เมียนักเลง นิยาย บท 35

"โคตรน่ากลัวเลยว่ะ" เหมราชยิ้มล้อเลียนสีหน้าโหดเหี้ยมของแฟนสาว สำหรับเขามันไม่ได้มีความน่าเกรงขามเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันยังดูน่าขบขันมากกว่าที่เห็นเธอพยายามเลียนแบบสีหน้าและท่าทางเคร่งขรึมของเขา

"เหมล้อเลียนหนูเหรอ" เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นรอยยิ้มล้อเลียนของชายหนุ่ม ด้วยความหมั่นไส้จึงเลื่อนใบหน้าลงไปกัดริมฝีปากของเขาเต็มแรงเป็นการลงโทษ แต่แทนที่เหมราชจะร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เขากลับพลิกเกมกลับมาเป็นฝ่ายดูดเม้มริมฝีปากของเธอเสียเอง

"อื้อ! หนูโมโหแล้วนะ!" นาร์เนียรีบถอนริมฝีปากออกห่าง ขึ้นเสียงใส่เหมราชด้วยความลืมตัว ก่อนจะกระชากผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างกายเปลือยเปล่าของเขา ทำให้สายตาปะทะกับองคชาตที่กำลังผงาดแข็งชันในตอนเช้า

"หนูจะดูดมันแรงๆจนเหมร้องขอชีวิตเลยถ้าเหมยังไม่เลิกแกล้งหนู" เธอขยับตัวต่ำลง พร้อมกับยื่นมือเข้าไปกำรอบแก่นกายใหญ่ ในขณะที่เหมราชแสยะยิ้มมองความเกรี้ยวกราดของเด็กสาว

"ถ้าคิดว่าฉันจะไม่ดูดกลับก็ดูดดิ"

"แต่หนูไม่มีอะไรให้เหมดูด"

"แน่ใจเหรอว่าในตัวเธอไม่มีอะไรให้ฉันดูดจริงๆ" เขาไล่มองเรือนร่างอรชรของเธอด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ยอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะหยุดโฟกัสสายตาที่หน้าอกใหญ่ ทำเอานาร์เนียรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเพราะสายตาของเขา

"เหมจะเอายังไงว่ามาเลย" เธอปล่อยมือจากความใหญ่โตที่แทบจะกำรอบไม่มิด กอดอกมองเหมราชอย่างไม่เกรงกลัว

"ทำเป็นซ่ากับฉันนะ แต่กับคนอื่นกลัวหัวหด" คนโดนท้าทายอำนาจกลอกตาไปมาอย่างระอา ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นพลางยืดแขนบิดขี้เกียจ

"เพราะเหมเป็นแฟนหนู หนูเลยไม่กลัว"

"แต่ได้ข่าวว่าเมื่อคืนกลัวฉันจนน้ำตาแตกเลยนะ"

"แต่ตอนนี้หนูไม่กลัวแล้ว" เด็กสาวทำหน้าโอ้อวดราวกับจะอวดความกล้าของตัวเอง ก่อนจะคลานเข้าไปข้างหลังชายหนุ่ม โอบรัดลำคอหนาไว้จากทางด้านหลัง ขณะที่ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาวางลงบนบ่าแกร่ง

"หนูรู้ว่าเหมไม่มีวันทำร้ายหนูเหมือนที่ทำกับผู้ชายคนนั้นหรอก"

"ไว้ใจฉันขนาดนั้นเลย?"

"ก็เหมเป็นแฟนหนูนิ ไม่ไว้ใจเหมแล้วจะไว้ใจใครได้ล่ะ เหมยังเป็นฮีโร่ของหนูเหมือนเดิมนะ" ทั้งที่เป็นคนยิ้มยากแต่กลับหลุดยิ้มอย่างง่ายดายเพราะคำพูดหวานซึ้งของเด็กสาว เขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วนั่นเป็นคำพูดที่เธอประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อหลอกให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับมัน หรือเป็นคำพูดที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกส่วนลึกของเธอกันแน่ แต่มันทำให้เขารู้สึกดีที่ได้เป็นคนสำหรับของใครสักคน

นาร์เนียชะงักไปเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเหมราชก็ยกมือขึ้นมาขยี้ผมเบาๆ เพียงความอ่อนโยนแค่เล็กน้อยของเขาก็สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบผิดจังหวะได้ เด็กสาวอมยิ้มจนแก้มปริ กอดกระชับลำคอหนาให้แน่นขึ้น

"วันนี้เหมมีเรียนไหม"

"มีเรียนตอนสิบเอ็ดโมง เลิกบ่ายสาม ถามทำไม"

"เปล่าค่ะ แค่อยากให้เหมพักผ่อนเยอะๆ"

"อยากให้ฉันพักผ่อนแต่ก็มากวนฉันแต่เช้า" เหมราชแกะท่อนแขนเรียวเล็กออกจากลำคอ แล้วก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบลงจากเตียง

"หนูไม่ได้มากวนนะ หนูมาดูแลแฟนหนู"

"ฉันแค่หัวแตกนิดเดียว แต่เธอทำเหมือนฉันโดนฟาดหัวจนพิการ"

"เหมไม่เข้าใจความห่วงใยของหนูหรอก เพราะเหมไม่ค่อยได้ใช้ความห่วงใยกับใคร" นาร์เนียรีบเดินตามไปในห้องน้ำเมื่อเห็นเหมราชเดินนำเข้าไปก่อน

"อย่ามาทำเป็นรู้ดี"