เมียนักเลง นิยาย บท 36

"หึ" เหมราชไม่ได้พูดหรือตอบอะไรกลับไป หากแต่มุมปากหนากลับเปื้อนรอยยิ้มบางๆที่มีต้นเหตุมาจากคำพูดเมื่อสักครู่ของเด็กสาว "เลิกทำตัวเป็นเจ้าของฉันได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำ"

"เดี๋ยวหนูไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะ" เด็กสาวยิ้มร่าโชว์ฟันขาวเรียงสวย ก่อนจะผละออกไปเตรียมน้ำอุ่นๆสำหรับแช่ตัวให้ชายหนุ่ม ขณะที่เหมราชลอบมองการกระทำของแฟนสาวผ่านเงาสะท้อนของกระจกเงาที่สะท้อนภาพทุกอย่างของเธอ การกระทำเพียงเล็กน้อยมันบ่งบอกถึงความเอาใจใส่ที่เธอมีให้ และเขาไม่เคยได้รับมันจากใครมาก่อน

@ตอนเย็น

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะที่เหมราชกำลังเดินออกมาจากอาคารเรียนหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายของวันเสร็จแล้ว และเตรียมตัวจะไปรับนาร์เนียที่โรงเรียน เขาหยุดฝีเท้า พร้อมกับหยิบมือถือเครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา

"ครับแม่" เหมราชทักทายคนปลายสายอย่างสนิทสนมเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือแม่ของนาร์เนีย

(เหมเรียนเสร็จรึยังลูก แม่วานให้ไปรับนาร์เนียที่โรงเรียนไปส่งที่บ้านหน่อยได้ไหม)

"เรียนเสร็จแล้วครับ กำลังจะไปรับนาร์เนีย"

(พอดีคืนนี้พ่อของนาร์เนียเขากลับมา แม่เลยอยากให้นาร์เนียกลับบ้านเร็วหน่อย กะว่าจะชวนเหมมากินข้าวดีบ้านด้วย สะดวกรึเปล่า)

"ครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งนาร์เนียที่บ้านเลย"

(ขอบใจจ้ะ แล้วเมื่อคืนพาน้องไปเที่ยวมาเป็นยังไงบ้าง สนุกไหม เมื่อเช้าเห็นนาร์เนียรีบออกจากบ้าน ไม่เล่าอะไรให้แม่ฟังเลย)

"ก็...สนุกดีครับ"

(สนุกก็ดีแล้วจ้ะ แม่จะได้สบายใจหน่อยที่ฝากนาร์เนียไว้กับเหมได้ งั้นแม่ไม่กวนแล้วดีกว่า เหมจะได้ไปรับน้องที่โรงเรียนก่อน)

"ครับ" เหมราชรับคำก่อนจะกดวางสาย เขาถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หากนาร์เนียไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เขาคงจะสบายใจมากกว่านี้

"ทำไมมึงไม่บอกแม่น้องนาร์เนียไปเลยวะว่าความจริงแล้วมึงไม่ได้เป็นคนดีเหมือนที่เขาคิด แถมยังเป็นนักเลงประจำมหาลัยอีก" เสียงของบดินทร์ที่ดังขึ้นข้างๆทำให้เขาเลิกนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"นี่กูหาความมีมารยาทจากมึงไม่ได้เลยใช่ไหม"

"กูมีมารยาทมากพอที่จะไม่แอบฟังมึงคุยโทรศัพท์ แต่เผอิญว่าลำโพงของมึงมันเสียงดัง แล้วกูก็เดินตามมึงมาตั้งแต่แรก กูเลยได้ยิน"

"แล้วไอ้ต้นกับไอ้รัฐหายหัวไปไหน"

"ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ไอ้สองตัวนั้นหายไปไหนเว้ย ประเด็นมันอยู่ที่คืนนี้มึงจะได้เจอพ่อน้องนาร์เนีย แต่แผลของมึงยังโชว์หราอยู่บนหน้าผาก"

"..." เขาไม่คิดว่าบาดแผลนั้นจะเป็นปัญหาสำหรับการเจอกันครั้งแรกระหว่างเขากับพ่อของนาร์เนีย เพราะสิ่งที่น่ากังวลใจมากกว่านั้นคือการทำให้คนในครอบครัวของนาร์เนียยอมรับในตัวตนของเขาให้ได้ต่างหาก

"ถ้าต้องเลือกระหว่างน้องนาร์เนียกับสิ่งที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้ มึงจะเลือกอะไรวะ"

"..." เป็นอีกครั้งที่เหมราชเงียบไป ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าต้องเลือกอะไรระหว่างตัวตนของตัวเองกับผู้หญิงที่ตัวเองเรียกได้เต็มปากว่าแฟน

"มีเรื่องอะไรอีกวะ" ต้นน้ำที่เพิ่งเดินตามหลังออกมาจากอาคารเรียนพร้อมกับสหรัฐเลิกคิ้วถามหน้ายุ่ง พร้อมกับเดินเข้ามากอดคอเหมราช

"วันนี้ไอ้เหมจะได้ไปเปิดตัวกับพ่อน้องนาร์เนียเว้ย" บดินทร์ตอบ

"แต่ปกติเหมตัวเย็นนะ หนูกอดเหมบ่อย หนูรู้"

"ฉันก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร"

"คืนนี้เหมต้องไม่สบายแน่ๆเลย หนูจะขออนุญาตคุณแม่ไปนอนกับเหมนะ" เด็กสาวทำหน้าจริงจัง แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความห่วงใย

"ได้ข่าวว่ากำลังจะสอบไม่ใช่รึไง นอนอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านนั่นแหละดีแล้ว"

"อยากนอนบนอกเหมมากกว่า~"

"ขี้อ้อนว่ะ" แม้จะว่าอย่างนั้นแต่มุมปากหนากลับเปื้อนรอยยิ้ม เขาอุ้มเธอขึ้นมาวางบนถังน้ำมัน แล้วรั้งตัวเธอเข้ามาแนบอก

"หนูอยากนอนบนอกเหมทุกวันเลย"

"ทำไมชอบอ้อนวะ"

"เหมไม่ชอบให้หนูอ้อนเหรอ" นาร์เนียเงยหน้ามองตาแป๋ว ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนที่กำลังมองมาเลย

"ถ้าจะอ้อนก็อ้อนฉันคนเดียว"

"ทำไมคะ หวงหนูมากเลยเหรอ"

"ฉันไม่อยากกระทืบใครเพราะอิจฉาที่เห็นเธออ้อนมัน"