เมียนักเลง นิยาย บท 8

"เหมอยากนอนคุยกับหนูเหรอ~" เด็กสาวถามเสียงอ้อน พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนเหมราชสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของเธอที่เป่ารดอยู่บนแก้มสาก มันทำให้เขาเสียสมาธิจนต้องละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แล้วเปลี่ยนมาจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอแทน

"ทำไมเธอชอบใช้หน้าตาซื่อๆแบบนั้นอ่อยฉันนักวะ เห็นว่าฉันเป็นผู้ชายห่ามๆแล้วจะกระแทกเธอไม่เป็นรึไง" จริงอยู่ว่าเขาไม่ชอบสุงสิงกับผู้หญิงคนไหน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพิศวาสผู้หญิงคนไหนมาก่อน และคนดิบห่ามอย่างเขาไม่ชอบเข้าหาผู้หญิงก่อน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะตายด้านจนไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับผู้หญิง

"หนูไม่เคยอ่อยใครนะ ไม่ได้อ่อยเหมด้วย"

"งั้นถามหน่อยว่าทำไมเธอถึงอยากเล่นมวยปล้ำกับฉัน วิ่งเข้าไปในห้องนอนของฉันทำไม แล้วนี่ยังลากฉันมาที่บ้านของเธออีก ถ้าแบบนี้ไม่เรียกว่าอ่อยแล้วจะให้เรียกว่าอะไรวะ"

"งั้นเหมก็อ่อยหนูเหมือนกัน" นาร์เนียเถียงกลับ

"เอาสมองส่วนไหนคิดวะว่าฉันอ่อยเธอ"

"เหมพาหนูไปที่คอนโดของเหม ป้อนไอติมหนูด้วยปาก ยอมให้หนูเข้าไปนอนเล่นในห้องนอน เหมบีบนมหนู แล้วก็ตีก้นหนูหนึ่งทีด้วย"

"..." นั่นคือเขาอ่อยเธอเหรอ?

"เหมอ่อยหนูแน่ๆเลย หนูมั่นใจ"

"ฉันไม่ได้อ่อย ฉันแค่สนองความต้องการของเธอ เพราะเธออ่อยฉันก่อน"

"หนูไม่อยากเถียงกับเหมแล้ว เพราะเหมใส่ร้ายหนู หนูจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว"

"รีบไสหัวไปไกลๆเลย" เขาหันหน้ากลับมาจดจ่อกับหน้าจอมือถืออีกครั้งเมื่อเห็นนาร์เนียผลุนผลันลุกขึ้น ทว่าในจังหวะที่เธอกำลังจะวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนชั้นสอง เธอกลับกระชากโทรศัพท์มือถือของเขาติดมือไปด้วย!

"ยัยนัวเนีย! อยากตายรึไงฮะ!"

"เดี๋ยวเหมหนี!" เด็กเจ้าเล่ห์ตะโกนตอบขณะที่วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันได ทำให้เหมราชต้องรีบวิ่งตามขึ้นไป นึกอยากจะตะบันหน้าเธอแรงๆสักทีสองที เผื่อเธอจะสำนึกได้บ้างว่าอย่ามาท้าทายอารมณ์ของเขา

"วอนมือวอนตีนฉันไม่เลิกนะยัยนัวเนีย!" เขาเค้นเสียงลอดไรฟันเมื่อวิ่งตามเด็กสาวขึ้นมาจนถึงห้องนอนของเธอ ทำเอานาร์เนียที่ยืนหอบหายใจอยู่กลางห้องถอยหลังหนีอย่างนึกหวั่น

"จะคืนดีๆหรือต้องให้ฉันกระทืบเธอก่อน?" ไม่ถามเปล่าแต่เหมราชยังกำหมัดเดินเข้าหา

"หะ..เหมต้องอยู่กับหนูนะ อย่าทิ้งหนูไปไหนก่อนนะ หนูไม่ชอบอยู่คนเดียว~ มันเหงาแล้วก็น่ากลัวด้วย"

"..."

"เหมอยู่กับหนูนะ"

"นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่ใช่เรื่องของฉัน"

"หนูอยากให้เรื่องของหนูเป็นเรื่องของเหมด้วย เพราะตอนนี้เหมเป็นฮีโร่ของหนู เหมต้องรับรู้เรื่องราวทุกอย่างของหนู"

"เลิกกวนประสาทฉันสักที!" นาร์เนียสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับเสียงตวาดเข้มของเหมราช ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้ามากระชากโทรศัพท์มือถือออกจากมือของเธออย่างง่ายดาย

"ถ้ายังกวนประสาทไม่เลิกฉันจะตบเธอด้วยโทรศัพท์เครื่องนี้แหละ" เขาชี้หน้าอย่างเอาจริง แล้วเดินตรงไปเปิดประตูระเบียงอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหยิบบุหรี่กับไฟแช็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์

ทั้งที่รู้สึกหวาดกลัวกับอารมณ์เกรี้ยวกราดของเขาเมื่อสักครู่ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อเห็นเขายังไม่ไปไหน มันทำให้เธอมั่นใจว่าเหมราชจะไม่ทำร้ายเธอเหมือนคนอื่นๆ เขาคงเป็นฮีโร่ในชีวิตจริงของเธอ

"อะไร" แรงสะกิดเบาๆตรงต้นแขนทำให้เหมราชค่อยๆเอี้ยวหน้ากลับไปมองด้านหลัง

"สูบบุหรี่ไม่ดีนะ หนูไม่อยากให้เหมสูบ"

"หึ" เจ้าของใบหน้าคมเข้มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะดูดควันบุหรี่เข้าปาก แล้วหมุนตัวกลับมาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อย

"อื้อ!! แค่ก! แค่ก!" นาร์เนียสำลักหน้าดำหน้าแดงเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็แนบริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของเธอ ส่งผลให้ควันบุหรี่ที่เขาอมไว้ส่งต่อเข้ามาในโพรงปากของเธอ กลิ่นฉุนที่ไม่คุ้นเคยทำให้เธอรู้สึกอยากอาเจียนจนต้องเบือนหน้าหนี