เมียนักเลง นิยาย บท 37

"ฉันไม่อยากกระทืบใครเพราะอิจฉาที่เห็นเธออ้อนมัน" ทั้งที่นั่นไม่ใช่ประโยคหวานซึ้งแต่กลับทำให้คนฟังสามารถยิ้มแก้มปริได้ นาร์เนียแสร้งมองไปทางอื่นเพราะรู้สึกเขินอายที่จะต้องสบสายตากับชายหนุ่ม

"หนูอยากกลับไปนอนตากแอร์เล่นที่ห้องเหมแล้ว" เธอบอกพร้อมกับหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาครอบศีรษะให้เหมราชอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนถึงบาดแผลของเขา ทว่าเหมราชกลับถอดมันออกมาวางบนหน้าตักของเธอ

"วันนี้พ่อเธอกลับมา ไม่รู้รึไง"

"คุณพ่อกลับมาเหรอ!" เด็กสาวตะโกนถามหน้าตื่น ทั้งดีใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกันที่ได้ยินคำถามนั้นจากปากของเหมราช เธอทำหน้าครุ่นคิดพร้อมกับนับนิ้วไปมา นาทีต่อมาจึงยิ้มแป้นด้วยความดีใจ "จริงๆด้วย วันนี้คุณพ่อกลับบ้าน แล้วเหมรู้ได้ยังไงว่าพ่อหนูกลับบ้านวันนี้"

"แม่เธอโทรมาบอก บอกให้ฉันมารับเธอกลับบ้าน เพราะวันนี้พ่อเธอกลับบ้าน"

"หนูมัวแต่เป็นห่วงเหมจนลืมไปเลยว่าวันนี้คุณพ่อจะกลับบ้าน แย่จังเลย" เธอต่อว่าตัวเอง ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานอีกครั้ง ทำเอาเหมราชงุนงงกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของแฟนสาว "เหมอยากเจอคุณพ่อหนูไหม"

"แม่เธอชวนแล้ว"

"แล้วเหมจะรอเจอคุณพ่อหนูก่อนรึเปล่า"

"ถ้าอยากให้เจอก็จะอยู่ ถ้าไม่อยากให้เจอก็จะกลับ" เขาตอบอย่างขอไปที พร้อมกับหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาสวมให้เธอ โดยไม่รู้เลยว่าภายใต้หมวกกันน็อกหนาทึบมันซ่อนรอยยิ้มของเด็กสาวไว้

"เมื่อไหร่คุณพ่อคุณแม่จะกลับมานะ"

"ถ้ามาก็เห็นเองนั่นแหละ" เหมราชทำหน้าระอากับท่าท่างตื่นเต้นเกินเหตุของนาร์เนียที่เอาแต่ชะโงกหน้ามองประตูรั้วหน้าบ้าน ขณะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนหน้าตักของเขา

"เหมอ่านให้หนูฟังหน่อย" เธอถอนหายใจเบาๆเมื่อไม่เห็นรถยนต์ของผู้เป็นแม่ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านสักที ทว่าในจังหวะที่ยื่นหนังสือเรียนให้เหมราช รถยนต์คันหรูที่คุ้นเคยก็ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านพอดี

"คุณพ่อ!!" เธอร้องเรียกด้วยความดีใจ รีบวางหนังสือเรียนในมือลง แล้ววิ่งไปหาผู้เป็นพ่อที่เพิ่งก้าวลงจากรถฝั่งคนขับ ทำให้เหมราชต้องรีบเดินตามออกไป

"คุณพ่อขา หนูคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลย" นาร์เนียโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ คงไม่ต่างจากท่านที่อ้าแขนรอรับเธอเข้าสู่อ้อมกอด

"พ่อก็คิดถึงหนูกับแม่เหมือนกัน" ไตรภูมิอมยิ้มกับความขี้อ้อนราวกับเด็กน้อยของลูกสาว พร้อมกับหอมศีรษะทุยเล็กหนักๆให้คลายความคิดถึง ทว่าใบหน้าเปื้อนยิ้มก็เปลี่ยนเป็นงุนงงเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีเดินตามหลังนาร์เนียออกมา

"สวัสดีครับ" เหมราชยกมือไหว้อย่างมีมารยาท แต่กลับถูกไตรภูมิปรายตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทั้งที่เป็นการเจอกันครั้งแรก

"นี่ใคร" ไตรภูมิดันตัวลูกสาวออกจากอ้อมกอด เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ผมเหมราชครับ แฟนนาร์เนีย" ทว่าคนที่ตอบคำถามนั้นกลับเป็นเหมราชเสียเอง ทำเอานาร์เนียแอบลุ้นว่าพ่อของตัวเองจะชอบเขารึเปล่า

"..." ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มวัยกลางคนมองสำรวจร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง เขาหยุดมองรอยสักที่โผล่พ้นออกมาจากแขนเสื้อยืดเพียงนิด ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปจ้องมองบาดแผลตรงขมับของเหมราช

"เป็นนักศึกษาหรือนักเลง"

"นักศึกษาครับ" เหมราชตอบโดยไม่หลบสายตา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นภาก้าวลงจากรถพอดี

"สวัสดีครับ" เขายกมือไหว้