักไป

"ทำอะไรของเธอ"

"ทำให้เหมไม่ฝันร้ายไงคะ ตอนเด็กๆหนูโดนเพื่อนแกล้งบ่อยๆจนเก็บมาฝัน แล้วคุณแม่ก็หอมหน้าผากหนูทุกคืนเลย คุณแม่บอกว่าถ้าทำแบบนี้หนูจะไม่ฝันร้าย ไม่ละเมอด้วย"

"งั้นเธอก็ควรจะรีบกลับบ้านไปให้แม่เป่ากระหม่อมได้แล้ว เพราะคนที่จะฝันร้ายคืนนี้น่าจะเป็นเธอไม่ใช่ฉัน" เขาปัดมือบางออกจากใบหน้าเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนทันที

"เหมจะเข้าบ้านก่อนไหม" นาร์เนียถามพลางทำหน้าอาลัยอาวรณ์ขณะปีนลงจากรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์คันหรู พร้อมกับถอดหมวกกันน็อกคืนให้เหมราช