เมียนักเลง นิยาย บท 6

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! ทำไมเด็กคนนี้ถึงยังอยู่ในห้องของเขาทั้งที่เขาไล่เธอกลับไปแล้ว มิหนำซ้ำยังมีหน้ามาชวนเขากินไอศกรีมอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ! พระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเขาใช่ไหมถึงส่งเด็กคนนี้เข้ามาปั่นป่วนชีวิตของเขา เหมราชถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

"นี่เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ ฉันบอกให้รีบไสหัวกลับไปทำไมยังหน้าด้านนั่งอยู่ในห้องฉันอีก แล้วไปเอาของปัญญาอ่อนแบบนั้นมาจากไหนวะ" นาร์เนียก้มมองไอศกรีมกล่องใหญ่ในอ้อมแขนแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของคำถามตาแป๋ว ไม่ได้แสดงสีหน้าเกรงกลัวต่อความเกรี้ยวกราดของเหมราชเลย

"หนูเห็นเหมหลับอยู่ เลยลงไปซื้อไอศกรีมมากินรอเหมตื่นค่ะ แต่หนูวางคีย์การ์ดไว้ที่เดิมแล้วนะ"

"นี่แอบเข้าไปหยิบคีย์การ์ดในห้องนอนของฉัน?"

"ไม่ได้แอบเข้าไปค่ะ ก่อนเข้าไปขออนุญาตแล้ว แต่เหมนอนหลับอยู่เลยไม่รู้ว่าหนูเดินเข้าไป" ตอบพลางตักไอศกรีมเข้าปาก พร้อมกับหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาเปลี่ยนช่องหาดูการ์ตูนตามอำเภอใจ ในขณะที่เหมราชทำได้เพียงยืนเท้าเอวมองสีหน้าสบายใจเฉิบของเด็กสาว

"เหมมากินติมกัน" นาร์เนียเอ่ยชวนอีกครั้งเมื่อเห็นเหมราชยังยืนเท้าเอวอยู่ที่เดิม พร้อมกับล้มตัวนอนพิงศีรษะกับพนักโซฟา

"ต้องให้ฉันจับโยนออกไปจริงๆใช่ไหม?"

"เหมอย่าดัง หนูไม่ได้ยินเสียงการ์ตูน"

"..." ตกลงว่าเขาหรือเธอกันแน่ที่เป็นเจ้าของห้องนี้? เหมราชมองเด็กสาวตาเขียว ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากแขนของเธออย่างแรง ส่งผลให้เธอที่กำลังนอนดูการ์ตูนอย่างสบายใจลอยละลิ่วไปตามแรงกระชาก ช้อนตักไอศกรีมในมือร่วงลงพื้น

"อยากตายมากใช่ไหมถึงกล้าท้าทายฉัน!"

"..." แม้จะเริ่มหวาดหวั่นกับน้ำเสียงตวาดเข้มของชายหนุ่ม แต่ท่อนแขนเรียวเล็กอีกข้างหนึ่งก็ยังกอดประคองไอศกรีมกล่องใหญ่ไว้แน่น

"รู้ไหมว่าฉันเกลียดเด็กมากขนาดไหน โดยเฉพาะเด็กหน้ามึนอย่างเธอ!"

"แต่หนูไม่เกลียดเหมนะ เหมเป็นฮีโร่ของหนู"

"ฮีโร่บ้าบออะไรวะ! เลิกพล่ามเรื่องปัญญาอ่อนพวกนั้นแล้วไสหัวออกไปได้แล้ว!"

"หนูยังกินติมไม่หมดเลย~" เธอพูดเสียงเบา พร้อมก้มหน้าหลบสายตา ทำเอาเหมราชอยากจะระเบิดอารมณ์ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เขาต้องใช้ความอดทนมากกว่าปกติในการคุยกับเด็กคนนี้

"ฝากหน่อยค่ะ" ไม่ว่าเปล่าแต่นาร์เนียยังดึงแขนออกจากการเกาะกุมของมือหนา แล้วยัดไอศกรีมกล่องใหญ่ใส่มือของเหมราชไว้ ทำให้เขาต้องรับมันมาอย่างมึนงง จากนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัว และเดินกลับมาพร้อมกับช้อนกาแฟ

"อยากแดกมากใช่ไหมไอ้ของปัญญาอ่อนแบบนี้เนี่ย!" ยิ่งเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของนาร์เนีย อารมณ์ฉุนเฉียวของเหมราชก็ยิ่งคุกรุ่น เขาถามเสียงเกรี้ยวในตอนที่เด็กสาวเดินเข้ามายื่นมือขอกล่องไอศกรีมคืน

"อ๊ะ!" นาร์เนียร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อโดนเหมราชผลักไหล่เต็มแรงจนเสียหลักล้มลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าขา วางกล่องไอศกรีมไว้บนโต๊ะกระจกข้างๆโซฟา แล้วใช้มือหนาอีกข้างหนึ่งบีบปลายคางของเธอแน่น

"อื้อ!!" เด็กสาวทำตาโตเมื่อโดนแย่งช้อนกาแฟในมือไป เหมราชใช้มันตักไอศกรีมก้อนโตเข้าปากของตัวเอง ก่อนจะฉกริมฝีปากลงมาแนบชิดกับริมฝีปากของเธอ ทำให้ไอศกรีมในปากของเขาค่อยๆไหลเข้ามา

"แดกเข้าไป! แดกไม่หมดพ่อจะตบปากให้!"

"แค่ก แค่ก" ทันทีที่เหมราชถอนริมฝีปากออก นาร์เนียก็สำลักหน้าดำหน้าแดง ริมฝีปากเปรอะเปื้อนไปด้วยไอศกรีมที่เริ่มละลาย

"อื้อ!!" แต่ยังไม่ทันตั้งตัวคนข้างบนก็แนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เขาทำแบบนั้นหลายครั้งจนกระทั่งป้อนไอศกรีมเธอจนหมด โดยที่เธอมีหน้าที่แค่กินไอศกรีมในปากของเขา

"ไอติมหมดแล้วก็รีบกลับไป" เพราะอยากสั่งสอนเด็กอย่างนาร์เนียให้รู้ซึ้งถึงความเกรี้ยวกราดของเขา เขาถึงต้องใช้วิธีป่าเถื่อนจัดการกับเธอ

"น้ำลายเหมไม่อร่อยเลย~"