เมียนักเลง นิยาย บท 7

"จะชวนฉันไปดูมวยปล้ำที่บ้านหรืออยากโดนฉันปล้ำกันแน่วะ เธอนี่แม่งโคตรแรดเลยว่ะ" เขารีบดันใบหน้าจิ้มลิ้มออกห่างจากเป้ากางเกง แต่เด็กหน้ามึนก็ยังไม่วายเลื่อนใบหน้ากลับมาตำแหน่งเดิมอีกครั้ง มิหนำซ้ำยังกล้าเกยคางไว้บนหัวเข็มขัดของเขาอีกต่างหาก

"ช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆจากเป้ากางเกงฉันด้วย ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วใช้ตีนยันมันออกไป" นาร์เนียกะพริบตามองเจ้าของคำขู่อย่างใสซื่อ แต่เมื่อเห็นแววตาเอาจริงของเขาจึงยอมเลื่อนใบหน้าออกห่างจากเป้ากางเกงเล็กน้อย ถึงอย่างนั้นก็ยังมองเขาตาแป๋วเหมือนเดิม

"เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสักทีได้ไหม! ฉันเกลียดสายตาแบบนั้น มันน่าขนลุก!"

"แต่หนูอยากมองหน้าเหม เหมหล่อ~" นาร์เนียตอบเสียงเบาพลางทำหน้าเหนียมอาย ทำเอาเหมราชกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย เขาเริ่มคิดว่าเด็กคนนี้ก็คงเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่พยายามจะเข้าหาเขาก่อน ต่างกันที่เธอมีความอดทนมากกว่าผู้หญิงเหล่านั้น เพราะไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่ได้เห็นความเกรี้ยวกราดของเขา ต่างก็หวาดกลัวจนไม่กล้าตามตอแยเขาทั้งนั้น

"เหมจะไปดูมวยปล้ำที่บ้านหนูไหมคะ" เด็กสาวเอียงคอมองอย่างออดอ้อน สายตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง

"ห้องฉันก็มีให้ดู จะไปดูที่บ้านเธอทำไมวะ"

"แล้วเหมอยากเล่นมวยปล้ำกับหนูไหม เดี๋ยวหนูให้เหมปล้ำหนูก่อนก็ได้ เอาไหม?"

"..." ตกลงว่าเธออยากเล่นมวยปล้ำกับเขาจริงๆ หรืออยากโดนเขาปล้ำกันแน่? เหมราชเงียบไปหลายนาทีเมื่อโดนยิงคำถามกำกวมใส่ ความใสซื่อของนาร์เนียทำให้เขาเริ่มสับสนว่าจริงๆแล้วเธอเป็นคนไร้เดียงสาหรือร้ายเดียงสากันแน่

"ไปไกลๆตีนเลยไป" เขาดึงสติกลับมาหลังจากตกอยู่ในภวังค์คำพูดของเธอนานหลายนาที พร้อมกับดันศีรษะทุยเล็กออกห่างจากเป้ากางเกง แล้วเดินเลี่ยงเข้าไปหยิบกุญแจรถในห้องนอน แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กจอมจุ้นจ้านวิ่งตามเข้ามา

"หนูนอนบนเตียงของเหมได้ไหมคะ"

ทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง แต่นาร์เนียก็กระโจนขึ้นไปนอนแผ่หลาบนเตียงนอนขนาดหกฟุตอย่างถือวิสาสะ ในขณะที่เหมราชยืนมองอย่างปลงตก

"ลงมา ฉันไม่ชอบให้ใครมานอนบนเตียงของฉัน"

"หนูได้กลิ่นของเหมด้วย" เด็กสาวทำจมูกฟุดฟิดพลางพลิกตัวนอนราบ เพียงแค่ได้สูดดมกลิ่นกายของชายหนุ่มที่ติดอยู่ตามที่นอนและผ้าห่ม หัวใจดวงน้อยก็พองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"อ๊ะ! หะ..เหมจะทำอะไร" นาร์เนียสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆคนที่เคยยืนมองเงียบๆก็ก้าวขึ้นมาบนเตียง ล้มตัวนอนทาบทับเธอไว้จนหัวเข็มขัดเย็นเฉียบของเขาสัมผัสกับบั้นท้ายของเธอ

"ก็ลองเดาดูสิว่าฉันจะทำอะไรเธอ ระหว่างกระทืบเธอให้จมตีน กับกระแทกเธอให้จมเตียง"

"..." ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นในตอนที่มือหนาสอดเข้ามาดึงเนกไทอย่างอ้อยอิ่ง ท่าทางคุกคามของเหมราชสร้างความหวาดกลัวให้เด็กอ่อนหัดอย่างนาร์เนีย

"แค่นี้ทำเป็นตัวสั่น ตอนอ่อยฉันไม่เห็นตัวสั่นแบบนี้บ้างวะ"

"นะ..หนูไม่ได้อ่อยเหมนะ"

"เหอะ! กระแทกแม่งสักทีดีไหม"

เจ้าของสีหน้าเรียบเฉยดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วเดินนำออกไปก่อน ทำให้นาร์เนียต้องรีบเดินตามออกไป

@บ้านของนาร์เนีย

"เหมจะขึ้นไปนอนเล่นบนห้องหนูก่อนไหม" นาร์เนียชวนเสียงหวานขณะที่เดินจูงมือเหมราชเข้ามาในบ้าน แต่เขากลับปรายตามองเธออย่างเบื่อหน่าย ราวกับรำคาญเธอนักหนา

ดวงตาคมกริบกวาดมองภายในตัวบ้านอย่างให้ความสนใจ แม้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่ได้ใหญ่โตเทียบเท่าคฤหาสน์ แต่การออกแบบและตกแต่งก็สามารถบ่งบอกได้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้คงมีฐานะร่ำรวยพอสมควร

"ถ้าเหมไม่ขึ้นไปนอนเล่นข้างบนงั้นเหมนั่งรอหนูอยู่ตรงนี้ก่อนนะ หนูจะขึ้นไปเปลี่ยนชุด" ว่าพลางเดินจูงมือเหมราชเข้าไปในห้องนั่งเล่น

"ห้ามหนีกลับบ้านก่อนนะ ไม่งั้นหนูโกรธจริงๆด้วย"

"ใครแคร์วะ" เขาดึงมือออกจากการเกาะกุมอย่างนึกรำคาญ แล้วยกขาไขว่ห้างพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่น

"หนูไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วดีกว่า นั่งมองหน้าเหมสนุกกว่าเยอะเลย"

"รีบไสหัวไปให้พ้นๆหน้าสักทีเถอะ ก่อนที่ฉันจะให้เธอนอนมองหน้าฉันแทน"