เมียนักเลง นิยาย บท 38

"เอาเป็นว่าคืนนี้เหมนอนที่นี่ก็แล้วกัน ส่วนเรื่องชุดนอนก็ใส่ของพ่อเขาไปก่อน ขนาดตัวไม่ต่างกันมากแม่ว่าน่าจะใส่ได้นะ" นภาสรุปเองเสร็จสรรพเมื่อเห็นผู้เป็นสามีไม่ได้แย้งอะไร เธอส่งยิ้มบางให้แฟนหนุ่มของลูกสาว ก่อนจะเดินนวยนาดเข้าไปเตรียมอาหารเย็นในห้องครัว ไม่เปิดโอกาสให้เหมราชปฏิเสธ

"คุณพ่ออยากกินน้ำเย็นๆไหมคะ" นาร์เนียรีบประจบประแจงเสียงหวานหวังเอาใจผู้เป็นพ่อ

"กลับมาเหนื่อยๆ ได้น้ำเย็นสักแก้วก็ดี"

"เดี๋ยวหนูไปเอามาให้นะคะ เหมหิวน้ำไหม เดี๋ยวหนูเอามาให้ แต่เหมกินน้ำเย็นไม่ได้นะเพราะเหมตัวอุ่นๆเหมือนจะไม่สบายอยู่" ประโยคแรกบอกกับผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหันกลับมาใช้หลังมืออังหน้าผากวัดไข้ให้เหมราชอย่างถือวิสาสะในประโยคถัดมา โดยไม่รู้เลยว่าไตรภูมิกำลังจ้องมองทุกการกระทำ

"ไม่เอา ไม่หิว" เหมราชตอบ

"งั้นเดี๋ยวหนูมานะ ไปเอาน้ำให้คุณพ่อก่อน" พูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัว ทำให้เหมราชเลี่ยงไม่ได้ที่จะเผชิญหน้ากับไตรภูมิ

"จริงจังกับลูกสาวฉันแค่ไหน" บรรยากาศรอบข้างถูกกดดันด้วยความอึดอัดเมื่อไตรภูมิเอ่ยถามคำถามแรกออกมา ทำให้เหมราชเงียบไปเพราะไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้

"แค่คำถามง่ายๆยังตอบไม่ได้ แล้วฉันจะกล้ายกนาร์เนียให้เธอดูแลได้ยังไง"

"ผมพูดไม่ค่อยเก่ง แต่นาร์เนียเป็นแฟนคนแรกของผม ผมมั่นใจว่าผมดูแลเธอได้ครับ"

"ดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วจะดูแลลูกสาวของฉันได้ยังไง" ไตรภูมิปรายตามองบาดแผลตรงขมับของเด็กหนุ่ม นั่นทำให้เหมราชเงียบไปอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหงุดหงิดกับบาดแผลของตัวเอง

"ฉันไม่อยากมีลูกเขยเป็นนักเลง"

"..."

"ถ้ายังอยากคบกับนาร์เนียต่อก็เลิกเป็นนักเลง แต่ถ้าเลิกเป็นนักเลงไม่ได้ก็เลิกกับลูกสาวฉันซะ" ไตรภูมิยื่นคำขาด ในขณะที่เหมราชได้แต่นั่งเงียบ

"ฉันไม่สนว่าเธอเป็นใคร เป็นลูกเต้าเหล่าใคร เป็นคนรวยหรือคนจน ฉันสนใจแค่ว่าเธอพร้อมจะดูแลลูกของฉันรึเปล่า แต่สิ่งที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้มันจะทำให้นาร์เนียเป็นอันตรายไปด้วย"

"..." ข้อนั้นเขารู้ดี และมันเป็นความจริงที่แย้งไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มั่นใจว่าตัวเองสามารถดูแลนาร์เนียได้

"จะคบกันฉันไม่ว่า แต่ฉันไม่อยากให้นาร์เนียเป็นอันตรายไปด้วย ฉันพูดในฐานะคนเป็นพ่อที่เป็นห่วงลูก ฉันไม่ห้าม แต่อยากให้เธอปรับปรุงตัว"

"ครับ" เหมราชรับคำทั้งที่สีหน้าเคร่งเครียด เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นาร์เนียเดินกลับมาพอดี

"คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ" เธอยื่นแก้วน้ำให้ผู้เป็นพ่อ แล้วเดินเลี่ยงไปนั่งข้างๆเหมราช

"คุยกันเรื่อยเปื่อย" ไตรภูมิตอบลูกสาว "ลูกขึ้นไปเตรียมห้องนอนให้เหมราชเถอะ เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวเสร็จจะได้ลงมากินข้าวพร้อมกัน"

"ให้เหมนอนห้องหนูได้ไหมคะ~" นาร์เนียขออนุญาตอย่างกลัวๆกล้าๆพลางกะพริบตามองผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน "เหมตัวอุ่นๆเหมือนจะไม่สบายเลยค่ะ ถ้าเหมไข้ขึ้นตอนกลางคืนหนูจะได้เช็ดตัวให้ ได้ไหมคะคุณพ่อ"

"นอนห้องเดียวกัน?" คำขอของลูกสาวทำให้ไตรภูมิอึ้งไป ต่างจากเหมราชที่ยังนั่งเงียบ

"ใช่ค่ะ หนูกลัวเหมไม่สบาย"